Περιγραφή
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Μαθήματα αυνανισμού
Ο καφές του Σαββάτου είναι μια ιερή διαδικασία. Ο τελευταίος τα είχε όλα. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Στη μία το μεσημέρι η Σκουφά έπηζε και κυκλοφορούσες με κοντομάνικο. Η Πίτσα, με το μαύρο της t-shirt, είχε εξαντληθεί από την ψυχοθεραπεία, την κηπουρική και τα σχέδια για ταξίδια που είχαν προηγηθεί και όταν συνάντησε τον Νονό της (το Ν ψηλό, όπως του αρμόζει, με άμεση παραπομπή στην τριλογία) ένιωσε την ανάγκη για λίγη αποφόρτιση.
Ο Νονός, με το μαύρο γυαλί και τη μπλε φόρμα, είχε όρεξη για αστεία και η Πίτσα άρπαξε την ευκαιρία να τον παρασύρει, πού αλλού στις μεταμεσονύχτιες αναγνώσεις της. «Το ομολογώ δημόσια, ως πράξη εξαγνισμού: Ναι, έχω αυνανιστεί…και μάλιστα επανειλημμένα!», του είπε καρφώνοντάς τον στα μάτια. Εκείνος, ευτυχώς, την κατάλαβε. Απ’ το Εγκώμιο στον αυνανισμό είχε κλέψει την ατάκα για τον σοκάρει. Το βιβλίο του Γάλλου ψυχιάτρου Philippe Brenot (από τις εκδόσεις Ποταμός) με το πολύχρωμο σπερματοζωάριο για εξώφυλλο, κάνει μια ιστορική αναδρομή του «χαμερπούς εγκλήματος» από τη μεσαιωνική Ισπανία έως σήμερα που «επιφέρει ακόμα σοβαρό πλήγμα, σε εκείνους που από ανασφάλεια δεν ξέρουν τι να σκεφθούν».
Η παρέα του Σαββάτου ψήφισε «το καλοριφέρ» ως την πιο ενδιαφέρουσα. Για «εικαστικούς» λόγους αφού ένα όρθιο αντρικό κορμί με ελαφρά λυγισμένα γόνατα, να ανεβοκατεβαίνει, σε πλάνο προφίλ, με μούρη στον τοίχο και με τον ήχο του ζεστού νερού να υγραίνει σταδιακά το «σώμα» έχει μεγάλο ενδιαφέρον (ειδικά αν σκεφθείς τις κλασσικές εικόνες του καθιστού, του κρεβατωμένου, του όρθιου) αλλά και για λόγους ευρεσιτεχνίας! Γιατί που να σκεφθείς ότι ένας άντρας αποζητά τη ζεστασιά στα όρθια, καρφωμένος ανάμεσα σε θερμαινόμενες σιδερένιες «φέτες».
Η χοτ κουβέντα της ωραιότερης ημέρας, με οδήγησε βραδιάτικα σε διάφορα σχετικά κείμενα. Ξεχώρισα ένα και σας παραθέτω αποσπάσματα. Είναι από το βιβλίο «Αυνανισμός – Κίνδυνοι – Προφύλαξις – Θεραπεία» του γιατρού Μ. Μωυσείδου, το οποίο εκδόθηκε στην Αθήνα το 1927 και στον πρόλογο προλάβαινε τον αναγνώστη με τη φράση: «Δια της αναγνώσεως ενός έργου περί αυνανισμού ουδέποτε έγινε τις αυνανιστής».
Ιδού τι διάβαζαν οι παππούδες μας.
«Σκοπός του βιβλίου μας είνε να διαφωτίσωμεν τους γονείς, τους διδασκάλους περί του ρόλου, τον οποίον έχουν εις την προφύλαξιν της νεολαίας από την κακήν έξιν και την καταπολέμησιν των συνεπειών και κινδύνων του αυνανισμού. Επίσης να υποδείξωμεν εις την νεολαίαν μας τους σοβαρούς κινδύνους ους εγκλείει το ολέθριον πάθος δια την ψυχικήν, σωματικήν και ηθικήν υγείαν της και να την προφυλάξωμεν από τους κινδύνους του αυνανισμού».
«Αυνανισμός είνε η βδελυρά και ολεθρία συνήθεια, καθ’ ην τα έξω γεννητικά όργανα ερεθίζονται τεχνητώς είτε δια της χειρός, είτε δι’ εργαλείων, είτε απλώς δια της φαντασίας επί σκοπώ γενετησίου διεγέρσεως ή και ικανοποιήσεως της γενετησίου ορμής».
