ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Το Άσμα βλάστησε, όπως είναι φανερό, ανάμεσα σ’ ένα ποιμενικό λαό, το λαό της Παλαιστίνης είναι ένα γαμήλιο τραγούδι. Τα πρόσωπα που μας παρουσιάζει είναι η Νύφη, ο Άντρας – τους υποδύονται ίσως δυο πρωταγωνιστές – και ο Χορός από γυναίκες ή και άντρες. Τούτος χωρίζεται κάποτε σε δύο ημιχόρια που ρωτούν και ανταποκρίνουνται (λ.χ. VIII 9). Ο ρυθμός, τα κινήματα της ψυχής, περισσότερο από το λογικό συνειρμό, από τον οποίο δε θα έπρεπε να έχει κανείς πάρα πολλές απαιτήσεις, μας δείχνει πως το έργο απαρτίζεται από διάφορες μονάδες με λίγο – πολύ κυμαινόμενα όρια. (Απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης)

Ο υποδειγματικός αυτός διαφωτιστής φιλόσοφος, έζησε και πέθανε ως παρτιζάνος. Ήταν ο αιώνιος, ένθερμος προπαγανδιστής μια αιρετικής πίστης. Αντικείμενο της φιλοσοφίας του Βολτέρου δεν ήταν η προώθηση της έρευνας ή η καλλιέργεια της σκεπτικιστικής αμφισβήτησης.
Αντικείμενο της φιλοσοφίας του και σκοπός της ζωής του ήταν η ανεύρεση μιας νέας πίστης η οποία θα αντικαθιστούσε τη μισητή Χριστιανική θρησκεία.
Η διακωμώδηση των Χριστιανικών προκαταλήψεων και ενθουσιασμών από τον Βολτέρο πράγματι εξυπηρέτησε μια νέα “θρησκεία”, αυτήν του παγκόσμιου Διαφωτισμού. Ο Βολτέρος ωστόσο υιοθέτησε πολλά στοιχεία από την θρησκεία την οποία επιθυμούσε να αντικαταστήσει. Ο Διαφωτισμός μοιάζει με τον Χριστιανισμό όσο αφορά στις κοινές ελπίδες για τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας -και στη βαθιά έλλειψη ανοχής προς οτιδήποτε αποτελεί εμπόδιο στις παγκόσμιες φιλοδοξίες του.

Ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο για να μπορέσει ο αναγνώστης να δει τον ιστορικο-πολιτικό περίγυρο μέσα στον οποίο ζούσε ο Ουσπένσκυ και να διαμορφώσει έτσι μια σωστότερη εικόνα γι’ αυτόν και τον αγώνα που έκανε, όχι μόνο για να επιβιώσει αλλά και για να μετασχηματίσει σε μια θαυμαστή κοσμοθεωρία, τη φρικτή κατάσταση που τον περιτριγύριζε. Διαβάζοντας κανείς αυτά τα “Γράμματα”, διαπιστώνει επίσης ότι ο Ουσπένσκυ διέθετε μιαν ασυνήθιστη κριτική ικανότητα της τρέχουσας κατάστασης της εποχής του στη Ρωσία, γιατί έπαιρνε υπόψη του όχι μόνο το παρελθόν αλλά και τις επιπτώσεις των πραγμάτων στο μέλλον. “Η ιστορία” έλεγε, “δεν είναι μόνον ιστορία του παρελθόντος, αλλά επίσης ιστορία του μέλλοντος”.

Ο Δημόκριτος από τα Άβδηρα, είναι μετά τον Λεύκιππο, τον διδάσκαλό του, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της ατομικής θεωρίας, η οποία αποτέλεσε το υλιστικό κοσμοείδωλο της σύγχρονης Φυσικής μέχρι και 19ο αιώνα. Οι σημαντικές έρευνες που έκανε ο Δημόκριτος τον οδήγησαν σταδιακά πολύ πέρα από τα όρια της Φυσικής, της Χημείας και των Μαθηματικών, για να ανακαλύψει την επιστήμη της οντότητας σαν σύνολο. Παρά το γεγονός ότι θεωρείται ο πατέρας τα πυρηνικής φυσικής, οι αισθήσεις, ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, η κοινωνία, η ηθική, η πολιτική και ο νόμος είναι θέματα που αποτέλεσαν αντικείμενο της έρευνάς του. Ο Δημόκριτος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες στοχαστές.

Για τον επιστήμονα Steven Pinker ο Διαφωτισμός δεν είναι ένα ξεπερασμένο κομμάτι της ιστορίας, η υπεράσπιση του είναι πιο σημαντική από ποτέ για την πρόοδο των ανθρώπων.

Κατάλαβα ότι η αναπηρία και οι πληγές ήταν σαν αποσκευές που έσερνα πάνω σε ένα καρότσι. Έβλεπα το σώμα μου πάνω στο καρότσι και δεν είχα παρά να το μεταφέρω. Στο κάτω κάτω, αν κάποιος περιγελά ό,τι υπάρχει πάνω στο καρότσι δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Το πρόβλημά μου, το χρέος μου, η δουλειά μου είναι να μεταφέρω το καρότσι με αγάπη.

