ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Τη στιγμή που η Τέσα παίρνει τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της, τα πάντα αλλάζουν. Αποκαλύψεις κάνουν το μέλλον που τόσο κόπιασαν για να κατακτήσουν να φαντάζει άπιαστο.

Η ζωή της Τέσα αρχίζει να διαλύεται. Τίποτα δεν είναι αυτό που εκείνη νόμιζε. Ούτε οι φίλοι της. Ούτε η οικογένειά της.

Ο Χάρντιν –ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο θα έπρεπε να μπορεί να βασιστεί– εξοργίζεται όταν ανακαλύπτει το μεγάλο μυστικό που εκείνη κρύβει και αντί να τη στηρίξει, τη σαμποτάρει.

Η Τέσα ξέρει ότι ο Χάρντιν την αγαπάει και θα κάνει τα πάντα για να την προστατέψει, όμως το να αγαπάς κάποιον είναι διαφορετικό από το να μπορείς να τον έχεις στη ζωή σου. Αυτός ο κύκλος ζήλιας, απρόβλεπτου θυμού και συγχώρησης είναι εξουθενωτικός.

Η Τέσα δεν έχει νιώσει ποτέ τόσο έντονα συναισθήματα για κανέναν.

Ο Λάμπης ερωτεύεται άλλη, μια νταρντάνα, και παρατά τις «τρεις ομορφάδες», όπως αποκαλούσε την οικογένειά του τον καιρό της αγάπης. Η μοίρα όλων κρίνεται όταν η γυναίκα του βρίσκεται τσακισμένη στα βράχια. «Αυτοκτόνησε», συμπεραίνουν στο χωριό.

Η Βερόνικα Ζάρνικ είναι από κείνες τις γυναίκες που αναστατώνουν, τις άπιαστες, τις σαγηνευτικές, που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει. Εκκεντρική και αισθησιακή, παθιασμένη με την ελευθερία, ατίθαση και προκλητική, ζει με το σύζυγό της Λέο σ’ έναν παραμυθένιο πύργο στη βόρεια Σλοβενία. Είναι μεγαλοαστοί, νέοι και πάμπλουτοι, ένα απολύτως αντισυμβατικό ζευγάρι στα σκοτεινά χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Το ανεξάρτητο πνεύμα, η γλυκιά τρέλα που τους χαρακτηρίζει και η άρνησή τους να αποδεχθούν τους περιορισμούς έρχονται σε πλήρη αντίθεση με μια τραγική εποχή. Ώσπου μια νύχτα του Γενάρη του 1944 εξαφανίζονται και οι δύο …

Μια γυναίκα με ασυνήθιστη εμφάνιση φτάνει σ’ ένα χωριό που εγκαταλείπεται από τους κατοίκους του λόγω κατολισθήσεων, επιλέγει ένα απομονωμένο σπίτι και περιμένει το «άλλο χιόνι».

Σ’ αυτό το σκηνικό εγκατάλειψης η γυναίκα θα παρασυρθεί σε αναπάντεχες περιπέτειες, σε μια περιδίνηση σε τόπους κοντινούς αλλά και σε ανεξερεύνητα μέρη της ύπαρξής της.

Η Καλλιόπη, μια Σφακιανή, μόλις δεκαέξι χρόνων, φεύγει μ’ ένα νεογέννητο στην αγκαλιά από την αγαπημένη της Κρήτη, για να ψάξει τον άνδρα της, τον Νικόλα, που κουρασμένος απ’ τη μιζέρια πήγε στη Γαλλία για μια καλύτερη τύχη. Αρχίζει τότε για κείνη μια ζωή γεμάτη δυσκολίες. Η ξενιτιά, η φτώχια, ο ρατσισμός, η προδοσία τη δέρνουν αλύπητα. Η αγριλιά είναι μια αληθινή ιστορία γεμάτη πάθος, ποίηση, μυρωδιές, αλλά και εικόνες από τη σκληρή πραγματικότητα.

Η ιστορία μίας χώρας είναι η ιστορία μίας γυναίκας, ή μήπως το ανάποδο; Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, και αν ενώσει κανείς τα σημεία που καθόρισαν τη μοίρα του καθενός μας ξεχωριστά, θα σχηματίσει μία γραμμή παράλληλη με εκείνη που διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης ιστορίας των συνόρων που μας περιβάλλουν.
Η Αλκμήνη γεννιέται, ερωτεύεται, πονάει, γεννάει, πενθεί, ονειρεύεται, γερνάει και μαζί της μια χώρα ψάχνει ταυτότητα, αιμορραγεί, θεραπεύεται, οραματίζεται, ελπίζει.