«Ως προς την αιτιολογίαν του αυνανισμού εις τα παιδιά η σχολή του Freud διετύπωσεν μίαν παράδοξον θεωρίαν: Αι φροντίδες καθαριότητος (πλύσις και σκούπισμα) των γεννητικών οργάνων των νεογνών προκαλούν αισθήσεις ηδονικάς, αι οποίαι βραδύτερον καταλήγουν εις τον αυνανισμόν. Συνεπώς η αρχική αιτία του αυνανισμού δέον να αναζητηθή εις τας πρώτας φροντίδας καθαριότητος». Κατά τη γνώμη των οπαδών του Freud αι μητέρες και παραμάνες που θίγουν και τρίβουν τα ευαίσθητα γεννητικά όργανα των παιδιών είνε οι πρώτοι μυηταί αυτών εις τον αυνανισμόν!»
«Όλα για τη μητέρα μου!», που λέει και ο Αλμοδόβαρ.
της Λίνας Παπαδάκη, protagon.gr, 23/03/2010
Αυνανισμού εγκώμιον
Μια μελέτη για τη συχνότερη έκφραση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας
Τα Εγκώμιο στον αυνανισμό είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του: μια μελέτη για την πράξη που από την απαρχή του κόσμου μέχρι και το τέλος του γίνεται και θα γίνεται ανελλιπώς (η συχνότερη έκφανση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, κατά τον συγγραφέα), η οποία όμως αποτελεί και ένα βαθιά ριζωμένο ταμπού στη δυτική σεξουαλική ηθική. Ανατρέχοντας σε ιατρικά βιβλία ανά τους αιώνες, ο Brenot παραθέτει αποσπάσματα, περιγράφει ανατριχιαστικές πρακτικές αποτροπής από το βδελυρό παράπτωμα, εξετάζει την ηθική πλευρά του ζητήματος και στο τέλος καταλήγει να υπενθυμίσει ότι παρόλους τους εγκληματικούς αφορισμούς, τις ταπεινώσεις, τις τιμωρίες, ακόμα και τους ακρωτηριασμούς που έχουν υποστεί εκατομμύρια άτυχοι αυνανιζόμενοι, σήμερα η απαγόρευση έχει αρθεί (μέχρι νεωτέρας).
«Το ομολογώ δημόσια, ως πράξη εξαγνισμού: “Ναι, έχω αυνανιστεί… και μάλιστα επανειλημμένα!”. Στη μεσαιωνική Ισπανία, η ομολογία ενός τέτοιου χαμερπούς εγκλήματος, το οποίο μάλιστα διαπράχθηκε κατ’ εξακολούθηση, θα αρκούσε ώστε να επιβληθεί στον δράστη η θανατική ποινή, ενώ κατά τον 18ο αιώνα η ίδια ομολογία θα είχε καταστήσει αναγκαία τη φυλάκισή του. Τον 19ο θα είχε επισύρει ξυλοδαρμό και καταδίκη σε καταναγκαστικά έργα, ενώ μέχρι πρότινος θα προκαλούσε περιφρόνηση και σφοδρή αποδοκιμασία. Σήμερα, μπορεί να αφήνει αρκετούς αδιάφορους, εντούτοις επιφέρει σοβαρό πλήγμα σε εκείνους που από ανασφάλεια δεν ξέρουν τι να σκεφτούν επ’ αυτού». Ο Brenot αντιμετωπίζει το θέμα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει, αλλά και με χιούμορ που προκύπτει έτσι κι αλλιώς από τα εξωφρενικά αποσπάσματα από τα εγχειρίδια περασμένων αιώνων και τα σχόλια που κάνει ο συγγραφέας: «Αν και ο αυνανισμός διαφοροποιείται από τη διά της χειρός μέθοδο, η σύγχυση προήλθε από τη γειτνίαση των εννοιών, καθώς και οι δυο πράξεις καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα: στην απώλεια του σπέρματος. Δεδομένου ότι η διατήρηση της γονιμότητας αποτελεί τον μοναδικό λόγο ικανό να δικαιολογήσει στα μάτια της Εκκλησίας τη σεξουαλική πράξη, κάθε μέθοδος απομάκρυνσης του σπέρματος από τον φυσικό του αποδέκτη δέχτηκε τα πυρά της χριστιανικής ηθικής, ακριβώς όπως στις μέρες μας η Εκκλησία αποκηρύσσει την αντισύλληψη. Κατά συνέπεια, όσοι επιδίδονται στην πράξη του αυνανισμού, με τη διττή έννοια του όρου, ακολουθούν το παράδειγμα του Αυνάν, καταδικάζονται δηλαδή σε θάνατο, διότι επιτρέπουν στη ζωή να διαφύγει».
