Βλέπετε 13–24 από 31 αποτελέσματα

Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΕΥΝΟΥΧΟΥ

20.00

Ο Μικέλ Ζενζάνα, τελευταίος απόγονος μιας άλλοτε ισχυρής μεγαλοαστικής οικογένειας της Καταλονίας, νιώθει πια γερασμένος, χωρίς δίψα για ζωή. Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με μια γοητευτική συνάδελφο δημοσιογράφο σε ένα πολυτελές εστιατόριο που στεγάζεται στο παλιό πατρικό του σπίτι, αποφασίζει να μιλήσει για το παρελθόν του: την οικογένειά του, τη στρατευμένη νιότη του, τον αγώνα του εναντίον της δικτατορίας του Φράνκο, τον παθιασμένο έρωτά του για μια βιολονίστρια, την αγάπη του για τις τέχνες…

ΘΗΡΙΟΜΟΡΦΟΙ

17.70

Ένα μυθιστόρημα για τον ερωτισμό της εφηβείας και την έλξη προς το όμοιο, για τη σεξουαλική αποχαλίνωση και την έκσταση της υποταγής, για τον κίνδυνο της γλώσσας και το καταφύγιο της σιωπής, για τον αφηγηματικό οίστρο και την τροφή του, για τις μικρές αγριότητες των καθημερινών ιστοριών με φόντο τις μεγάλες θηριωδίες της Ιστορίας. Ένα μυθιστόρημα για τα όρια ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο και την υπέρβασή τους, μια ωδή στο θηρίο και στο θήραμα που σπαράσσονται μέσα μας.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

14.00

Μετανάστης, αυτός ο άγνωστος! Για μας είναι το πρόσωπο εκείνο που τσαπίζει τα χωράφια, δουλεύει στην οικοδομή, ή φροντίζει κάποιον ανήμπορο συγγενή μας. Συχνά τον βλέπουμε στον δρόμο, με τη γνωστή ταλαιπωρημένη όψη του. Και συνήθως εκεί τελειώνουν οι γνώσεις μας γι’ αυτόν. Μας είναι γνωστό σε γενικές γραμμές ότι οι μετανάστες έχουν καταταλαιπωρηθεί στη ζωή τους, όπως κάποτε συνέβη με όσους προγόνους μας μετανάστευσαν στα ξένα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Αλλά και πάλι η εικόνα μας γι’ αυτούς είναι αόριστη και ατελής – ενίοτε μάλιστα και στρεβλή, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο τους παρουσιάζει μια μερίδα των ΜΜΕ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ (ΔΕΝ) ΕΙΠΑ ΣΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΜΟΥ

15.00

Με φόντο τον κόσμο που ζούμε, σύγχρονοι άνθρωποι μιλούν ή δεν μιλούν γι’ αυτά που τους απασχο­λούν. Έντεκα μικρές αυτοτελείς ιστορίες για τα προβλήματα του σήμερα· το αίσθημα ότι είσαι πάντα δεύτερος, τα μεγάλα διλήμματα της ζωής που σε φέρνουν αντιμέτωπο με δύσκολες αποφάσεις, οι ανία­τες ασθένειες που σε βυθίζουν σαν άγκυρα, ο μονόλογος ενός ανθρώπου που δεν ζει πια, σύνδρομα που μας φόρτωσαν οι γονείς μας, φόβοι, αγωνίες, προβληματισμοί, και τα όνειρά μας που πρέπει να τα κυνηγάμε.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΝΕΣΤΩΣ

12.00

Είκοσι μία ιστορίες, γραμμένες άλλοτε με πλάγιο και άλλοτε με ευθύ τρόπο, άλλοτε σε λίγες αράδες κι άλλοτε σε λίγες σελίδες, αναπτύσσονται με τη μορφή χρονολογίου και βιογραφικού, και χωρίς να ανήκουν στο αστυνομικό δελτίο είναι οι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων στη ρήξη τους με την κανονικότητα που τις συγκροτεί. Γιατί οι ιστορίες γράφονται ακριβώς στα σημεία αυτών των ρήξεων. Αυτά συνιστούν τα γεγονότα, από τις μικρο-ιστορίες μέχρι τη μεγάλη Ιστορία, αυτά είναι τα συμβάντα που κινητοποιούν και παρασύρουν την αδρανή ύλη της ζωής.

ΚΑΤΙ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟ

14.00

Βρισκόμαστε στο 2001, στην τελετή ενηλικίωσης της δεκαεξάχρονης Μέλοντι στο Μπρούκλιν. Με μουσική υπόκρουση ένα τραγούδι του Πρινς, το κορίτσι κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο, κάτω από τα γεμάτα αγάπη βλέμματα συγγενών και φίλων. Το φόρεμά της είναι ραμμένο κατά παραγγελία, ειδικά για την περίσταση. Μια αδιόρατη μελαγχολία, όμως, σκιάζει τη βραδιά. Δεκαέξι χρόνια νωρίτερα, το ίδιο ακριβώς φόρεμα προοριζόταν για ένα άλλο κορίτσι: τη μητέρα τής Μέλοντι, για τη δική της τελετή – μια γιορτή που, τελικά, δεν έγινε ποτέ.

