ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Το Φήμη, Τύχη και Φιλοδοξία, εξετάζει όλα τα συμπτώματα και την ψυχολογία όσων έχουν εμμονή με το χρήμα, τον πλουτισμό και τη διασημότητα. Από πού πηγάζει η απληστία αυτή; Γιατί κάποιος έχει δίψα ακόρεστη για πλούτο και δόξα; Στοιχεία που σήμερα θεωρούνται απαραίτητα συστατικά της επιτυχίας, όπως η ανταγωνιστικότητα και η φιλοδοξία, μπορούν πράγματι να αλλάξουν κάποιον προς το καλύτερο; Μπορούν να μετατρέψουν το αρνητικό σε θετικό; Γιατί οι διασημότητες και οι πλούσιοι του κόσμου τούτου επηρεάζουν τόσο πολύ με την εικόνα τους τον απλό κόσμο; Είναι αλήθεια ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία; Στην οικονομικά ταραγμένη εποχή μας, τα ερωτήματα αυτά απαντώνται με μια προοπτική που εκπλήσσει και ανακουφίζει, με την άμεση σοφία και το χιούμορ του Όσσο.

Ο φιλελευθερισμός αποτελεί μία από τις μείζονες πολιτικές θεωρίες και ιδεολογίες των καιρών μας, υπόκειται ωστόσο σε πολλές και ποικίλες ερμηνείες, όπως και σε παρανοήσεις, κάτι που δυσχεραίνει σημαντικά τον ορισμό του. Τι σημαίνει άραγε φιλελευθερισμός; Μεγαλύτερη ατομική ελευθερία ή το να αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο σεβασμό; Να είμαστε περισσότερο ανθρώπινοι ή περισσότερο παραγωγικοί; Είναι φιλελεύθερη μια ελεύθερη αλλά ανεξέλεγκτη αγορά; Είναι φιλελεύθερη μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που δεν λογοδοτεί για τις αποφάσεις της; Τα φιλελεύθερα διαπιστευτήρια είναι άκρως αμφιλεγόμενα: όσοι φρονούν ότι ο φιλελευθερισμός αφορά ως επί το πλείστον τη δίχως φραγμούς ιδιωτική δραστηριότητα, κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο φιλελευθερισμός έχει να κάνει με την ικανοποιητική ανάπτυξη του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία αμοιβαίας υποστήριξης και συλλογικών στόχων, δεν έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους.

Στο βιβλίο αυτό, ο Μαξ Τσάρλσγουορθ παρουσιάζει την ιστορία της φιλοσοφίας της θρησκείας ως ένα σπουδαίο πνευματικό επίτευγμα του δυτικού πολιτισμού. Η ιστορία που αφηγείται ξεκινά από την ελληνική αρχαιότητα, με την αυτονόμηση της σφαίρας του ορθού λόγου και τη γέννηση της φιλοσοφίας, και φτάνει μέχρι τα πιο πρόσφατα ρεύματα του 20ού αιώνα.

Ο συγγραφέας επιχειρεί να οργανώσει την ύλη του σε πέντε βασικούς τύπους – σε πέντε θεμελιώδεις φιλοσοφικές προσεγγίσεις της θρησκευτικής σφαίρας. Στο πλαίσιο της πρώτης προσέγγισης, στην οποία κυριαρχεί η πλατωνική παράδοση, ο φιλοσοφικός λόγος εκτοπίζει την παραδοσιακή θρησκεία και η φιλοσοφία αξιώνει τελικά να γίνει η ίδια θρησκεία.

“Ο φόβος είναι ριζωμένος μέσα σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα, αλλά αυτό είναι φυσικό. Δεν μπορεί να εξαλειφθεί ολοκληρωτικά, δεν μπορεί να ελεγχθεί. Μόνο να κατανοηθεί μπορεί. Η κατανόηση είναι η λέξη-κλειδί. Και μόνο η κατανόηση μπορεί να φέρει τη μετάλλαξη, τίποτε άλλο.”

Μια πρωτοποριακή ενορατική προσέγγιση από τον κορυφαίο Ινδό δάσκαλο, που μας δείχνει όχι μόνο πως να μετουσιώνουμε τον φόβο σε φίλο και σύμμαχό μας, αλλά και πως να αποκτήσουμε την πιο βαθιά επίγνωση του εαυτού μας και της αληθινής ουσίας της ζωής.

«Ήταν απολύτως απαραίτητο να καταστεί ο πληθυσμός ένα ηθικό υποκείμενο και να σπάσει η συναλλαγή του με την εγκληματικότητα, έτσι ώστε να διαχωριστούν οι παραβατικοί και να φανούν επικίνδυνοι όχι μόνο για τους πλούσιους αλλά και για τους φτωχούς επίσης, φαύλοι υποκινητές των μεγαλύτερων κοινωνικών κινδύνων»

Μισέλ Φουκώ, «Συζήτηση για τη φυλακή», 1975

Οι Εκδόσεις Καστανιώτη και η Novel Vox προαναγγέλλουν με χαρά την κυκλοφορία ‒εντός της άνοιξης‒ της νέας εργασίας των Χαΐνηδων (που συμπληρώνουν φέτος 30 χρόνια δισκογραφικής περιπλάνησης) υπό τον τίτλον:
Πόνημα μετανεωτερικής οντολογικής προσέγγισης αποκλινουσών κατηγοριών, κοινώς ΒΑΡΔΑ ΦΟΥΡΝΕΛΟ

Γραμμένο από έναν καταξιωμένο και εμβριθή στοχαστή, το μελέτημα αυτό περιστρέφεται γύρω από τη φύση και τις λειτουργίες του χιούμορ. Γιατί γελάμε; Τι πρέπει να συμπεράνουμε από τις ποικίλες μορφές γέλιου, από το ξεκάρδισμα και το κακάρισμα έως τον καγχασμό και το χάχανο; Είναι το χιούμορ ανατρεπτικό ή, αντίθετα, εκτονώνει απλώς τις εντάσεις; Μπορούμε να ορίσουμε το «πνευματώδες χιούμορ»;

Η μελέτη του Eagleton, γεμάτη διαφωτιστικές ιδέες και πολλά εξαιρετικά αστεία, εξετάζει κριτικά διάφορες γνωστές θεωρίες περί χιούμορ, μεταξύ των οποίων την άποψη ότι πηγάζει από την ασυνάφεια, καθώς και τη θεωρία που υποστηρίζει ότι το χιούμορ αντικατοπτρίζει μια σχεδόν σαδιστική μορφή ανωτερότητας έναντι των άλλων. Αντλώντας από ένα ευρύ φάσμα λογοτεχνικών και φιλοσοφικών πηγών, από τον Αριστοτέλη και τον Θωμά τον Ακινάτη έως τον Χομπς, τον Φρόιντ και τον Μπαχτίν, ο συγγραφέας αναζητά τους κρυφούς ψυχαναλυτικούς μηχανισμούς πίσω από το χιούμορ και ερμηνεύει την κοινωνική και πολιτική του εξέλιξη ανά τους αιώνες.