ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

“Όταν το φεγγάρι φτάνει στην πανσέληνο, αρχίζει να μικραίνει και κάθε μέρα μικραίνει ολοένα και περισσότερο. Η ζωή κινείται σε κύκλους. Τη στιγμή που νιώθεις πως πέτυχες, αρχίζεις να αποτυγχάνεις. Η ρόδα γυρίζει. Η επιτυχία και η αποτυχία είναι οι δύο όψεις τους ίδιους νομίσματος.”

“Έρχονται άνθρωποι και με ρωτούν: Ποιο είναι το νόημα της ζωής; ” Λες και το νόημα της ζωής μπορεί να αγοραστεί στην αγορά. Το νόημα είναι κάτι που πρέπει να δημιουργηθεί. Δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή. Το νόημα δεν είναι κάτι δοσμένο από πριν, πρέπει να το δημιουργήσεις εσύ. Πρέπει να γίνει η εσωτερική σου δουλειά. Και τότε υπάρχει τεράστιο νόημα.”

Να κ’ η περίπτωση του Ηράκλειτου, που αποτραβήχτηκε στις ελεύθερες εκτάσεις και στα περιστύλια του τεράστιου ναού της Αρτέμιδας: τούτη η “έρημος” ήταν, οπωσδήποτε, πιο άξια – τ’ ομολογώ! Γιατί να μην υπάρχουν και για μας τέτοιοι ναοί; (…Χμ, ίσως και να υπάρχουν. Να, μου έρχεται τώρα δα στο νου τ’ ωραιότερο δωμάτιο εργασίας που είχα ποτέ, στην Piazza di San Marco, άνοιξη, δέκα με δώδεκα το πρωί…) Ωστόσο, κι ο Ηράκλειτος απέφευγε αυτό που κ’ εμείς αποφεύγουμε σήμερα: το θόρυβο και τη φλυαρία των Εφεσίων, τη δημοκρατία τους, τις πολιτικές αθλιότητες τους, τα νεώτερα κατορθώματα της “αυτοκρατορίας” (της περσικής – με εννοείτε…), όλη τη βρομερή πραμάτεια του “σήμερα”, … γιατί εμείς οι φιλόσοφοι χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα μια συγκεκριμένη ησυχία: χρειαζόμαστε ανάπαυση απ’ το “σήμερα”.