ΛΑΝΝΥ

15.00

Ο Λάννυ είναι ένα μικρό αγόρι που διαφέρει από τα άλλα. Αλλόκοτος και ονειροπόλος, τις περισσότερες μέρες σκαρφαλώνει στα δέντρα, βρίσκει καταφύγιο στις μυστικές κρυψώνες του και χάνεται στον λαβύρινθο της καλπάζουσας φαντασίας του. Οι γονείς του νιώθουν λατρεία, ανάμεικτη με ανησυχία, γι’ αυτό το παιδί που δεν μπορούν να ελέγξουν και να καταλάβουν. Όσο για τους κατοίκους του χωριού όπου έχει εγκατασταθεί η οικογένεια, βλέπουν τον Λάννυ απλώς σαν ένα παιδί «πειραγμένο» και αντιμετωπίζουν καχύποπτα τη σχέση του με τον ηλικιωμένο Πιτ, άλλοτε διάσημο και διαβόητο ζωγράφο, που προκαλεί τα χειρότερα κουτσομπολιά. Μια μέρα, ο Λάννυ εξαφανίζεται.

ΜΕΣΗ ΑΓΓΛΙΑ

20.00

«Σε περιόδους σαν αυτή, ήταν δελεαστική η σκέψη ότι μια αλλόκοτη υστερία είχε καταλάβει τον βρετανικό λαό».

Η Μέση Αγγλία μάς οδηγεί οκτώ χρόνια πίσω στα περίχωρα του Μπέρμιγχαμ, όπου τα κάποτε ακμάζοντα εργοστάσια αυτοκινήτων έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε φτηνόμαγαζα και στο Λονδίνο, όπου οι κοινωνικές ταραχές παραδίδουν τη σκυτάλη στον πυρετό των Ολυμπιακών Αγώνων και μας προσφέρει ένα λαμπερό καστ χαρακτήρων εν μέσω μιας εποχής, όπου όλα αλλάζουν με ταχύ ρυθμό.

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ

17.70

Ο Γκρην επιστρέφει στον κόσμο των κατασκόπων και της προδοσίας, για να πλέξει το εγκώμιο της ανυπακοής και να δείξει με οξυδερκή και ευαίσθητο τρόπο σε ποια τραγωδία μπορεί να καταλήξει η αδιάλλακτη και άκαμπτη εφαρμογή της έννοιας του “εθνικού συμφέροντος” που πολύ συχνά και εύκολα παραμερίζει τον ανθρώπινο παράγοντα.

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

17.70

Ο “Θρίαμβος της αδικίας”, όμως, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αιχμηρή ανάλυση μιας μεγάλης πολιτικής και πνευματικής αποτυχίας των καιρών μας. Οι Saez και Zucman προτείνουν ένα νέο φορολογικό σύστημα με οραματικό, δημοκρατικό και πρακτικό τρόπο, περιγράφοντας τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα επέτρεπαν στη φορολογική δικαιοσύνη να θριαμβεύσει στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο, και στη δημοκρατία να επικρατήσει επί του συγκεντρωμένου πλούτου…

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΟΥΑΪΛΝΤΕΡ ΚΙ ΕΓΩ

17.70

Το μεθυστικό καλοκαίρι του 1977 μια αφελής κοπέλα, η Καλλιστώ, αναχωρεί από την Αθήνα για να γνωρίσει τον κόσμο. Μετά το ταξίδι της στην Αμερική, βρίσκεται αναπάντεχα σε ένα ελληνικό νησί που έχει μετατραπεί σε κινηματογραφικό σκηνικό. O Μπίλι Γουάιλντερ, διάσημος σκηνοθέτης του Χόλυγουντ, γυρίζει εκεί την ταινία του Fedora, και η Καλλιστώ προσλαμβάνεται ως βοηθός. Παρατηρεί συνεπαρμένη τον λαμπερό, πρωτόγνωρο για εκείνη τρόπο ζωής, βιώνοντας μια εμπειρία που θα τη σημαδέψει για πάντα…

Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΛΙΤΖΑΝΑΚΙ

15.00

Μια μέρα είπα: “Εκατομμύρια κοιμούνται έξω. Δεν θα μπορούσε κάποιος να μείνει σπίτι μας;”.
Και ο Φαμπρίς είπε: “Ναι, μόνο ν’ αγοράσουμε κρεβάτι”.
Και ο γιος μας, ο Μάριος, είπε: “Πριν έρθει, πρέπει να μάθουμε τη γλώσσα του”.
Και ο μικρός του αδελφός, ο Νοέ, πρόσθεσε: “Πρέπει οπωσδήποτε να τον μάθουμε να παίζει χαρτιά, γιατί εμάς μας αρέσουν πολύ τα χαρτιά!”…