ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Μια άγρια νύχτα του χειμώνα, σ’ ένα ερημικό ορεινό χωριό, μια νεαρή γυναίκα διαπράττει αποτρόπαιο έγκλημα. Με δαιμονικό σχέδιο καλύπτει το φόνο και μπαίνει σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Λίγα χρόνια μετά, ένας μάρτυρας βλέπει μια λεπτή σιλουέτα να σκάβει βαθιά στο σκοτάδι και το αίμα του παγώνει…

Ένα μυθιστόρημα για τον ερωτισμό της εφηβείας και την έλξη προς το όμοιο, για τη σεξουαλική αποχαλίνωση και την έκσταση της υποταγής, για τον κίνδυνο της γλώσσας και το καταφύγιο της σιωπής, για τον αφηγηματικό οίστρο και την τροφή του, για τις μικρές αγριότητες των καθημερινών ιστοριών με φόντο τις μεγάλες θηριωδίες της Ιστορίας. Ένα μυθιστόρημα για τα όρια ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο και την υπέρβασή τους, μια ωδή στο θηρίο και στο θήραμα που σπαράσσονται μέσα μας.

Τα στραβάδια δεν ήταν ούτε πέντε ώρες παντρεμένα όταν έγινε το κακό.
Η άλλη δεν ήθελε να κερατώσει τον άντρα της, ειλικρινά.
Ο Αντώνης ήλπιζε σε τρίο αλλά έγινε μακελειό και η 50άρα ήλπιζε για σεξ με τον 30άρη στον πάγκο της κουζίνας.
Ένας ανύποπτος ξύπνησε με σπασμένο κεφάλι στο νοσοκομείο κι ένας άλλος πήγε σε παιδικό πάρτι κι έφυγε με το στρινγκ.
Μια άλλη άφησε τα λουκάνικα να περιμένουν κι ένας οικογενειάρχης βρέθηκε να κυνηγάει ένα σορτσάκι στην Αμφίπολη.
Η δε Κατερίνα θα έτρωγε παρέα με τον Βαρουφάκη αλλά της την έπεσαν οι νουτέλες στο σούπερ μάρκετ.

Δεκατέσσερις σύντομες ιστορίες με πρωταγωνιστή την πολυγαμικότητα της ανθρώπινης φύσης.

Είκοσι μία ιστορίες, γραμμένες άλλοτε με πλάγιο και άλλοτε με ευθύ τρόπο, άλλοτε σε λίγες αράδες κι άλλοτε σε λίγες σελίδες, αναπτύσσονται με τη μορφή χρονολογίου και βιογραφικού, και χωρίς να ανήκουν στο αστυνομικό δελτίο είναι οι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων στη ρήξη τους με την κανονικότητα που τις συγκροτεί. Γιατί οι ιστορίες γράφονται ακριβώς στα σημεία αυτών των ρήξεων. Αυτά συνιστούν τα γεγονότα, από τις μικρο-ιστορίες μέχρι τη μεγάλη Ιστορία, αυτά είναι τα συμβάντα που κινητοποιούν και παρασύρουν την αδρανή ύλη της ζωής.

Ένας πατέρας και τα πέντε παιδιά του – τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι – μαστορεύουν το κιβούρι της πεθαμένης γυναίκας του και μητέρας τους για να το μεταφέρουν από τη μια άκρη στην άλλη της επαρχίας Γιοκναπατάουφα του Αμερικάνικου Νότου, μέσα από χίλιες περιπέτειες, κινδύνους και κωμικοτραγικά περιστατικά, όπου η βρωμιά και η απανθρωπιά που συγκλόνιζαν το Νότο δίνονται ανάγλυφα.

