ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Κείμενα γραμμένα με πάθος που μέσα σε ελάχιστες σελίδες, μπορούν να σου δημιουργήσουν συναισθήματα. Δεν έχει σημασία εάν είναι θλίψης ή χαράς, σημασία έχει να σε βγάλουν από το καταθλιπτικό τίποτα. Να σε ενεργοποιήσουν νοητικά και ψυχικά. Γιατί το ζητούμενο είναι να αρχίσουμε να νιώθουμε και να αισθανόμαστε. Να λειτουργεί η επιθυμία μας, η ζωή να κυλά μέσα μας, σε όλες τις εκφάνσεις της. Η ζωή είναι δώρο Θεού που δεν μας δόθηκε ως βάρος για να το ξεφορτωθούμε αλλά ως μεγίστη εμπειρία να τη ζήσουμε.
Η καθημερινότητα, που τόσο πολύ θέλουμε να ξορκίσουμε ως βαρίδιο επανάληψης και μιζέριας, δεν είναι απειλή για την ύπαρξη μας. Αντιθέτως μπορεί να είναι ευκαιρία. Θα λέγαμε ότι η επανάληψη είναι απαραίτητη για να υπάρξει η έκπληξη. Το γνωστό μάς χρειάζεται για να πάμε στο άγνωστο. Δεν είναι η καθημερινότητα που μας κουράζει αλλά η αδυναμία μας να τη μεταμορφώσουμε σε γιορτή.
Μια σειρά ασήμαντων πραγμάτων μπορεί να καταστεί αιτία χαράς και νοήματος ζωής, εάν θελήσουμε να τα δούμε και να τα ερμηνεύσουμε διαφορετικά από τον συνηθισμένο τρόπο αντίληψης και κατανόησης.

Αυτό είναι ακριβώς που έχουμε ανάγκη, να διαβάσουμε και να αφηγηθούμε ιστορίες με έναν άλλο τρόπο.

Άλλωστε τι είναι η ζωή μας;
Μια ιστορία που καθημερινά και για χρόνια αφηγούμαστε με διαφορετικούς τρόπους μέχρι να βρούμε τον καλύτερο επίλογο για να την κλείσουμε.

(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ- ΛΙΒΥΟΥ)

Στο μικρό αυτό πόνημα ο συγγραφέας ασχολείται με τη φωτεινή προσωπικότητα του οσίου Γέροντος Πορφύριου Μπαϊρακτάρη. Ήταν ο διακριτικός πνευματικός Πατέρας της αγάπης, της ταπείνωσης και της υπακοής. Αγάπησε ιδιαιτέρως μία κατηγορία ανθρώπων, που στους αγώνες τους συνήθως παραμένουν “απαράκλητοι”, τους ανθρώπους της οδύνης και του πένθους και κυρίως τους γονείς που σηκώνουν κάποιο σταυρό και πορεύονται στη ζωή με ανδρείο πνεύμα υπομονής και καρτερικότητας, καθοδηγούμενοι από μία εσώτερη “φερέπονον” αίσθηση.
Ο πατήρ Πορφύριος υπήρξε πνευματικός Πατέρας των νέων ανθρώπων και σύμβουλος οικογένειας, σε μια εποχή, που, όπως ομολογούν οι ειδικοί διακρίνεται για την αντιπαιδαγωγικότητα και την παθογένειά της. Ήταν ο άνθρωπος που έζησε στην περιοχή του θαύματος και εκφράστηκε με τη “θεία τρέλα”.

Η θεολογική μελέτη της ζωής και της διδασκαλίας σύγχρονων προσώπων του εκκλησιαστικού στερεώματος είναι μια ιδιότυπη άσκηση. Θα την ονόμαζα “άσκηση στη συνάντηση με το σήμερα”, υπό την έννοια ότι πασχίζεις να διακρίνεις ποια ρεύματα συνθέτουν την τρέχουσα συγκυρία, να αφουγκραστείς τι ιδιαίτερο κομίζει κάθε παρουσία, να διαγνώσεις συγκλίσεις και αποκλίσεις, να νοήσεις τη θεολογία ως ζωντανή πράξη.
Όλα αυτά έχουν κόπο άσκησης στη μαθητεία και στην ευθυκρισία, κόπο στον οποίο υποχρεούνται μεν όλοι οι βαπτισμένοι, αλλά τον οποίο αντιστρατεύεται ο μορφέας των μονομερειών και της αυτοδικαίωσης.