ΕΣΣΕ ΕΡΜΑΝ (HESSE HERMAN)

«Η ενασχόληση με τη γη και τα φυτά μπορεί να προσφέρει στην ψυχή μας ανάλογη ανακούφιση και γαλήνη με αυτήν που μας προσφέρει ο διαλογισμός». Όπως και η ζωγραφική, η ενασχόληση με τη φύση ήταν για τον Έρμαν Έσσε ένα ευχάριστο και ταυτόχρονα δημιουργικό διάλειμμα από τη συγγραφική του δραστηριότητα, μια ενασχόληση με την οποία πέρασε σχεδόν τη μισή του ζωή.

Ο λύκος της στέπας

O μελαγχολικός Χάρρυ Χάλλερ ζει σε ένα νοικιασμέ-
νο δωμάτιο. Η απέχθεια που νιώθει για τον μοντέρνο
τρόπο ζωής τον ωθεί να μένει μόνος – σαν ένας λύκος της
στέπας. Και παρόλο που αποζητά την ανθρώπινη ζεστα-
σιά και τη συντροφικότητα, αδυνατεί να συμβιβαστεί με
την υποκρισία των αστικών αξιών. Ωστόσο, γνωρίζοντας
την ανέμελη αλλά και απατηλή Ερμίνε θα νιώσει τα ψήγ-
ματα μιας πιθανής ευτυχίας.
Ο Χάλλερ αγωνίζεται να συμβιβάσει την αρχέγονη, άγρια
φύση του λύκου με τις επίπλαστες κοινωνικές επιταγές.
Διχασμένος ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, προσπα-
θεί να ανακαλύψει τη βαθύτερη φύση του και να συμφι-
λιωθεί με τους ανθρώπους και τη ζωή. Μεταθέτοντας τα
όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ο Χάρρυ
Χάλλερ επιδιώκει να βγει από την απομόνωση, ανασύρο-
ντας από τα σκονισμένα κιτάπια της καθημερινότητας τη
μέθεξη και την ελευθερία.
Ο λύκος της στέπας εκδόθηκε το 1927 και ήταν το μυθι-
στόρημα που χάρισε στον Έσσε την παγκόσμια αναγνώ-
ριση. Αποτελεί ένα δυνατό ανάγνωσμα, που ιχνηλατεί τα
σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής και μας πα-
ρασύρει στη δίνη του.

Ο Έσσε κατόρθωσε, χάρη στην ιστορία του Πήτερ Κάμεντσιντ, του χωριατόπαιδου από το Νίμικον, να ξεπεράσει τη βαρυθυμία που κυριαρχούσε στη ζωή του την εποχή του Έρμαν Λάουσερ. Ο άνθρωπος που κρατάει την πένα στον Πήτερ Κάμεντσιντ είναι πιο υγιής, πιο δυνατός, πιο νέος. Παρά την κάπως κραυγαλέα υπογράμμιση της φυσικότητας και του πρωτογονισμού, παρά τις εμφανείς αδυναμίες που παρουσιάζει η προσπάθεια του συγγραφέα να δει με κριτικό βλέμμα την εποχή, την κοινωνία και τον πολιτισμό όπου ζει, η γνησιότητα και η γοητεία των περιγραφών της φύσης, των βουνών, των σύννεφων και της θάλασσας, ο ρυθμός της γλώσσας και το ήθος της όλης ιστορίας επέδρασαν έντονα πάνω σε μια ολόκληρη γενιά αναγνωστών και χάρισαν στο βιβλίο μια απήχηση και μια δημοτικότητα που κάθε άλλο παρά περίμενε ο συγγραφέας.

Παραβολικό ταξίδι στο βαθύτερο εαυτό μας ή περιπλάνηση στη μη αναγνωρισμένη ιστορία, με τάγματα από μύστες που συντηρούν τη χαμένη γνώση. Καμιά απάντηση δεν είναι σίγουρη όταν πρόκειται για τον Έσσε, γιατί η όποια απάντηση που θα τον καθόριζε θα κατέστρεφε όλη τη γοητεία του, όλη τη φευγαλέα ατμόσφαιρα ανάμεσα στο πραγματικό και το υπερβατικό.

«Όταν κάποιος έχει πια γεράσει κι έχει εκπληρώσει την αποστολή του, τότε δικαιούται να συμφιλιωθεί γαλήνια με το θάνατο. Δεν έχει ανάγκη τους ανθρώπους. Tους ξέρει, αρκετούς είδε. Aυτό που χρειάζεται είναι η γαλήνη…»