Το πραγματικό της όνομα είναι Γκαμπριέλ, αλλά οι φίλοι τη φωνάζουν Κοκό. Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 1919 και η ίδια έχει εδραιώσει έναν επιτυχημένο οίκο μόδας. Ο μεγάλος έρωτας της σχεδιάστριας, ο Μπόι Καπέλ, σκοτώνεται σε αυτοκινητικό ατύχημα και εκείνη παραλύει από τη λύπη, φτάνει στα όρια της κατάρρευσης. Ωστόσο έχει φίλους καλούς που τη συντρέχουν και προσπαθούν να την παρηγορήσουν. Εν τω μεταξύ εμφανίζεται και τη διεκδικεί ο διάσημος συνθέτης Ίγκορ Στραβίνσκι. Το ηθικό της αναπτερώνεται. Πλην όμως ο γάμος δεν την ενδιαφέρει και πολύ. Άλλα πράγματα αναζητά, συναισθήματα αυθεντικά, την αληθινή αγάπη.

Δυτική Ιρλανδία. Ένας άγονος και φτωχός τόπος στις ακτές του Ατλαντικού. Στο κοιμητήριο της μεσαίας τάξης, όπου κάθε τάφος κοστίζει δεκαπέντε σελίνια, οι νεκροί ανακτούν τη συνείδησή τους λίγο μετά την ταφή. Αδυνατούν να κουνηθούν από τη θέση τους, είναι ωστόσο σε θέση να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Με τον κόσμο των ζωντανών δεν έχουν αισθητηριακή επαφή, αλλά μαθαίνουν όλα τα τελευταία νέα από τους φρεσκοθαμμένους.

Σεπτέμβριος 2022: Ξεσπά η επιδημία. Από τη ραγδαία εξάπλωση και τον αριθμό των θυμάτων, γίνεται ολοφάνερο ότι πρόκειται για ύπουλο, θανατηφόρο ιό, αργής επώασης αλλά ταχύτατης μετάδοσης. Αμέσως σημαίνει συναγερμός στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο οποίος, μετά τον κορωνοϊό, πρέπει πάση θυσία να αποφύγει μια νέα πανδημία.

Να ξαναζήσουμε την ίδια μας τη ζωή. Θα ευχόμασταν ποτέ κάτι τέτοιο; Ο Κρίστοφ δίνει ραντεβού με μια πολύ νεότερή του γυναίκα σε ένα νεκροταφείο της Στοκχόλμης. Η Λένα τού θυμίζει έντονα την κοπέλα με την οποία υπήρξε ερωτευμένος πριν από μία εικοσαετία. Εκείνη λεγόταν Μαγκνταλένα και ήταν ηθοποιός. Μετά τον χωρισμό τους, ο Κρίστοφ έγραψε ένα βιβλίο…

Η Νοφάρ είναι μια κοπέλα τόσο συνηθισμένη, που φαντάζει σχεδόν αόρατη. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι σερβίρει παγωτά και προσμένει απελπισμένα μια διαφυγή. Ώσπου εμπλέκεται σε ένα θυελλώδες περιστατικό με έναν δημοφιλή πελάτη και τρομερά λόγια γλιστρούν από τα χείλη του. Η ίδια γίνεται ξαφνικά το επίκεντρο της προσοχής, οι πάντες θέλουν να μιλήσουν μαζί της, τα μέσα ενημέρωσης, οι συμμαθητές της, ακόμη και εκείνο το αγόρι, το μοναδικό άτομο που ξέρει την αλήθεια και απαιτεί αντάλλαγμα για τη σιωπή του…

Με χιούμορ, τρυφερότητα και συγκίνηση, ο Βασίλης Αλεξάκης πηγαινοέρχεται απ’ το παρελθόν στο παρόν προσπαθώντας να διατηρήσει στη μνήμη του ζωντανή την παρουσία της μητέρας του.

Ιερουσαλήμ, 1959. Ο νεαρός φοιτητής Σμούελ Ας αναγκάζεται να διακόψει τις σπουδές του και βρίσκει καταφύγιο σε ένα πέτρινο σπίτι με παράξενους ένοικους. Εκεί κερδίζει τα προς το ζην κρατώντας συντροφιά σε έναν εβδομηντάχρονο άνδρα, μορφωμένο όσο και εκκεντρικό, τον Γκέρσομ Βαλντ.

