ΦΙΛΙΟΖΑ ΙΖΑΜΠΕΛ (FILLIOZAT ISABELLE)

Φωνάζει, χτυπιέται, χώνεται παντού, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί, χάνει την αυτοπεποίθησή του… Ξεχνάει τα πράγματά του, παθαίνει κρίση με το παραμικρό, ουρλιάζει, είναι επιθετικό και αρνητικό στο σχολείο. Είναι δύσκολο στο φαγητό, κάνει ακόμα τσίσα στο κρεβάτι…
Πόσο μεγάλη απογοήτευση προκαλούν στους γονείς αυτές οι συμπεριφορές! Να υπάρχουν άραγε άλλοι λόγοι εκτός από τη διαπαιδαγώγηση ή την υπέρβαση των ορίων; Μήπως η εγκεφαλική ανάπτυξη είναι το ζητούμενο;
Τη μια χρειάζεται ελευθερία και αντιδρά έντονα, την άλλη έρχεται να χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς δείχνοντας τέλεια υπακοή… Πότε ζέστη, πότε κρύο… Δεν είναι εύκολο να ορίσουμε ακριβή όρια στον γονικό έλεγχο.
Μην απελπίζεστε! Όχι, δεν έχουν χαθεί ακόμα όλα! Ο γονιός μπορεί να κάνει πολλά για να καλλιεργήσει την εμπιστοσύνη στο παιδί του.
Μια νέα αποτελεσματική προσέγγιση, βασισμένη στις ανακαλύψεις της Νευροεπιστήμης. Έτσι, η ζωή με ένα παιδί έξι έως ένδεκα ετών θα ξαναγίνει καθημερινή χαρά!

Πώς να διανύσετε ανώδυνα… …την περίοδο της οργής μεταξύ 12 και 17 ετών

Είναι απερίσκεπτος, ρισκάρει, δεν έχει φίλους, είναι εθισμένος με τα βιντεοπαιχνίδια, πίνει, καπνίζει, η κάμαρά του είναι σωστό «γιουσουρούμ». Της αρέσει να προκαλεί. Του λείπει το κίνητρο… Αγόρια, κορίτσια, όλα δυσκολεύονται να ελέγξουν τις συναισθηματικές αντιδράσεις τους στην εφηβεία. Και, για να πούμε την αλήθεια, κι εμείς οι γονείς χάνουμε συχνά τον έλεγχο! Θα τους κατηγορούσαμε πρόθυμα ότι το κάνουν επίτηδες για να μας σπάνε τα νεύρα. ‘Εχουν το ταλέντο στο να μας διαλύουν…

Αλλά η εφηβεία είναι περίοδος των μεγάλων διεργασιών ου γίνονται μέσα στον εγκέφαλο. Η σκέψη, οι ικανότητες απομνημόνευσης, η καλλιτεχνική δημιουργία κάνουν άλματα μπροστά, ενώ άλλες ζώνες όπως της ενσυναίσθησης, της προσδοκίας, της οργάνωσης, του υπολογισμού των κινδύνων, είναι ακόμα… αχταρμάς. Ο έφηβος είναι ένα μοτέρ που γυρίζει με ιλλιγιώδη ταχύτητα, ένας υπερευαίσθητος επιταχυντής με ανύπαρκτα φρένα!

Με το Δεν καταλαβαινόμαστε πια! ανακαλύπτουμε τι γίνεται στο κεφάλι και στο σώμα των εφήβων μας και εξερευνούμε τις γονικές δυνατότητές μας για να αντιδράσουμε με ευαισθησία, αγάπη και ενσυναίσθηση.

Είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που μόνο οργίζονται με τα παιδιά τους; Μπορεί η υπερβολική αγάπη σε ένα παιδί, να είναι στην ουσία προβολή των ατελειών μας; Μπορεί μια μητέρα να μη νιώθει αγάπη για την κόρη της; Ή ακόμη χειρότερα, να νιώθει μίσος; Μήπως τελικά, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι γονείς μας μεγάλωναν εμάς, έστω κι αν δηλώνουμε ότι διαφωνούμε με τον τρόπο αυτόν; Γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τα “δεσμά” στα οποία μας έχουν τυλίξει οι γονείς μας; Κακοποιούμε τα παιδιά μας, γιατί κρύβουμε μέσα μας ένα κακοποιημένο παιδί, θέλουμε ο γυιός μας και η κόρη μας να είναι πάση θυσία άριστοι και πρώτοι στο σχολείο, γιατί σ’ αυτόν τον καταναγκασμό μας είχαν καταδικάσει κι εμάς οι δικοί μας γονείς. Είμαστε αυταρχικοί, γιατί κατά βάσιν κρύβουμε έναν πολύ ανασφαλή χαρακτήρα που υπέστη στο παρελθόν αυταρχικές συμπεριφορές από τους γονείς του…

Ποιός δεν έχει προφέρει ποτέ τα λόγια: «Δεν έχω αυτοπεποίθηση»; Η Μαρτίν αισθάνεται άνετα μέσα στη σχέση της, αλλά πανικοβάλλεται στην ιδέα της αποτυχίας, κι έτσι απέχει από κάθε επαγγελματικό σχέδιο που είναι κάπως φιλόδοξο. Με την Καπυσίν, συμβαίνει το αντίθετο: επιτυχημένη γυναίκα στο επάγγελμά της, αποφεύγει τις στενές σχέσεις, πεπεισμένη ότι δεν μπορεί να αγαπηθεί. Ο Σαρλ μιλά εύκολα μπροστά σε κοινό, ενώ ο Κέβιν παραλύει. Ο Τιμπώ, από την άλλη, σημειώνει επιτυχία σε οτιδήποτε αναλαμβάνει. Παρ’ όλα αυτά, όλοι ομολογούν ότι τους λείπει η αυτοπεποίθηση…

