ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΝΑ

Η Ερατώ ζούσε μέσα απ’ τις ζωές των άλλων, αλλά δεν το ήξερε.
Αποκομμένη από την πραγματικότητα, έβλεπε, άκουγε και νόμιζε πως εννοούσε όλα εκείνα τα ανήκουστα που παραμόνευαν τα νιάτα της.
Θάνατος, μυστικά, σκοτεινές αποκαλύψεις και αλλόκοτες συμπεριφορές την έσυραν ως την άκρη της απόγνωσης αλλά και του έρωτα, ενός έρωτα μοναδικού και ικανού να μαγέψει με το παραμύθι του.
Πόσο μπορεί όμως να ζει κανείς νικημένος και απών, όταν και οι μεγάλοι έρωτες προδίδουν; Γι’ αυτό η Ερατώ αποφάσισε να αναμετρηθεί με τις ήττες, τους έρωτες και το παρελθόν για να βρει τον εαυτό της.

«Η Αλίκη, η Κάτια και η Φανή. Μαζί, στην ίδια γειτονιά, μαζί στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, μέρα νύχτα μαζί. Όταν παντρεύτηκαν, χάθηκαν, λες και η καινούρια ζωή τις ρούφηξε και τους πήρε τα μυαλά, σε άλλους τόπους, σε άλλες πόλεις, και πέταξαν και ξεχάστηκαν.
»Η απόσταση αποκοίμισε τα αισθήματα και σιγά σιγά η φιλία καταχωνιάστηκε σαν βαλσαμωμένο πουλί στα μπαούλα της νεότητας που δε γυρίζει πίσω. Έμεινε εκεί σαν ρούχο περασμένης μόδας, που όμως είναι όμορφο, καινούριο και δε χαρίζεται ούτε πετιέται. Χθες το βράδυ, σε μια στιγμή που έπεσε σαν θεϊκή σταγόνα, σαν ουράνιο “πρέπει” αντάμωσης, το παιδικό άλμπουμ άνοιξε και το πατικωμένο λουλούδι δεν είχε ξεραθεί. Μύριζε υπέροχα όπως τότε, όπως πάντα μυρίζουν η φιλία και η αγάπη που είναι αληθινές».

H Δανάη τα είχε όλα…
Χρήματα, δόξα, δύναμη, ομορφιά, δύο πρώην συζύγους, πολλούς εραστές και δύο παιδιά που την έκαναν περήφανη…
Kι όμως ήθελε κι άλλα!
Ήθελε να νικήσει το χρόνο για να μείνει νέα κι όμορφη.
Και θα τα κατάφερνε!
Ήθελε να προστατέψει και τη ζωή των γιων της από τον έρωτα για να μην πονέσουν όσο αυτή.
Και το προσπάθησε!
Ο Έρωτας όμως και τα αισθήματα -οι δυο μισητοί εχθροί της…- την ξεπέρασαν κι έφεραν στο δρόμο της τη Mελίνα για να την πολεμήσει και να τη νικήσει και πάλι. Όπως τότε στην Aργεντινή…
Γιατί, ως γνωστόν, από καταβολής κόσμου, ο έρωτας δε δίνει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν!…

Η Ειρήνη ήθελε να γίνει όμορφη για ν’ αποκτήσει δικαίωμα στον έρωτα, και τα κατάφερε. Κυνήγησε το όνειρο ενός άντρα και δοκιμάστηκε σκληρά μέχρι να γίνει η ελπίδα της πραγματικότητα κι ο έρωτάς της ταξίδι ευτυχίας στο χώρο του φαινομενικού. Όταν ήρθαν οι δυσκολίες όμως, όταν τα άγχη και οι αλήθειες την έπνιξαν, η ωραία εμφάνισή της δε στάθηκε ικανή να σταματήσει την απόρριψη, τη μοναξιά και την αληθινή ασχήμια της ζωής. Πόση αξία έχουν άραγε οι άνθρωποι, τα συναισθήματα και οι καταστάσεις, όταν φορούν κραγιόν για να υπάρξουν;

«Κοίταξε στον καθρέφτη. Η Ειρήνη είχε ανάγκη να πει ένα αντίο στη Δάφνη, την όμορφη Δάφνη, που είχε καταφέρει να ξεγελάσει για λίγο την κακή της μοίρα. Μέσα απ’ αυτήν είχε καταφέρει να κερδίσει θαυμασμό, αναγνώριση, έρωτα κι έναν άντρα που χρόνια ονειρευόταν. Δεν κατάφερε όμως να νικήσει την αληθινή ασχήμια της τύχης αυτής, που την είχε σφραγίσει αρνητικά απ’ την ώρα που γεννήθηκε».