ΤΕΧΝΗ ΘΕΑΤΡΟ

ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ!
50 χρόνια ελληνικό τραγούδι!
Ο Γιώργος Νταλάρας έχει κουσούρια που ίσως να προκαλούν και παρεξηγήσεις. Αλλά υπάρχει άνθρωπος χωρίς κουσούρια;
Τα καλά του, όπως στον καθένα, πάνε με τα κουσούρια του παρέα… Ο «θείος», έτσι τον φωνάζουν οι κοντινοί του συνεργάτες, έχει αλλεργία στον καπνό του τσιγάρου, πίνει νεράκι του Θεού, κοιμάται νωρίς, όλη μέρα κάθε μέρα με τα μουσικά όργανα παρέα, δεν αντέχει τα δείπνα και τα κοσμικά, δεν τον χωράει ο τόπος, κάνει πάντα μια προβίτσα πέντε ωρών πριν την κανονική πρόβα έξη ωρών, είναι στο πλευρό των φίλων του στη γιορτή αλλά και στα δύσκολα, δεν ξεχνάει πού γεννήθηκε, ποιοι τον έφεραν στον κόσμο και ιδιαιτέρως δεν ξεχνά πόσο τον έχει επηρεάσει το φυσικό κρύο που έζησε στα παιδικά του χρόνια: «…δεν το άντεχα το κρύο, υπέφερα σαν παιδί… Να σκεφτείς ότι αυτό μου έμεινε κουσούρι και μεγάλος τώρα πια… είναι καλοκαίρι και κρυώνω!»

Ένα exposé του κόσμου της ελληνικής τέχνης, γραμμένο από έναν άνθρωπο που τον έχει ζήσει από την πρώτη γραμμή.

Δύο ζεύγη διδύμων, δύο έμποροι και δύο υπηρέτες, παγιδευμένοι στον μεταφυσικό ιστό της ομοιότητας, εμπλέκονται στη μια πλάνη μετά την άλλη. Οι μεν έμποροι, πιστοί στα συναλλακτικά ήθη μιας νέας, ανερχόμενης κοινωνικής τάξης, αντιμετωπίζουν τα παράδοξα της εμπορικής και της συζυγικής πίστης· οι δε υπηρέτες, καθαρές ενσαρκώσεις της κωμικής ιδιοφυίας του Σαίξπηρ, υποχρεωμένοι να υφίστανται και να υπομένουν τη γλωσσική και τη σωματική βία των αφεντικών τους, θα αντιτάξουν το μόνο αμυντικό όπλο που διαθέτουν: ευφράδεια, γλωσσική φαντασία, σπαρταριστή ευφυία. Η ανακούφιση που εκλύεται από τον άδολο γέλωτα των δύο γελωτοποιών υπηρετών οφείλει τη δύναμή της στον όγκο της ανησυχίας που μεταβολίζει, γι’ αυτό και επαφίεται εντέλει σ ’αυτούς να πανηγυρίσουν τη λύση της πλάνης και «ευφρόσυνα διακριτοί», να τελέσουν την αίσια έξοδο προς ένα νέο είδος ισότητας και αλληλεγγύης. Η δική τους συνάντηση, ευφρόσυνη και εορταστική κατ’ αντιδιαστολή με τη μάλλον αδιάφορη στάση των κυρίων τους, έχει πάνω μας την ισχύ μιας απελευθέρωσης:
«Σαν δύο αδέλφια ήρθαμε στον κόσμο τον μεγάλο,
Και χέρι χέρι φεύγουμε, κανείς μπροστά απ’ τον άλλο.»

Τι είναι ο Καλιγούλας; Άγγελος που αναζητά το απόλυτο ή αιμοδιψές τέρας; Πριν από τον πόλεμο, ο Αλμπέρ Καμύ τον αντιλαμβανόταν ως έναν ήρωα του παραλόγου. Κατόπιν, η δική του εκδοχή για τον Ρωμαίο αυτοκράτορα θεωρήθηκε, μεταξύ άλλων, και μια αλληγορία για τον ναζισμό. Έκτοτε, εδώ και δεκαετίες, ο συγκεκριμένος χαρακτήρας κατατάσσεται στους πλέον πολύσημους και νευραλγικούς του σύγχρονου θεάτρου.