Προβολή όλων των 19 αποτελεσμάτων

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΥΡΤΩ!

12.00

Ένα παιχνιδιάρικο παραμύθι για τη χαρά της μεταμόρφωσης και την ανάγκη της μοναδικότητας.
Ένα ταξίδι ρόλων και συναισθημάτων ενός μικρού παιδιού που το οδηγεί σε ό,τι πολυτιμότερο έχει. Τον εαυτό του!
Μαργαρίτα Ζαχαρίου Ηθοποιός
Η Νάγια Παναγιώτου και ο Γιώργος Μίτλεττον, μέσα από την ιστορία τους “Δεν είμαι η Μυρτώ” αγγίζουν με ένα παιχνιδιάρικο και έξυπνο τρόπο το θέμα της αυτοεκτίμησης, αναδεικνύοντας πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που είμαστε. Μόνο τότε μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Μια πολύ όμορφη ιστορία ενδυνάμωσης για τους μικρούς μας φίλους.
Βίκυ Μπαλωμένου Διευθύντρια Μουσείου Παραμυθιού, Λευκωσία

ΔΗΜΗΤΡΗ ΞΥΡΙΤΑΚΗ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΡΗΤΗΣ

16.50

Η αντιδικτατορική Οργάνωση Κρήτης, με τα στοιχεία Δημοκρατική Ένωση Κινήσεων Αντίστασης (Δ. Ε. Κ. Α.), ξεκίνησε ως ένοπλη αντίσταση στο νησί, από τον πρώτο κιόλας χρόνο της δικτατορίας, με πλατιά οργάνωση.
Από τα βασικά στελέχη της υπήρξε ο Δημήτρης Ξυριτάκης, όντας φοιτητής στη Νομική Σχολή Αθηνών. Οργανωμένος στην προδικτατορική Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν), στήριζε την κεντροαριστερά κατά τη διάρκεια της Αποστασίας (1965-1967).

ΔΥΟΤΥΧΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΗΣ

12.30

Ήταν κάποτε ένας μεταξοσκώληκας που τον έλεγαν Δυότυχο Παραδείση.
Στον Δυότυχο άρεσαν πολύ τα τρυφερά φύλλα της μουριάς, μα και τα φύλλα της ροδιάς, της κόκκινης μηλιάς, της φραουλιάς. Τα φύλλα όλων των δέντρων που έβγαζαν κόκκινους καρπούς.

ΕΔΩ ΚΟΥΜΠΙΑ..ΕΚΕΙ ΚΟΥΜΠΙΑ..ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΚΟΥΜΠΙΑ !!

12.00

Αν περάσετε πότε από τη Μοδιστρούπολη μη ξεχάσετε να αγοράσετε ρούχα από κουμπιά και αν με θυμηθείτε και εμένα πάρτε μου ένα Κουμπιοφουστανάκι …φαρδουλό παρακαλώ!!!

Σε καζάνι με κουμπιά

μαγειρεύω μαγικά

ρίχνω μια παλιά μου μπλούζα,

χίλια χρώματα κουμπιά

μια βελόνα, μια κλωστή

μία πρέζα σαντιγί

και έχω αμέσως στη στιγμή

Κουμπιομπλούζα γιορτινή!
Ένα παραμύθι για τη δημιουργικότητα, το θάρρος, τη συλλογικότητα και …(γιατί όχι;) τη Μόδα!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣ

19.00

“Εμείς δε χρησιμοποιούσαμε τον όρο «αποκέντρωση». Προτιμούσαμε το «επανατοπικοποίηση». Συνδέαμε τον τόπο εγκατάστασής μας με τον «ου τόπο». Την ουτοπία που ξέραμε ότι δεν υπήρχε κάπου και που θα έπρεπε να τη δημιουργήσουμε. «Να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας, μέσα στον κόσμο που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας».
Ήταν το σύνθημά μας. Επιστροφή, αλλά όχι προς τα πίσω! Επιστροφή… προς τα μπρος! Ήταν το άλλο σύνθημά μας. […] Για εμάς ένας άλλος κόσμος δεν είναι μόνο εφικτός, είναι ΥΠΑΡΚΤΟΣ.”

