Προβολή όλων των 8 αποτελεσμάτων

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ. . . ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΡΥΩΝΩ!

18.00

ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ!
50 χρόνια ελληνικό τραγούδι!
Ο Γιώργος Νταλάρας έχει κουσούρια που ίσως να προκαλούν και παρεξηγήσεις. Αλλά υπάρχει άνθρωπος χωρίς κουσούρια;
Τα καλά του, όπως στον καθένα, πάνε με τα κουσούρια του παρέα… Ο «θείος», έτσι τον φωνάζουν οι κοντινοί του συνεργάτες, έχει αλλεργία στον καπνό του τσιγάρου, πίνει νεράκι του Θεού, κοιμάται νωρίς, όλη μέρα κάθε μέρα με τα μουσικά όργανα παρέα, δεν αντέχει τα δείπνα και τα κοσμικά, δεν τον χωράει ο τόπος, κάνει πάντα μια προβίτσα πέντε ωρών πριν την κανονική πρόβα έξη ωρών, είναι στο πλευρό των φίλων του στη γιορτή αλλά και στα δύσκολα, δεν ξεχνάει πού γεννήθηκε, ποιοι τον έφεραν στον κόσμο και ιδιαιτέρως δεν ξεχνά πόσο τον έχει επηρεάσει το φυσικό κρύο που έζησε στα παιδικά του χρόνια: «…δεν το άντεχα το κρύο, υπέφερα σαν παιδί… Να σκεφτείς ότι αυτό μου έμεινε κουσούρι και μεγάλος τώρα πια… είναι καλοκαίρι και κρυώνω!»

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ Α ΕΩΣ ΤΟ Ω

11.00

Ένα exposé του κόσμου της ελληνικής τέχνης, γραμμένο από έναν άνθρωπο που τον έχει ζήσει από την πρώτη γραμμή.

Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ

10.00

Δύο ζεύγη διδύμων, δύο έμποροι και δύο υπηρέτες, παγιδευμένοι στον μεταφυσικό ιστό της ομοιότητας, εμπλέκονται στη μια πλάνη μετά την άλλη. Οι μεν έμποροι, πιστοί στα συναλλακτικά ήθη μιας νέας, ανερχόμενης κοινωνικής τάξης, αντιμετωπίζουν τα παράδοξα της εμπορικής και της συζυγικής πίστης· οι δε υπηρέτες, καθαρές ενσαρκώσεις της κωμικής ιδιοφυίας του Σαίξπηρ, υποχρεωμένοι να υφίστανται και να υπομένουν τη γλωσσική και τη σωματική βία των αφεντικών τους, θα αντιτάξουν το μόνο αμυντικό όπλο που διαθέτουν: ευφράδεια, γλωσσική φαντασία, σπαρταριστή ευφυία. Η ανακούφιση που εκλύεται από τον άδολο γέλωτα των δύο γελωτοποιών υπηρετών οφείλει τη δύναμή της στον όγκο της ανησυχίας που μεταβολίζει, γι’ αυτό και επαφίεται εντέλει σ ’αυτούς να πανηγυρίσουν τη λύση της πλάνης και «ευφρόσυνα διακριτοί», να τελέσουν την αίσια έξοδο προς ένα νέο είδος ισότητας και αλληλεγγύης. Η δική τους συνάντηση, ευφρόσυνη και εορταστική κατ’ αντιδιαστολή με τη μάλλον αδιάφορη στάση των κυρίων τους, έχει πάνω μας την ισχύ μιας απελευθέρωσης:
«Σαν δύο αδέλφια ήρθαμε στον κόσμο τον μεγάλο,
Και χέρι χέρι φεύγουμε, κανείς μπροστά απ’ τον άλλο.»

ΝΤΙΕΓΚΟ ΚΑΙ ΦΡΙΝΤΑ

9.54

Όταν η Φρίντα ανακοινώνει την πρόθεσή της να παντρευτεί τον Nτιέγκο Pιβέρα, ο πατέρας της σχολιάζει καυστικά: «Θα είναι ο γάμος του ελέφαντα και της περιστέρας». Όλος ο κόσμος δέχεται με σκεπτικισμό το νέο για το γάμο αυτού του σκανδαλιάρικου και φιλάσθενου κοριτσιού με τη «μεγαλοφυΐα» των Mεξικάνων τοιχογράφων, τον Nτιέγκο Pιβέρα, που έχει τα διπλά της χρόνια, το τριπλάσιο βάρος, τον φωνάζουν «δράκο» κι έχει τη φήμη άγριου γυναικοκατακτητή, τον άθεο κομμουνιστή που τολμάει να ζωγραφίζει προς τιμή των Iνδιάνων τοιχογραφίες με τις οποίες παροτρύνει τους εργάτες να πάρουν τις ματσέτες και τα ντουφέκια και να ριχτούν στη μάχη για το γκρέμισμα της δαιμονικής τριάδας του Mεξικού: του κλήρου, της αστικής τάξης, των δικαστών.

Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

7.50

Θεατρικό κείμενο από την παράσταση που ανέβηκε στο Θέατρο Εμπορικόν το 2015.

