ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Σεπτέμβριος 2022: Ξεσπά η επιδημία. Από τη ραγδαία εξάπλωση και τον αριθμό των θυμάτων, γίνεται ολοφάνερο ότι πρόκειται για ύπουλο, θανατηφόρο ιό, αργής επώασης αλλά ταχύτατης μετάδοσης. Αμέσως σημαίνει συναγερμός στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο οποίος, μετά τον κορωνοϊό, πρέπει πάση θυσία να αποφύγει μια νέα πανδημία.

Να ξαναζήσουμε την ίδια μας τη ζωή. Θα ευχόμασταν ποτέ κάτι τέτοιο; Ο Κρίστοφ δίνει ραντεβού με μια πολύ νεότερή του γυναίκα σε ένα νεκροταφείο της Στοκχόλμης. Η Λένα τού θυμίζει έντονα την κοπέλα με την οποία υπήρξε ερωτευμένος πριν από μία εικοσαετία. Εκείνη λεγόταν Μαγκνταλένα και ήταν ηθοποιός. Μετά τον χωρισμό τους, ο Κρίστοφ έγραψε ένα βιβλίο…

Η Νοφάρ είναι μια κοπέλα τόσο συνηθισμένη, που φαντάζει σχεδόν αόρατη. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι σερβίρει παγωτά και προσμένει απελπισμένα μια διαφυγή. Ώσπου εμπλέκεται σε ένα θυελλώδες περιστατικό με έναν δημοφιλή πελάτη και τρομερά λόγια γλιστρούν από τα χείλη του. Η ίδια γίνεται ξαφνικά το επίκεντρο της προσοχής, οι πάντες θέλουν να μιλήσουν μαζί της, τα μέσα ενημέρωσης, οι συμμαθητές της, ακόμη και εκείνο το αγόρι, το μοναδικό άτομο που ξέρει την αλήθεια και απαιτεί αντάλλαγμα για τη σιωπή του…

Με χιούμορ, τρυφερότητα και συγκίνηση, ο Βασίλης Αλεξάκης πηγαινοέρχεται απ’ το παρελθόν στο παρόν προσπαθώντας να διατηρήσει στη μνήμη του ζωντανή την παρουσία της μητέρας του.

Ιερουσαλήμ, 1959. Ο νεαρός φοιτητής Σμούελ Ας αναγκάζεται να διακόψει τις σπουδές του και βρίσκει καταφύγιο σε ένα πέτρινο σπίτι με παράξενους ένοικους. Εκεί κερδίζει τα προς το ζην κρατώντας συντροφιά σε έναν εβδομηντάχρονο άνδρα, μορφωμένο όσο και εκκεντρικό, τον Γκέρσομ Βαλντ.

Ένα βράδυ του Δεκεμβρίου σε μια σκοτεινή γωνιά του Λιμανιού, τρεις άντρες πυρπολούν ζωντανό τον Σεβαστιανό, έναν κλοσάρ που έχει τη φήμη δεινού παραμυθά. Ο Παύλος, ο νεότερος από τους τρεις θύτες, συγκλονισμένος από την αγριότητα του εγκλήματος αναζητά στοιχεία για το θύμα, ελπίζοντας πως έτσι θα εξιλεωθεί από τις τύψεις. Μέσα στη σύγχυσή του, πιστεύει πως, αν ζωντανέψει την ιστορία του νεκρού, θα τον επαναφέρει στη ζωή. Ερευνώντας στα στέκια των αστέγων, καταφέρνει να εντοπίσει τους συντρόφους του Σεβαστιανού, τον Τέως, τον Μαρκόνη, τον Λάκυ και τον Γιάννη. Ζητά και από τους τέσσερις να διηγηθούν την ιστορία τους και την ιστορία του χαμένου φίλου τους, και δίχως να το καταλάβει παγιδεύεται σε έναν παράξενο κόσμο. Ενώ όλα μοιάζουν, στην αρχή, γεγονότα πραγματικά, οι αφηγήσεις περιπλέκονται.

«Ήθελε απλώς να είναι κανονικός άνθρωπος, να κρύβει ό,τι από τον εαυτό του του φαινόταν ντροπιαστικό και μπερδεμένο».

Ο Κόννελ και η Μαριάν είναι συμμαθητές και μεγαλώνουν στην ίδια μικρή πόλη στην Ιρλανδία, οι ομοιότητές τους όμως τελειώνουν εδώ. Η Μαριάν μένει με την οικογένειά της σε μια έπαυλη, ενώ η μητέρα του Κόννελ είναι η καθαρίστριά τους.

O Κόννελ είναι δημοφιλής και τον συμπαθούν όλοι στο σχολείο, η Μαριάν δεν έχει φίλους. Μια μέρα όμως, ξεκινούν οι δυο τους μια αμήχανη κουβέντα και η ζωή τους αλλάζει.

Έναν χρόνο αργότερα είναι φοιτητές στο Δουβλίνο. Η Μαριάν έχει γίνει κοινωνική, σε αντίθεση με τον Κόννελ που, ντροπαλός τώρα και ανασφαλής, μάλλον δεν απολαμβάνει τη φοιτητική ζωή. Δοκιμάζουν κι οι δυο ερωτικές εμπειρίες, αλλά, αδύναμοι να αντισταθούν, επιστρέφουν διαρκώς ο ένας στον άλλο. Ώσπου θα βρεθούν αντιμέτωποι με το μέχρι πού μπορούν να φτάσουν για να σώσουν τον άλλο.

Κανονικοί άνθρωποι. Μια ιστορία για δύο ανθρώπους –σαγηνευτικούς και περίπλοκους? οι οποίοι προσπαθούν να μείνουν χώρια, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Μια ιστορία για το πώς μας διαμορφώνουν τα τραύματά μας και πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Και που αποκαλύπτει, με σπαρακτική τρυφερότητα, πώς μας εξουσιάζει ο έρωτας και πώς, όσο κι αν πληγώνουμε και πληγωνόμαστε, πάντα επιθυμούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό,τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια. Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ’ ένα «κλικ»· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικά

από τη μνήμη σου.