από τον M. Hulot, Lifo, 29/4/2010
Η θωπεία της αθωότητας
Είναι το πρώτο άγγιγμα, που οδηγεί στην ανακάλυψη του εαυτού μας: από τα βιβλικά χρόνια μέχρι τις «μέρες Διαδικτύου» μάς ακολουθεί σαν το όγδοο «θανάσιμο αμάρτημα». Απαθανατίστηκε στην τέχνη, από τον Ροντέν μέχρι τον Σίλε, και στον κινηματογράφο, με ονειρικό – νοσταλγικό τρόπο από τον Φελίνι, στο «Amarcord», και με έναν υπόρρητο αισθησιασμό από τον Αγγελόπουλο, στον «Θίασο», απάλυνε τους μοναχικούς και (παλιότερα) τους φαντάρους, στεγάζοντάς τους σε συνοικιακούς κινηματογράφους, ικανοποίησε πρόσκαιρα μύχιους πόθους και ανείπωτες φαντασιώσεις, εκδηλώθηκε με την εφηβική ακμή, κυνηγήθηκε από δασκάλους και ιερωμένους, τέλος, στα καθ’ ημάς κατέληξε συνώνυμο του λάθους, της αποτυχίας και της απογοήτευσης.
Η προκατάληψη εις βάρος της πλέον προσωπικής επιθυμίας δεν άφησε αδιάφορους φιλοσόφους και γιατρούς, αλλά ούτε και διαφημίσεις της Μπελ Επόκ, όταν προειδοποιούσαν για τις βλαβερές συνέπειες της ποδηλασίας ή της ραπτομηχανής με πεντάλ.
Ο Μπρενό αντιπαρατίθεται σε ένα θέμα-ταμπού, με την πληρότητα, αλλά και την πυκνότητα ενός δοκιμίου, που σφύζει από «ζωή», ιατρικές ανακαλύψεις, φιλοσοφικές προσεγγίσεις, θρησκευτικές προκαταλήψεις και ατομικές συμπεριφορές, που υπόκεινται άλλοτε σε κοινωνικούς και ηθικούς καταναγκασμούς και άλλοτε συμβαδίζουν με την ελευθεριότητα των ηθών. Ουσιαστικά, πρόκειται για την αγωνία του (δυτικού) ανθρώπου μπροστά στο θαύμα της ζωής, αλλά και στο θάνατο, που ξεκινά από την (αυτο) καταστροφή του «πιο εκλεπτυσμένου υγρού» (Γαληνός), ακυρώνοντας το ένστικτο της αναπαραγωγής. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί επιπλέον, ότι πρόκειται για την αρχέγονη διαμάχη ανάμεσα στο «χέρι του Θεού» με το «χέρι του ανθρώπου», όπως αυτή διαμορφώνεται στην κοινωνική και πολιτισμική ιστορία της Δύσης.
Ο Μπρενό (που εμφανίστηκε πρόσφατα στο arte, σε ένα ντοκιμαντέρ ακριβώς με αυτό το θέμα, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος στον ερωτισμό και στην ιστορία του φύλου) κατέχει την τέχνη και τη γνώση για να παρουσιάσει στη γαλλική παράδοση των εγκωμίων (?loges) ένα ακόμα υποδειγματικό εγχειρίδιο. Στις σελίδες του ανατρέπονται μύθοι και προκαταλήψεις (οι φιλόσοφοι και ιατροί δίνουν ουσιαστικά την κατευθυντήρια γραμμή στην Εκκλησία να αποδοκιμάσει την «εξερεύνηση του σώματος»), αναγορεύεται η Γενεύη, όχι μόνο πρωτεύουσα των ωρολογίων, αλλά και έδρα της εκστρατείας κατά του «ολέθριου πλεονεκτήματος», όπως το χαρακτηρίζει ο Ρουσό, ο οποίος συμφωνεί με τον πρώτο διδάξαντα Σ. Α. Τισσό, και παράλληλα συνδέεται η εξελικτική ιστορία της γενετήσιας συμπεριφοράς με τις καλύτερες λογοτεχνικές παραδόσεις, από τον Σαντ και τον Ζολά μέχρι τον Μπουκόφσκι και τον Ροτ.
Μια πνευματώδης εξερεύνηση ανάμεσα στην ηδονή και την οδύνη, για μια λέξη «που καλύπτεται πίσω από τη σιωπή, και όμως τη γνωρίζουμε καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη» (Μοντέν).
του Κώστα Θ. Καλφόπουλου, Η Καθημερινή, Σάββατο, 27 Μαρτίου 2010