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΓΟΡΓΟΝΑ

15.30

Σε μια χώρα μακρινή ζούσε μια πανέμορφη και καλοσυνάτη νεράιδα που την αγαπούσαν και τη θαύμαζαν όλα τα πλάσματα της πλάσης. Ωστόσο, ενώ τα είχε όλα, μια βαθιά επιθυμία είχε χαραχτεί στην καρδιά της, κάνοντάς την μελαγχολική και λυπημένη… Ήθελε να ακολουθήσει το δρόμο της θάλασσας και να γίνει … γοργόνα!
Ο δρυοκολάπτης, τα σκιουράκια, τα ξωτικά, οι πάπιες, τα ψαράκια και όλοι της οι φίλοι θέλουν η νεραϊδούλα τους να είναι ευτυχισμένη, αλλά δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς αυτήν!
Στο τέλος όμως θα συνειδητοποιήσουν ότι η πραγματική αγάπη σημαίνει ελευθερία και πως η απόσταση δεν μας χωρίζει ποτέ από εκείνους που πραγματικά αγαπάμε…!

ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

16.00

Τα γεγονότα της Μάχης της Κρήτης της Κατοχής και της Αντίστασης στην Ελλάδα, σημάδεψαν όχι μόνο την εποχή τους, αλλά και τη μετέπειτα πορεία του Έθνους και του λαού μας μέχρι σήμερα.
Μέσα στην Κρητική Αντίσταση εξέχουσα θέση κατέχει η Εθνική Αντίσταση του Κρουσώνα, ο οποίος είναι ένα καπετανοχώρι του Ψηλορείτη, μεαγωνιστική παράδοση σπουδαία και κατά τα χρόνια των επαναστάσεων κατά των Τούρκων.
Αρχηγός του Κρουσώνα ήταν ο καπετάν Αντώνης Γρηγοράκης ή Σατανάς. Συναρχηγός ήταν ο Νίκος Βιδάκης ή Τσικαλάς…

ΛΙΒ

15.30

Όταν η Λιβ, η λιβελούλα, χάνει τη μαμά της, και πρώτα της λένε ότι πήγε ταξίδι, μετά ότι δε θα ξανάρθει ποτέ και ύστερα ότι θα ‘ναι πάντα κοντά της, εκείνη δεν πιστεύει κανέναν κι αποφασίζει να ψάξει μόνη της στο δάσος να τη βρεί. Στο δρόμο θα συναντήσει τον Δεν, το Δέντρο, που στενοχωριέται επειδή δεν έχει γνωρίσει τη δική του μαμά, θα γίνουν φίλοι και η Λιβ θα συνεχίσει την αναζήτηση όχι μόνο της μαμάς της, αλλά και της μαμάς του Δεν. Από αυτά που θα μάθει η μικρή λιβελούλα από την Τρι την τριανταφυλιά, την Ελ, την ελαφίνα, τη Λα, τη λαγουδίνα, τον Κου, τον κουκουβάγια και τα άλλα πλάσματα του δάσους που θα συναντήσει στην περιπλάνησή της, θα ανακαλύψει κάτι πραγματικά μοναδικό: πως μαμά της είναι πια το ίδιο το δάσος και πως με ό,τι αγαπιόμαστε πολύ, χανόμαστε μόνο για να ξαναβρεθούμε.