Ένα βράδυ του Δεκεμβρίου σε μια σκοτεινή γωνιά του Λιμανιού, τρεις άντρες πυρπολούν ζωντανό τον Σεβαστιανό, έναν κλοσάρ που έχει τη φήμη δεινού παραμυθά. Ο Παύλος, ο νεότερος από τους τρεις θύτες, συγκλονισμένος από την αγριότητα του εγκλήματος αναζητά στοιχεία για το θύμα, ελπίζοντας πως έτσι θα εξιλεωθεί από τις τύψεις. Μέσα στη σύγχυσή του, πιστεύει πως, αν ζωντανέψει την ιστορία του νεκρού, θα τον επαναφέρει στη ζωή. Ερευνώντας στα στέκια των αστέγων, καταφέρνει να εντοπίσει τους συντρόφους του Σεβαστιανού, τον Τέως, τον Μαρκόνη, τον Λάκυ και τον Γιάννη. Ζητά και από τους τέσσερις να διηγηθούν την ιστορία τους και την ιστορία του χαμένου φίλου τους, και δίχως να το καταλάβει παγιδεύεται σε έναν παράξενο κόσμο. Ενώ όλα μοιάζουν, στην αρχή, γεγονότα πραγματικά, οι αφηγήσεις περιπλέκονται.

«Ήθελε απλώς να είναι κανονικός άνθρωπος, να κρύβει ό,τι από τον εαυτό του του φαινόταν ντροπιαστικό και μπερδεμένο».

Ο Κόννελ και η Μαριάν είναι συμμαθητές και μεγαλώνουν στην ίδια μικρή πόλη στην Ιρλανδία, οι ομοιότητές τους όμως τελειώνουν εδώ. Η Μαριάν μένει με την οικογένειά της σε μια έπαυλη, ενώ η μητέρα του Κόννελ είναι η καθαρίστριά τους.

O Κόννελ είναι δημοφιλής και τον συμπαθούν όλοι στο σχολείο, η Μαριάν δεν έχει φίλους. Μια μέρα όμως, ξεκινούν οι δυο τους μια αμήχανη κουβέντα και η ζωή τους αλλάζει.

Έναν χρόνο αργότερα είναι φοιτητές στο Δουβλίνο. Η Μαριάν έχει γίνει κοινωνική, σε αντίθεση με τον Κόννελ που, ντροπαλός τώρα και ανασφαλής, μάλλον δεν απολαμβάνει τη φοιτητική ζωή. Δοκιμάζουν κι οι δυο ερωτικές εμπειρίες, αλλά, αδύναμοι να αντισταθούν, επιστρέφουν διαρκώς ο ένας στον άλλο. Ώσπου θα βρεθούν αντιμέτωποι με το μέχρι πού μπορούν να φτάσουν για να σώσουν τον άλλο.

Κανονικοί άνθρωποι. Μια ιστορία για δύο ανθρώπους –σαγηνευτικούς και περίπλοκους? οι οποίοι προσπαθούν να μείνουν χώρια, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Μια ιστορία για το πώς μας διαμορφώνουν τα τραύματά μας και πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Και που αποκαλύπτει, με σπαρακτική τρυφερότητα, πώς μας εξουσιάζει ο έρωτας και πώς, όσο κι αν πληγώνουμε και πληγωνόμαστε, πάντα επιθυμούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό,τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια. Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ’ ένα «κλικ»· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικά

από τη μνήμη σου.

Δύο κορίτσια –φίλες επιστήθιες, σχεδόν αδελφές– μεγαλώνουν στην ελληνική ύπαιθρο, σε περιβάλλον ασφυκτικό, που τις εκπαιδεύει στο κυρίαρχο μοντέλο ηθικής, εμφυσώντας τους το φόβο και την ενοχή. Η Αρίστη, φύσει ανήσυχη, ανακαλύπτει τις πηγές του φόβου μέσα από την έρευνα και τη μάθηση. Αναζητεί αλήθειες γύρω από τη θέση της σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, την ελευθερία της σκέψης, την πολιτική και τον έρωτα. Η Διαλεχτή μένει στα «αβαθή» και «σίγουρα» νερά· αθάρρευτη και αδρανής, κάνει κάθε φορά μικρά και δειλά βήματα στη ζωή. Η σχέση των δύο κοριτσιών δοκιμάζεται όταν ανάμεσά τους μπαίνει ο Διονύσης Αρχοντής, άντρας ορμητικός, το αρχέτυπο του Βάκχου. Έκτοτε, οι δύο φίλες πορεύονται με δύο εαυτούς: τον φανερό και τον κρυφό.