Ο τόμος αυτός είναι καρπός έντεκα συναντήσεων και συζητήσεων του Σταύρου Ζουμπουλάκη με τον Στρατή Μπουρνάζο. Οι δυο συνομιλητές συμφώνησαν εξαρχής να συζητήσουν, χωρίς συμβατικότητες, για θέματα που τους απασχολούν.

Άλλαξε τον εαυτό σου
και μ’ αυτήν ακριβώς την αλλαγή
θα έχεις αλλάξει και ένα κομμάτι του κόσμου

– OSHO

To Εξουσία, Πολιτική και Αλλαγή απορρίπτει την κοινή άποψη ότι «η εξουσία διαφθείρει» και, αντιθέτως, διατείνεται ότι αυτοί που αναζητούν την εξουσία είναι ήδη διεφθαρμένοι: Από τη στιγμή που θα πετύχουν τον στόχο τους, η διαφθορά τους απλώς βρίσκει την ευκαιρία να εκφραστεί. Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμη και όσοι αναζητούν την εξουσία για να επιφέρουν ριζοσπαστικές αλλαγές, τόσο συχνά αποτυγχάνουν, ακόμη και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις.

Η ιστορία του εργατικού κινήματος αφηγείται με λεπτομέρειες τις διαφωνίες, τις διαμάχες και τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους μαρξιστές και τους αναρχικούς. Οι οπαδοί των δύο ρευμάτων δεν παραλείπουν να καταπιάνονται με θεωρητικά ή ιστοριογραφικά κείμενα με τα οποία καταγγέλλουν τις αθλιότητες του αντιπάλου. Ορισμένοι από αυτούς κατέληξαν να είναι ειδικοί σε αυτήν τη διαδικασία ηθικής «εκτέλεσης» του άλλου. Στον αντίποδα βρίσκεται το βιβλίο των Ολιβιέ Μπεζανσενό και του Μικαέλ Λεβύ:

“Το αντικείμενο του βιβλίου μας είναι ακριβώς το αντίθετο…

Σε μια εποχή που όλοι αναζητούμε την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, η φιλοσοφία των Στωικών μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να μείνουμε πιστοί στις ουσιαστικές αρχές μας για να νιώσουμε αληθινά ελεύθεροι.

“Εμείς δε χρησιμοποιούσαμε τον όρο «αποκέντρωση». Προτιμούσαμε το «επανατοπικοποίηση». Συνδέαμε τον τόπο εγκατάστασής μας με τον «ου τόπο». Την ουτοπία που ξέραμε ότι δεν υπήρχε κάπου και που θα έπρεπε να τη δημιουργήσουμε. «Να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας, μέσα στον κόσμο που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας».
Ήταν το σύνθημά μας. Επιστροφή, αλλά όχι προς τα πίσω! Επιστροφή… προς τα μπρος! Ήταν το άλλο σύνθημά μας. […] Για εμάς ένας άλλος κόσμος δεν είναι μόνο εφικτός, είναι ΥΠΑΡΚΤΟΣ.”

Αποκωδικοποιώντας τον αρχαίο μύθο! Σε ξάφνιασε ποτέ ο εαυτός σου; Ετοιμαστείτε να περάσετε υπέροχα γιατί αυτό το βιβλίο γράφτηκε για εσάς.

Έχω γράψει εκτεταμένες περιγραφές της μαθητείας μου δίπλα σε έναν Μεξικανό Ινδιάνο μάγο, τον δον Χουάν Μάτους. (. . .) Αυτό το έργο ασχολείται με την κυριαρχία της συνείδησης που αποτελεί μέρος των διδασκαλιών του για την αριστερή πλευρά, των διδασκαλιών που χρησιμοποίησε προκειμένου να με προετοιμάσει για την εκπληκτική εκείνη ενέργεια: να πηδήξω στην άβυσσο.

Μπορείς να νικήσεις τους φόβους σου. Ο Osho μας δείχνει τον δρόμο.

H “Ζωόπολις” εγκαινιάζει μια νέα αντίληψη για τα δικαιώματα των ζώων. Δεν αρκεί, όπως κάνουν οι κλασικές ηθικές θεωρίες, να καταγγέλλουμε την κακομεταχείριση των ζώων, όταν, στην πραγματικότητα, τα ζώα αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα και απλά μέσα για την εξυπηρέτηση των σκοπών μας. Η Ζωόπολις μετατοπίζει τη συζήτηση από το πεδίο της ηθικής στο πεδίο της πολιτικής, εστιάζοντας σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στα ζώα, που πηγάζουν από τους ποικίλους και διαφοροποιημένους τρόπους με τους οποίους τα ζώα σχετίζονται με τις ανθρώπινες κοινωνίες και τους θεσμούς. ..