ΝΙΚΩΣΑ

18.00

Η Νικώσα, το πρωτόλειο μυθιστόρημα του Τάσου Πασπάλα, δεν είναι απλώς το ελπιδοφόρο όνομα ενός πλοίου που πάνω του έχει χτιστεί μια (φρούδη) οικογενειακή ευτυχία. Είναι η ιστορία τριών γενιών, που καθεμιά επιβιώνει και τελικά νικά, σε πείσμα ανυπέρβλητων σχεδόν αντιξοοτήτων και δυστυχιών.
Μέσα από τη γοητευτική εξιστόρηση ενός έρωτα που παραπέμπει στα ευγενικά ήθη μιας άλλης εποχής, όχι και τόσο μακρινής, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει κινηματογραφικά μιαν αστυνομική ιστορία, που αφήνει τον αναγνώστη με τη συγκίνηση της δικαίωσης αλλά και με έναν καίριο προβληματισμό για το μέλλον του Ανδρέα, του κεντρικού ήρωα.

Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΤΣΟΥΑΝ

14.00

Μπορεί ένας καλός άνθρωπος να ζήσει με καλοσύνη και να μείνει καλός στον κόσμο ετούτον, που ‘ναι γεμάτος κακία κι όπου βασιλεύει το αξίωμα “homo homini lupus”;…
Το ερώτημα μένει, για τον συγγραφέα και την ηρωίδα του (τον μόνο καλόν άνθρωπο σ’ όλο το Σετσουάν – σ’ όλη τη Γη), που η καλοσύνη της την οδηγεί στη συμφορά, η αγάπη στη δυστυχία, ο έρωτας στην απελπισία…

ΟΤΑΝ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙ

12.00

Το Γέλιο ζήλεψε και βάλθηκε να προσπαθεί να κλάψει. Μα πώς να τα καταφέρει;
Αφού δεν έμαθε ποτέ να κλαίει. Ακόμα και οι απλές μικρές καθημερινές περιστάσεις για κλάματα είναι για το Γέλιο αφορμές για ξεκάρδισμα…
Και του έλεγε το Δάκρυ:
«Μεγάλη ευτυχία αν θες, πρέπει πού και πού να κλαίς!»
Ένα βιβλίο που θα μας κάνει να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα, με μάτια της χαράς, ό,τι κι αν συμβεί, όποια κι αν είναι η αναποδιά!

ΠΕΡΣΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

15.60

Η λογοτεχνική αξία των αρχαίων περσικών παραμυθιών έγκειται σε τεχνικές που χρησιμοποιούνται σε κάθε έργο, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί από συγκεκριμένα άτομα.
Οι Ιρανοί συγγραφείς και ποιητές με τόση σκέψη και φαντασία δημιούργησαν παραμύθια σε διάφορους τομείς, τα οποία μεταφέρουν βαθιά νοήματα που ακόμη και μετά από αιώνες έχουν διατηρήσει την φρεσκάδα τους, όπως τα έργα του Καγιάμ, Σαναΐ κ.λπ.

ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

20.30

Ένα παραμύθι που φτιάχτηκε από τις σκέψεις και τα “θέλω” των παιδιών, μια περιπέτεια, ένα ταξίδι εφτά μικρών φίλων που αποφάσισαν να κάνουν τον γύρο του κόσμου για να ενώσουν όλους τους ανθρώπους της γης κάτω από τους ήχους της Μουσικής.
Ο Ντο, η Ρε, ο Μι, η Φα, ο Σολ, η Λα και ο Σι με τη βοήθεια του μαγικού κλειδιού του Σολ ταξίδεψαν απ’ άκρη σ’ άκρη και κατάφεραν να φτιάξουν το δικό τους Μουσικό Κάστρο, και με τη Μουσική τους να σταματήσουν κάθε πόλεμο και κάθε κακό.

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ’ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ

10.00

Ζεστή, έντονη, καυτή, θα λέγαμε, μαρτυρία για μιαν ορισμένη εποχή(;), αποτελεί το θαυμάσιο αυτό βιβλίο του Οράτιου Μακ Κόϋ «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν…».
Γραμμένο την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου, με αντίστοιχες επιπτώσεις στο γκρέμισμα, την καταρράκωση των ηθικών αξιών, θαρρείς ότι απηχεί σημερινές θέσεις και καταστάσεις.