Ανικανότητα επιλογής ή προσωπικής έκφρασης, φόβος απόρριψης ή αμάθειας, φόβος για το μέλλον ή τους άλλους, αμφιβολίες όσον αφορά στις γνώσεις ή στη δημοτικότητά μας – τί είναι ακριβώς η αυτοπεποίθηση;
Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά διαλύει κάποιες αποδεκτές ιδέες και μας οδηγεί προς μια καλύτερη κατανόηση των αντιδράσεών μας. Με τη συνήθη σαφήνειά της, προτείνει επίσης ασκήσεις για να αισθανθούμε άνετα με τον εαυτόν μας και τους άλλους και να διεισδύσουμε στα μυστικά εκείνων, την αυτοπεποίθηση των οποίων ζηλεύουμε. Εσείς, που σας λείπει η εσωτερική σιγουριά ή η εμπιστοσύνη στις ικανότητές σας, θα μάθετε να αγαπάτε τον εαυτόν σας λίγο περισσότερο κάθε μέρα.

Μετά τη βασιλεία του I. Q, του τυραννικού δείκτη νοημοσύνης, οι επιστήμονες σήμερα τονίζουν πόσο μεγάλη είναι η σημασία των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο ρόλος τους είναι ουσιώδης όσον αφορά στην επικοινωνία αλλά και για να γινόμαστε πειστικοί σαν προσωπικότητες.

‘Αγχος, ντροπή, κατάθλιψη, ηττοπάθεια, ανασφάλεια, απειλή, βία, πένθος, μοναξιά… Μήπως όλα αυτά τα κακά που απειλούν τον άνθρωπο έχουν κοινή αιτία; Μήπως μπορούμε να θεραπεύσουμε τα πάθη μας χωρίς αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά, υπνωτικά χάπια; Μήπως η ίδια η ψυχή και τα συναισθήματά μας κρύβουν την θεραπεία για κάθε ασθένεια που πλήττει τον σύγχρονο άνθρωπο;

Στο σχολείο μας μαθαίνουν ένα σωρό «άχρηστα» πράγματα, αλλά τίποτε πώς να είμαστε πιο αποτελεσματικοί σαν άνθρωποι. Είναι πια καιρός να μάθουμε να κατανοούμε τα συναισθήματά μας, αφού αυτά θα μας λυτρώσουν από τις «ασθένειες» που μας κατατρύχουν. Την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, τη δημιουργικότητα, την αυτονομία, την αυτάρκεια, θα τα αντλήσουμε από την νοημοσύνη της καρδιάς μας. Γιατί η νοημοσύνη της καρδιάς του ανθρώπου, νοημοσύνη συναισθηματική, πηγάζει από τις μεταξύ μας σχέσεις…

Ένα βιβλίο συγκινητικό, μεγαλειώδες στην απλότητά του, από την διάσημη Γαλλίδα ψυχολόγο Ιζαμπέλ Φιλιοζά, συγγραφέα πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων και το μπεστσέλερ Στην Καρδιά των Συναισθημάτων του Παιδιού.

Πώς μπορούμε να “σπάσουμε τον πάγο”; Πώς να μιλήσουμε με κάποιον χωρίς να μας αντιμετωπίσει σαν ενοχλητικό… ούφο; Πώς μπορούμε να “πιάσουμε” κουβέντα με κάποιον σε έναν χώρο όπου αισθανόμαστε απομονωμένοι από τους άλλους γύρω μας; Τί μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους αποτελεσματικά και στο επίπεδο που πραγματικά επιθυμούμε, χωρίς να μας παρεξηγούν, χωρίς να νιώθουμε ότι γινόμαστε ενοχλητικοί, ή να νιώθουμε ότι δεν τα πήγαμε καλά σε κάποια επαφή μας, είτε επαγγελματική είτε κοινωνική;
Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά μας δείχνει μια σειρά από έξυπνες τεχνικές και πολύτιμες συμβουλές για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την αμηχανία μας, τη δυσκολία μας στην προσέγγιση του άλλου, με δυο λόγια μας δείχνει πώς να πάψουμε να είμαστε αντικοινωνικοί ή και ακοινώνητοι ακόμη.

“Τα δοκίμασα ΟΛΑ!” Οι νέοι γονείς απελπίζονται μπροστά στις υπερβολές των παιδιών τους. Έχουν την τάση να ερμηνεύουν τις υπερβολικές ή εκνευριστικές συμπεριφορές τους ως δυστροπία, κακό χαρακτήρα ή αυθάδεια. Άλλοι πάλι γονείς αισθάνονται ένοχοι για τις συμπεριφορές αυτές και ψάχνουν να βρουν τα τραύματα των παιδιών τους. Αν, όμως, οι αιτίες είναι διαφορετικές; Πρόσφατες έρευνες της νευροφυσιολογίας και της πειραματικής ψυχολογίας ρίχνουν νέο φως σε αυτές τις απελπιστικές συμπεριφορές. Σκίτσα που μιλούν σε όλους, επιστημονικές αλήθειες για την καλύτερη κατανόηση και νέες οδηγίες για συγκεκριμένες δράσεις ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Είστε έτοιμη/-ος να αμφισβητήσετε συγκεκριμένες συνήθειες, πεποιθήσεις, ακόμη και βεβαιότητές σας;