Βλέπετε 13–19 από 19 αποτελέσματα

ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

20.30

Ένα παραμύθι που φτιάχτηκε από τις σκέψεις και τα “θέλω” των παιδιών, μια περιπέτεια, ένα ταξίδι εφτά μικρών φίλων που αποφάσισαν να κάνουν τον γύρο του κόσμου για να ενώσουν όλους τους ανθρώπους της γης κάτω από τους ήχους της Μουσικής.
Ο Ντο, η Ρε, ο Μι, η Φα, ο Σολ, η Λα και ο Σι με τη βοήθεια του μαγικού κλειδιού του Σολ ταξίδεψαν απ’ άκρη σ’ άκρη και κατάφεραν να φτιάξουν το δικό τους Μουσικό Κάστρο, και με τη Μουσική τους να σταματήσουν κάθε πόλεμο και κάθε κακό.

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ’ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ

10.00

Ζεστή, έντονη, καυτή, θα λέγαμε, μαρτυρία για μιαν ορισμένη εποχή(;), αποτελεί το θαυμάσιο αυτό βιβλίο του Οράτιου Μακ Κόϋ «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν…».
Γραμμένο την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου, με αντίστοιχες επιπτώσεις στο γκρέμισμα, την καταρράκωση των ηθικών αξιών, θαρρείς ότι απηχεί σημερινές θέσεις και καταστάσεις.

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

20.00

Εγώ δεν είμαι κήρυκας να περιγράφω την λουσάτη ζωή της νεόπλουτης κοινωνίας. Ούτε τις αναμνήσεις των καταστροφέων της ζωής. Ό,τι θωρώ μολογώ. Για ό,τι ζούμε, για ό,τι αντιπροσωπεύουμε εμείς και οι φίλοι μας, τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας, γράφω.
Όπως τα αντιλαμβάνομαι κι ανάλογα με τις φτωχές μου δυνάμεις. Δεν μου αρέσουν οι γραμμές και οι κατευθύνσεις. Παίζω τα παιγνίδια μου με το φως, στο πέρασμα του χρόνου στο τόπο μας. Δεν είμαι επαγγελματίας, ούτε ψυχρός εκτελεστής παραγγελιών. Το κέφι μου κάνω. Ούτε θέλω να αναπαράγω λαϊκές δεισιδαιμονίες και δοξασίες από το τζάκι της γιαγιάς. Δεν θέλω ο αναγνώστης να σπαταλά το χρόνο του στην παραδοσιολαγνεία. Ψάχνω την ομορφιά της παλιάς εποχής, μα και τα δώρα που προσφέρει στην νέα, χωρίς έτοιμες ιδέες. Μου αρέσει ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει κι αυτόν προσπαθώ να εκφράσω.

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΞΥΠΝΟΥΣΕ Η ΑΓΝΩΣΤΟΥΠΟΛΗ

11.20

Έτσι κυλάει ο καιρός στην Αγνωστούπολη, πάντα πικρός και πάντα ίδιος. Σαν ένας νυχτερινός ουρανός με ψαλιδισμένα αστεράκια και λογοκριμένο φεγγάρι. Σαν ένα ξημέρωμα με έναν ήλιο γεμάτο τσιρότα και μπαλώματα. Σαν ένα παλαιό ημερολόγιο και σαν μια ατζέντα με μέρες ανύπαρκτες. Γιατί εδώ κανένας πλέον δε μετράει τα χρόνια. Κανείς δε δίνει όνομα στους μήνες, ούτε λογαριάζει τις μέρες… Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί τι έγινε τότε, ούτε και περιμένει αυτό που θα γίνει μετά. Και χωρίς να θυμάσαι, δεν αγαπάς, και χωρίς να περιμένεις, δεν ελπίζεις.

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΥΚΩΝ

12.20

Πόσο σημαντικός είναι ο χρόνος για όλους; Τι μπορεί να σημαίνει ο χρόνος για μια μητέρα; Τι μπορεί να σημαίνει ο χρόνος για το παιδί; Πώς “γεμίζουμε” το χρόνο και πώς τον “σκοτώνουμε”;

… αν δώσουμε στο χρόνο “καρδιά” κι αν καταφέρουμε να κάνουμε τη δική μας να χτυπά από χαρά μπορεί να ξυπνήσουμε στην ώρα μας, πριν μας πάρουν τα χρόνια και δούμε τι χάσαμε ή πόσο μικροί είμαστε ακόμα…

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑΣ

8.00

Η κόκκινη κλωστή τού παραμυθιού και οι βελόνες της πολιτικής θεωρίας, φτιάχνουν το εντυπωσιακότερο υφαντό της πλάσης: Το αφήγημα.

Όπως αυτά που ακούει ένα χαρούμενο παιδί, όταν θέλει να συνεχίσει να παίζει.

Γιατί, αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η σοβαρότητα, αλλά η πραγματικότητα. Και η απεύθυνση της αφήγησης είναι τόσο σοβαρή, που μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και να διακόψει τη λογική πορεία της ιστορίας.