Ο γυάλινος κόσμος καταπιάνεται με την ανασφάλεια που από τη μια πλευρά οδηγεί ορισμένους σε μια μοναχική απελπισία, η οποία εξαργυρώνεται μόνο μέσα από ερμητικές φαντασιώσεις και μύθους, και από την άλλη δημιουργεί ποιητές οι οποίοι στιγματίζονται μεν από την ενοχή, δικαιώνονται ωστόσο μέσα από το έργο τους.

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ

9.50

“Τα παιδιά είναι άγρια. Είμαστε βάρβαροι. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Αυτό είναι το επαναλαμβανόμενο μήνυμα της Γιασμίνας Ρεζά. Είναι η φρικαλέα ανισορροπία ανάμεσα στη μικρότητα του ανθρώπου και τις φιλοδοξίες του, ανάμεσα στην υποβόσκουσα βαρβαρότητά μας και τη δυνατότητα της ομορφιάς: του έργου τέχνης. Όμως σε τι ωφελεί η τέχνη, αν δεν βελτιώνει τον άνθρωπο, αν δεν τον κάνει να αναζητεί την τελειότητά του, παρά τον μεταμορφώνει σε όργανο ματαιοδοξίας;”
(Geraldine Chabrier, “Le Choc du Mois”, Μάρτιος 2007)

“Η Γιασμίνα Ρεζά λέει πιο πολλά για την κοινωνία μας, τους κομφορμισμούς της, τον σχολαστικισμό της, τη χίμαιρα μιας κουλτούρας “προπυργίου-κατά-της-βαρβαρότητας”, για τον ρατσισμό, για τη βία από ό,τι οι βαθυστόχαστοι δοκιμιογράφοι του καιρού μας. Η Γιασμίνα Ρεζά είναι η καλύτερή μας συγγραφέας σύγχρονης κωμωδίας.”
(E. de Montety, “Le Figaro litteraire”, 1.2.07)

Το κορυφαίο αυτό έργο δραματουργίας έχει ως αφορμή τη συμπλοκή δυο εντεκάχρονων παιδιών σ’ έναν τόπο παιχνιδιού, σε μια παρισινή πλατεία.. Το έργο περιγράφει τη συνάντηση, σ’ ένα αστικό διαμέρισμα, των δύο ζευγαριών που καλούνται να συζητήσουν τον τσακωμό των παιδιών τους, με τρόπο ώριμο και πολιτισμένο. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς οι γονείς χάνουν τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να συμπεριφέρονται οι ίδιοι σαν “παιδιά”. Καθώς κανείς από τους τέσσερις δεν αντέχει να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης, οι χαρακτήρες συγκρούονται, εφευρίσκουν συμμάχους και ανακαλύπτουν τον εχθρό στο ίδιο τους το σπίτι.

Τελικά θα εκραγούν, αναδεικνύοντας ως νικητή τον θεό της σφαγής.

ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ

20.00

Τι είναι ο Καλιγούλας; Άγγελος που αναζητά το απόλυτο ή αιμοδιψές τέρας; Πριν από τον πόλεμο, ο Αλμπέρ Καμύ τον αντιλαμβανόταν ως έναν ήρωα του παραλόγου. Κατόπιν, η δική του εκδοχή για τον Ρωμαίο αυτοκράτορα θεωρήθηκε, μεταξύ άλλων, και μια αλληγορία για τον ναζισμό. Έκτοτε, εδώ και δεκαετίες, ο συγκεκριμένος χαρακτήρας κατατάσσεται στους πλέον πολύσημους και νευραλγικούς του σύγχρονου θεάτρου.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΛΑΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ

22.00

Οι οργανωμένες μορφές του λαϊκού θεάτρου σε έναν πλούσιο πολιτισμό παραστατικών δρωμένων είναι το θέμα αυτού του τόμου. Μέσα από μια συγκριτική προσέγγιση παραδειγμάτων οι αναζητήσεις του Βάλτερ Πούχνερ κινούνται με άνεση στο παραδοσιακό κουκλοθέατρο, την ιστορία του Καραγκιόζη και τις λαϊκές παραστάσεις της Ερωφίλης και φθάνουν έως τις επτανησιακές ομιλίες, το θρησκευτικό θέατρο ως μαζικό θέαμα από τις Άλπεις ως το Αιγαίο, και το ερασιτεχνικό θέατρο της ελληνικής επαρχίας.
Με το βιβλίο αυτό ολοκληρώνεται η εκδοτική σειρά για τη λαογραφία που ξεκίνησε το 2007. Ο διεθνώς διακεκριμένος καθηγητής Βάλτερ Πούχνερ με τις μακροχρόνιες αναζητήσεις του σε αρχεία, συλλογές και επιτόπια έρευνα παραδίδει ένα corpus συστηματικών μελετών που συνθέτουν έναν καταστατικό χάρτη των κύριων τάσεων της σύγχρονης λαογραφίας, ενώ εισάγει νέους κλάδους και ειδικεύσεις, όπως είναι η θεωρητική λαογραφία, η λαογραφική συγκριτολογία, η εφαρμοσμένη και η θεατρολογική λαογραφία.