Αν πάρεις δέκα σκυλιά και πας και τ’ αφήσεις σ’ έναν αγριότοπο, σε μια ερημιά απ’ όπου δεν περνάει ψυχή ζώσα, τα σκυλιά αυτά μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξαναγίνουν λύκοι…

Με την ανεξιχνίαστη περιστροφή που θα ακολουθούσε ένα ηλιοτρόπιο της νύχτας, η τέχνη της Ζ.Ζ. –επαληθευμένη χαρμόσυνα σε αυτό το τρίτο της βιβλίο, που είναι και το πρώτο της μυθιστόρημα– αποδεικνύει ότι μπορεί κανείς να γράφει σαν να προσπαθεί να λύσει τα μάγια του κόσμου ή σαν να ξορκίζει τη λύση τους.

Δώδεκα γυναίκες που ζουν στη Βρετανία, οι περισσότερες μαύρες ή μιγάδες, κάθε ηλικίας, πλούσιες και φτωχές, με διαφορετικούς χαρακτήρες και σεξουαλικούς προσανατολισμούς, έχουν βιώσει από μικρή ηλικία τις κοινωνικές διακρίσεις, τη ρατσιστική συμπεριφορά και τις καθημερινές δυσκολίες. Οι ιστορίες τους για τους φίλους, την οικογένεια, τους εραστές και τις ερωμένες πλέκονται πάνω στην αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη πολυεθνική κοινωνία.

Το ΛΑΓΕ ΤΡΕΞΕ είναι πρώτο μυθιστόρημα της βραβευμένης τετραλογίας του Τζον Απντάικ με πρωταγωνιστή τον «Λαγό» Άνγκστρομ. Κυκλοφορεί στη σειρά εκδόσεις Οξύ – ΞΕΝΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ με Επίμετρο της Σώτης Τριανταφύλλου.

H σπουδαιότερη λογοτεχνική παρακαταθήκη του πολυβραβευμένου αμερικανού λογοτέχνη Τζον Απντάικ θεωρείται ως σήμερα ο χαρακτήρας του «Λαγού» Άνγκστρομ στη σειρά The Rabbit series. Μια τετραλογία που τον παρακολουθεί σε διαφορετικά στάδια της ζωής του. Από το 1961 στο Λαγέ Τρέξε ως το 1990 στο Ο Λαγός αναπαύεται. Ο 3ος τίτλος της σειράς Ο Λαγός έχει λεφτά και ο 4ος Ο Λαγός αναπαύεται, τιμήθηκαν με βραβείο Πούλιτζερ. Το 2010, το περιοδικό Time συμπεριέλαβε το Λαγέ Τρέξε στα εκατό καλύτερα μυθιστορήματα των τελευταίων εκατό χρόνων.

Στο πρώτο μυθιστόρημα της τετραλογίας, διακρίνονται η επίπλαστη ευτυχία, η δίψα για ζωή, το ανεξιχνίαστο υπαρξιακό αδιέξοδο. Αλλά και οι ακατανίκητες τάσεις φυγής του αρχετυπικού «μέσου Αμερικανού» της δεκαετίας του ’50.

«Πόλεμοι και ξανά πόλεμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια;»
Μπήκε το κακό με τους Βαλκανικούς Πολέμους και άργησε να βγει. Χρόνια σπαρμένα με θυσίες, πολέμους και νεκρούς. Η Μικρασιατική εκστρατεία και η καταστροφή.
Η ιστορία του Μανώλη Αξιώτη, Μικρασιάτη αγρότη από τον Κιρκιντζέ. Άνθρωπος του μόχθου, δεμένος με τον τόπο του, το πατρικό του σπίτι, τους χωριανούς του. Ο άντρας που πάλεψε με κορμί και με ψυχή.
Στο Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας της Άγκυρας, το 1915.
Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ το 1922.
Μια λεύτερη πατρίδα ονειρευόταν καθώς έσφιγγε τα δόντια και έλεγε:
«Ώρα μάχης, Αξιώτη, ώρα θυσίας. Δεν έχεις ελόγου σου κανένα πάρε δώσε με την πολιτική. Το χρέος σου κάνεις».
Γνώρισε κακουχίες και στερήσεις, είδε βασανιστήρια και θανάτους, έζησε την αιχμαλωσία και την προσφυγιά, για να συλλογιστεί:
«Θηρίο είν’ ο άνθρωπος!»