ΜΟΜΠΙ ΝΤΙΚ
Δεν υπάρχει πιο συναρπαστική ιστορία από αυτή με τη λευκή φάλαινα Μόμπι Ντικ. Με όχημα το ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ – ΚΛΑΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ, επιβιβαστείτε στο τρομαχτικό πλοίο μαζί με τους ατρόμητους κυνηγούς φαλαινών και σίγουρα θα παραμείνετε εκεί μέχρι η θάλασσα να σας βγάλει ξανά έξω.
O Μόμπι Ντικ δεν είναι μια απλή ιστορία για μια φάλαινα και έναν στριμμένο γέρο καπετάνιο. Έχει να κάνει περισσότερο με το πόση δύναμη έχει ο καθένας μας για να επιλέξει να είναι καλός και ευτυχισμένος ή κακός και δυστυχισμένος. Ο Μόμπι Ντικ είναι επίσης μια ιστορία για τη μάχη του ανθρώπου με τη φύση, και του καλού εναντίον του κακού. Αυτή η ιστορία επίσης πραγματεύεται το πεπρωμένο και την ελεύθερη βούληση. Το πεπρωμένο είναι όταν πιστεύουμε ότι κάποια πράγματα στη ζωή θα συμβούν, άσχετα με το τι θα κάνουμε, λες και οι ιστορίες της ζωής μας είναι ήδη γραμμένες. Η ελεύθερη βούληση είναι το αντίθετο. Σημαίνει ότι όποιοι κι αν είμαστε ή απ’ όπου κι αν καταγόμαστε όλοι κάνουμε επιλογές που θα αλλάξουν την πορεία της ζωής μας προς το καλύτερο.
ΜΟΜΠΙ ΝΤΙΚ-Η ΦΑΛΑΙΝΑ
€22.90Το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα της αμερικανικής λογοτεχνίας στην πρώτη πλήρη ελληνική του μετάφραση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. […] Αυτό που, άπαξ και το ‘βρισκε κανείς, ξεκαθάριζαν και όλα τα υπόλοιπα” (H. Melville)
“Λέγε με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια -δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς- έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο που να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου. Είναι ένας τρόπος που έχω να διώχνω το σπλήνιασμα και να ρυθμίζω το κυκλοφοριακό. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει το στόμα όταν μες στην ψυχή μου είναι Νοέμβρης υγρός, που ψιλοβρέχει όταν πιάνω τον εαυτό μου να σταματάει άθελα μπρος σε φερετροπωλεία και να γίνεται ουραγός κάθε κηδείας που συναντώ και ειδικά όταν οι υποχονδρίες μου με κυβερνούν τόσο, που χρειάζεται ένας δυνατός ηθικός φραγμός να με εμποδίσει να βγω επίτηδες στο δρόμο και μεθοδικά να ρίξω χάμω τα καπέλα του κόσμου – τότε θεωρώ πως ήρθε πια η ώρα να μπαρκάρω, όσο πιο γρήγορα μπορώ. Είναι το δικό μου υποκατάστατο του πιστολιού και της σφαίρας. Με μια φιλοσοφική χειρονομία όλο μεγαλοπρέπεια, ο Κάτων ρίχνεται πάνω στο σπαθί του εγώ παίρνω ήσυχα το πλοίο. Δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σ’ αυτό. Αν το ήξεραν έφτανε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, αργά ή γρήγορα, θα έτρεφαν πάνω-κάτω τα ίδια αισθήματα με μένα για τον ωκεανό. […]