ΑΡΜΟΣ

Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται. Πως, όμως, θα μας ρωτήσουν, μπορούν οι Άμλετ να επεξεργαστούν οτιδήποτε, όταν αμφιβάλλουν για τα πάντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα; (. . .) Με βάση το σοφό καταμερισμό της φύσης, απόλυτοι Άμλετ, όπως και απόλυτοι Δον Κιχώτες, δεν υπάρχουν: αυτοί είναι απλά ακραίες εκφράσεις δύο διαφορετικών κατευθύνσεων, σταθμοί που οριοθετούνται από τους ποιητές σε διαφορετικές ατραπούς (. . .) Όπως η αρχή της ανάλυσης έφτασε στον Άμλετ στα όρια της τραγικότητας, έτσι και η αρχή του ενθουσιασμού έφτασε στον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού, ενώ στην ζωή το απόλυτο κωμικό και το απόλυτο τραγικό απαντώνται σπανίως.

Αγαπητές αναγνώστριες, αγαπητοί αναγνώστες, ένας σοφός έλεγε κάποτε πως ο άνθρωπος είναι ένα όν μυθοδίαιτο, δηλαδή τρέφεται με μύθους, του αρέσει να λέει μύθους, και μυθοποιητικό, δηλαδή αγαπά να φτιάχνει μύθους. Αυτή η παραμυθία δημιουργήθηκε ένα βράδυ που ένα χέρι άγγιξε την πονεμένη κοιλίτσα ενός κοριτσιού και οι πόνοι του σιγά-σιγά υποχώρησαν. Το ευεργετικό αυτό χέρι ανήκε σε ένα αγόρι, που η ομορφιά της ψυχής του δημιούργησε ένα αλφάβητο ευτυχίας.

Φόβος, έρωτας, θάνατος, ζήλεια, μνήμη,
προδοσία, ελπίδα…
Κειμενα μικρά σχεδόν ανήλικα;
Ναι.
Γιατί πώς μπορεί να ενηλικιωθεί
ο φόβος ή ο θάνατος,
αλλά και η αμεριμνησία του έρωτα
ή
η βεβαιότητά του;

Ένα σημαδιακό κείμενο το οποίο διατηρεί όλη του την αξία ακόμη και σήμερα, ιδιαίτερα για λαούς που διχάζονται μεταξύ των δικών τους παραδόσεων και της ιστορικής εξελίξεως. Τον διχασμό αυτό, που εκείνο τον καιρό εξέφραζαν τα δύο ρεύματα των δυτικοφίλων και σλαβοφίλων, με τον Λόγο στον Πούσκιν ο Ντοστογιέφσκι προσπαθεί να τον υπερβή και μας αφήνει ένα μνημείο συνθέσεως σε ανώτερο επίπεδο συγκρουομένων ιστορικών δυνάμεων. Ελευθερώνει έτσι από τα δεσμά του το παρελθόν και ανοίγει δρόμο στο μέλλον.