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

20.00

Εγώ δεν είμαι κήρυκας να περιγράφω την λουσάτη ζωή της νεόπλουτης κοινωνίας. Ούτε τις αναμνήσεις των καταστροφέων της ζωής. Ό,τι θωρώ μολογώ. Για ό,τι ζούμε, για ό,τι αντιπροσωπεύουμε εμείς και οι φίλοι μας, τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας, γράφω.
Όπως τα αντιλαμβάνομαι κι ανάλογα με τις φτωχές μου δυνάμεις. Δεν μου αρέσουν οι γραμμές και οι κατευθύνσεις. Παίζω τα παιγνίδια μου με το φως, στο πέρασμα του χρόνου στο τόπο μας. Δεν είμαι επαγγελματίας, ούτε ψυχρός εκτελεστής παραγγελιών. Το κέφι μου κάνω. Ούτε θέλω να αναπαράγω λαϊκές δεισιδαιμονίες και δοξασίες από το τζάκι της γιαγιάς. Δεν θέλω ο αναγνώστης να σπαταλά το χρόνο του στην παραδοσιολαγνεία. Ψάχνω την ομορφιά της παλιάς εποχής, μα και τα δώρα που προσφέρει στην νέα, χωρίς έτοιμες ιδέες. Μου αρέσει ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει κι αυτόν προσπαθώ να εκφράσω.

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΞΥΠΝΟΥΣΕ Η ΑΓΝΩΣΤΟΥΠΟΛΗ

11.20

Έτσι κυλάει ο καιρός στην Αγνωστούπολη, πάντα πικρός και πάντα ίδιος. Σαν ένας νυχτερινός ουρανός με ψαλιδισμένα αστεράκια και λογοκριμένο φεγγάρι. Σαν ένα ξημέρωμα με έναν ήλιο γεμάτο τσιρότα και μπαλώματα. Σαν ένα παλαιό ημερολόγιο και σαν μια ατζέντα με μέρες ανύπαρκτες. Γιατί εδώ κανένας πλέον δε μετράει τα χρόνια. Κανείς δε δίνει όνομα στους μήνες, ούτε λογαριάζει τις μέρες… Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί τι έγινε τότε, ούτε και περιμένει αυτό που θα γίνει μετά. Και χωρίς να θυμάσαι, δεν αγαπάς, και χωρίς να περιμένεις, δεν ελπίζεις.

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΥΚΩΝ

12.20

Πόσο σημαντικός είναι ο χρόνος για όλους; Τι μπορεί να σημαίνει ο χρόνος για μια μητέρα; Τι μπορεί να σημαίνει ο χρόνος για το παιδί; Πώς “γεμίζουμε” το χρόνο και πώς τον “σκοτώνουμε”;

… αν δώσουμε στο χρόνο “καρδιά” κι αν καταφέρουμε να κάνουμε τη δική μας να χτυπά από χαρά μπορεί να ξυπνήσουμε στην ώρα μας, πριν μας πάρουν τα χρόνια και δούμε τι χάσαμε ή πόσο μικροί είμαστε ακόμα…

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑΣ

8.00

Η κόκκινη κλωστή τού παραμυθιού και οι βελόνες της πολιτικής θεωρίας, φτιάχνουν το εντυπωσιακότερο υφαντό της πλάσης: Το αφήγημα.

Όπως αυτά που ακούει ένα χαρούμενο παιδί, όταν θέλει να συνεχίσει να παίζει.

Γιατί, αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η σοβαρότητα, αλλά η πραγματικότητα. Και η απεύθυνση της αφήγησης είναι τόσο σοβαρή, που μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και να διακόψει τη λογική πορεία της ιστορίας.