Βρισκόμαστε σε έναν μελλοντικό, δυστοπικό κόσμο. Η νεαρή Ρέιτσελ επιβιώνει ως ρακοσυλλέκτρια σε μια πόλη την οποία έχουν καταστρέψει η ξηρασία λόγω της κλιματικής αλλαγής και οι ένοπλες συγκρούσεις. Η πόλη είναι γεμάτη από τα πειράματα που άφησε πίσω της η Εταιρεία, μια επιχείρηση βιοτεχνολογίας η οποία, κατά τα φαινόμενα, έχει πλέον διαλυθεί. Υπάρχει επίσης μια γιγαντιαία ιπτάμενη αρκούδα με επιθετικές διαθέσεις. Ώσπου κάποια μέρα η Ρέιτσελ εντοπίζει τον Μπορν, τον μαζεύει και αποφασίζει να τον κρατήσει.

Tο Nάρκισσος και Xρυσόστομος, μυθιστόρημα της όψιμης ωριμότητας του Έρμαν Έσσε, στην οποία ανήκουν και τα όμοιου ψυχισμού έργα του Nτέμιαν και O λύκος της στέπας, είναι βαθιά επηρεασμένο από την ψυχαναλυτική μέθοδο του Kαρλ Γιουνγκ στη σκιαγράφηση των ηρώων του έργου.

Πέρα από την επιφανειακή διάκριση ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο «φωτεινό» και στο «σκοτεινό» κόσμο, ο νεαρός Εμίλ Σίνκλερ αναζητά την ολοκλήρωση, γυρεύει να βρει τον πραγματικό του εαυτό, καθώς περνά τα διαδοχικά στάδια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας.

Ένα χωριό, όπου οι παππούδες μεταδίδουν στα εγγόνια τους τη μελαγχολία και τη θλίψη. Η Φεοδώρα με φι, που μεγαλώνει με αλήτικα ζώα. Η νεαρή Ελένη με τη γατίσια όραση και τη σκυλίσια ακοή. Ο Μάξιμος, που της αφηγείται υπέροχες ιστορίες φαροφυλάκων με αντίδωρο ερωτικά χάδια.

Μια νέα γυναίκα, αποκλεισμένη σ’ ένα δωμάτιο αναμνήσεων, μέσα στον πυρετό της, διασχίζει τις ζωές των ανθρώπων με τους οποίους ήρθε ή νομίζει ότι ήρθε σε επαφή, θέτοντας τους δικούς της όρους, καθώς τα πάντα λειτουργούν χωρίς κανόνες. Αισθάνεται μέσα από το σώμα τους, διαμορφώνει τις σκέψεις τους, τα αναποδογυρίζει όλα, τα ελευθερώνει εκ μέρους τους, τα αφήνει να εκφράζουν τον εαυτό τους μέσα από τον έρωτα του ανθρώπου για τον άνθρωπο και την ασίγαστη δίψα του σεξ.

Η αιχμαλωσία ενός αγοριού, η αλλαγή θρησκείας και η σταδιοδρομία του στη διοίκηση δεν ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η περίπτωση του Ισμαήλ Φερίκ πασά υπήρξε, ίσως, διαφορετική. Μισόν αιώνα μετά την αιχμαλωσία του επέστρεψε στη γενέτειρα Κρήτη, ως αρχηγός του αιγυπτιακού στρατού, για να καταστείλει την επανάσταση του 1866-1868.

Η τριλογία του Δράκου της Πρέσπας αφηγείται από τρεις διαφορετικές οπτικές την εμφάνιση ενός τέρατος στη Μεγάλη Πρέσπα. Τη λίμνη που μοιράζονται τρεις μικρές χώρες ευάλωτες σε δαιμόνια και κακοδαιμονίες: η Ελλάδα, η Βόρεια Μακεδονία και η Αλβανία.

Η επέλαση του θηρίου είναι σαρωτική. Κάθε χώρα ερμηνεύει διαφορετικά τις προθέσεις του μυστηριώδη εισβολέα και αναπτύσσει τη δική της δρακολογική πολιτική.

Λίγο προτού αφήσει την τελευταία του πνοή στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, ο ηλικιωμένος Αμπντελατίφ εκφράζει στον μικρό του γιο την ύστατη επιθυμία του: να ταφεί στο χώμα του χωριού του.

Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι την κορυφή. Αρκεί να θυμάσαι ότι ανήκει πάντα σε έναν. Όταν ο Μέντορας ερωτεύεται τη μαθητευό­μενή του, το όνειρο βγαίνει αληθινό. Ένας κερδίζει την κορυφή, ένας πρέπει να πέσει στον γκρεμό. Φήμες λένε… ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο.

Ήταν ο μέντοράς της. Ήταν η μαθητευόμενή του. Ήταν μια συγκλονιστικά υπέροχη και αφανιστική αγάπη. Έγιναν το πρωτοσέλιδο και η πιο πολυσυζητημένη εξαφάνιση. Για να κατανοήσει κάποιος το έγκλημα της λίμνης, πρέπει πρώτα να σκύψει στον πυρήνα αυτής της ολέθριας σχέσης. Τα όσα ακολουθούν είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Ένας βασανιστικός γρίφος. Πολύτιμος σύμμαχος σε αυτό είναι μονάχα η ευφυΐα, μέχρι να διαπιστώσεις ότι αντίπαλός σου δεν ήταν άλλος από την ίδια την αλήθεια.

Αυτή είναι η ιστορία ενός αγοριού που άθελά του μετατρέπεται σε κομβικό πρόσωπο μιας παράνομης και μοιραίας σχέσης. Ο αφηγητής του μυθιστορήματος, Λίο Κόλστον, ηλικιωμένος πια, αναθυμάται το θερμό καλοκαίρι του 1900, όταν είχε βρεθεί στο Μπράνταμ Χολ, την εξοχική έπαυλη της οικογένειας Μόντσλεϊ, φιλοξενούμενος του Μάρκους.

<... Αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης στον Ξένο είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που, δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια.>

Εµπνευσµένος από τον έρωτα της Εύας Πάλµερ και του Άγγελου Σικελιανού —µα όχι προσηλωµένος στα αληθινά γεγονότα— ο Φοίνικας είναι το πιο φιλόδοξο έργο του Χωµενίδη.

Καλύπτει εβδοµήντα σχεδόν χρόνια, από το 1860 έως το 1927. Κινείται από τα βοσκοτόπια της Πάρνηθας µέχρι τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα κι από το «µαύρο 1897» ίσαµε τους Βαλκανικούς Πολέµους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη µεσοπολεµική Αθήνα, το Πήλιο, τους Δελφούς… Ένα πλήθος ιστορικών προσώπων —ή µυθιστορηµατικών αντανακλάσεών τους— παρελαύνει στις σελίδες του. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωστή Παλαµά, την Κυβέλη έως τον Κώστα Κα­ρυωτάκη, τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο, τον Μάρκο Βαµβακάρη…

Κυρίως όµως ο Φοίνικας δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα από τα µεγάλα, τα διαχρονικά ζητήµατα. Την καταγωγή και την ταυτότητα του καθενός, τον έρωτα, τη γονεϊκότητα, τις ολισθηρές στροφές του βίου, την πίστη και την προδοσία, την αγωνία για ένα νόηµα που θα υπερβαίνει τον θάνατο.

Ο φοίνικας, το εµβληµατικό πουλί που αιώνια καίγεται από την ίδια τη φωτιά του και αιώνια ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, κυριαρχεί —έστω και αθέατος— από την αρχή του µυθιστορήµατος. Και αποθεώνεται στο τέλος του.

Από τα σκληρά χρόνια της κατοχής, την απελευθέρωση και τον εμφύλιο μέχρι την περίοδο της χούντας, τρεις γενιές γυναικών, μητέρα, κόρη και εγγονές, δίνουν η κάθε μία τον δικό της αγώνα. Η Γιώτα καταφεύγει με τον άντρα της στη Μάνη και παλεύει να κρατήσει ζωντανή την οικογένειά της μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος.

Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ’ άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ’ αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά.

Δυο εποχές, δυο ζωές, δυο αποδράσεις, δυο ουτοπίες εντέλει, συγκλίνουν στον ίδιο μυθικό τόπο με χρονική απόσταση τριών αιώνων. Ένας Καρδιτσιώτης γεωπόνος, ο Γαβριήλ, με τη ζωή του στερημένη νοήματος μετά από τη χρεοκοπία της επιχείρησής του, τη διάλυση του γάμου του και την τοξική ατμόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα, θα επιχειρήσει μια καινούργια αρχή μέσω του ιδεατού έρωτα και της απόκτησης μιας φάρμας στην άγνωστη, εξωτική στον νου του Παραγουάη.