ΒΙΒΛΙΑ

Είμαστε στα 997 μ.Χ., στα τέλη του Πρώιμου Μεσαίωνα. Η Αγγλία δέχεται επιθέσεις από τους Ουαλούς στα δυτικά και από τους Βίκινγκς στα ανατολικά. Η ζωή είναι σκληρή και αυτοί που έχουν την εξουσία την ασκούν βίαια, ερμηνεύοντας τη δικαιοσύνη όπως τους συμφέρει -συχνά ενάντια στη θέληση του βασιλιά. Με το βασιλικό κύρος ευάλωτο και χωρίς ξεκάθαρους νόμους, βασιλεύουν το χάος και η αιματοχυσία.
Σ’ αυτή την ταραγμένη εποχή, τρεις άνθρωποι θα δουν τις ζωές τους να διασταυρώνονται απροσδόκητα. Ένας νεαρός καραβομαραγκός χάνει τα πάντα όταν οι Βίκινγκς καταστρέφουν την πόλη που ζούσε, αναγκάζοντάς τον να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή σ’ ένα μικρό χωριό όπου νιώθει παρείσακτος…

«Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός, κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου, κι εγώ σε νιώθω να ριγείς επάνω μου σαν μια σελήνη στο νερό.»

«Αντιμυθιστόρημα», «Xρονικό μιας τρέλας», «Ένα βίαιο τράνταγμα από το γιακά», «Κάτι σαν ατομική βόμβα», «Ένα κάλεσμα προς την αναγκαία αταξία», «Ένα γιγάντιο ευφυολόγημα», «Ένα ψέλλισμα». Αυτά είναι λίγα από τα πάμπολλα που γράφτηκαν για το Κουτσό, το μυθιστόρημα που ο Χούλιο Κορτάσαρ άρχισε να ονειρεύεται το 1958, που εκδόθηκε το 1963 κι από τότε άλλαξε την ιστορία της λογοτεχνίας και συγκλόνισε τη ζωή χιλιάδων νέων ανά τον κόσμο. Γεμάτο λογοτεχνική φιλοδοξία, σπαρταριστό, με καινοτόμα συγγραφικά εργαλεία, κατεδαφιστικό του κατεστημένου και αναζητητικό της ρίζας της ποίησης, το Κουτσό, πάνω από μισό αιώνα τώρα, συνεχίζει να διαβάζεται με περιέργεια, με δέος, κατάπληξη, με ενδιαφέρον ή αφοσίωση.

Το όνομά της δεν το μοιράστηκα με άλλους. Το έκρυψα επίτηδες. Ποτέ δεν με άκουσε κανένας να το λέω. Το προστάτευσα όσο μπορούσα καλύτερα, σαν κάτι απόλυτα απόρρητο. Έπρεπε να είμαι προσεκτικός. Δεν ήθελα να της συμβεί κάτι κακό. Είχαμε συνεννοηθεί μάλιστα: αν με ρωτούσαν, θα το αρνιόμουν. Για να την προστατεύσω. Θα έλεγα ότι δεν την ξέρω, ότι δεν την έχω συναντήσει ποτέ. Θα τα αρνιόμουν όλα με πλήρη ηρεμία, σαν να είναι αλήθεια. Αλήθεια. ΑΛΗΘΕΙΑ, με κεφαλαία γράμματα. Το ήξερε πως θα φερθώ έτσι, ότι θα φαινόμουν δήθεν αδιάφορος σαν να είμαστε ξένοι. Το είχαμε σχεδιάσει, ήταν το μυστικό μας, και δεν θα την πρόδιδα. Γελάγαμε μαζί που τους είχαμε κοροϊδέψει όλους.

Βερολίνο, 1923: ο τρελός πληθωρισμός οδηγεί τα μεσαία στρώματα στα πρόθυρα της πείνας. Η επιθετικότητα της ακροδεξιάς μεγαλώνει. Ο νεαρός Βόλφγκανγκ Πάγκελ, αξιωματικός στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άνεργος πλέον, προσπαθεί να επιβιώσει ρισκάροντας τα πάντα στο καζίνο και στη ζωή. Το αριστούργημα του hans Fallada πρώτη φορά στα ελληνικά.

Βερολίνο, 1923: ο τρελός πληθωρισμός οδηγεί τα μεσαία στρώματα στα πρόθυρα της πείνας. Η επιθετικότητα της ακροδεξιάς μεγαλώνει. Ο νεαρός Βόλφγκανγκ Πάγκελ, αξιωματικός στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άνεργος πλέον, προσπαθεί να επιβιώσει ρισκάροντας τα πάντα στο καζίνο και στη ζωή. Το αριστούργημα του hans Fallada πρώτη φορά στα ελληνικά.

Το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα της αμερικανικής λογοτεχνίας στην πρώτη πλήρη ελληνική του μετάφραση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. […] Αυτό που, άπαξ και το ‘βρισκε κανείς, ξεκαθάριζαν και όλα τα υπόλοιπα” (H. Melville)

“Λέγε με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια -δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς- έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο που να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου. Είναι ένας τρόπος που έχω να διώχνω το σπλήνιασμα και να ρυθμίζω το κυκλοφοριακό. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει το στόμα όταν μες στην ψυχή μου είναι Νοέμβρης υγρός, που ψιλοβρέχει όταν πιάνω τον εαυτό μου να σταματάει άθελα μπρος σε φερετροπωλεία και να γίνεται ουραγός κάθε κηδείας που συναντώ και ειδικά όταν οι υποχονδρίες μου με κυβερνούν τόσο, που χρειάζεται ένας δυνατός ηθικός φραγμός να με εμποδίσει να βγω επίτηδες στο δρόμο και μεθοδικά να ρίξω χάμω τα καπέλα του κόσμου – τότε θεωρώ πως ήρθε πια η ώρα να μπαρκάρω, όσο πιο γρήγορα μπορώ. Είναι το δικό μου υποκατάστατο του πιστολιού και της σφαίρας. Με μια φιλοσοφική χειρονομία όλο μεγαλοπρέπεια, ο Κάτων ρίχνεται πάνω στο σπαθί του εγώ παίρνω ήσυχα το πλοίο. Δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σ’ αυτό. Αν το ήξεραν έφτανε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, αργά ή γρήγορα, θα έτρεφαν πάνω-κάτω τα ίδια αισθήματα με μένα για τον ωκεανό. […]