ΜΠΟΥΚΑΪ ΧΟΡΧΕ (BUCAY JORGE)

“Ασφαλώς, αν είχαμε την τύχη να μας “πέσουν” γονείς υποστηρικτικοί, τότε έχουμε το πλεονέκτημα ότι από μικροί πήραμε ωφέλιμα μηνύματα:
“Μπορείς να είσαι αυτός που είσαι.”
“Μπορείς να σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι.”
“Μπορείς να αισθάνεσαι αυτό που αισθάνεσαι.”
“Μπορείς να παίρνεις τα δικά σου ρίσκα.”
“Θα πρέπει μόνος σου να ψάξεις να βρεις αυτό που χρειάζεσαι, γιατί αυτό σημαίνει μεγαλώνω, είμαι ώριμος και αυτοεξαρτώμενος.”
Αυτά τα προνομιούχα παιδάκια πηδούν μόνα τους από το τραμπολίνο και βουτάνε στη ζωή από ένα σημείο ευνοϊκό.
Βέβαια, δεν έχει όλος ο κόσμος τέτοια τύχη.
Όσοι, λοιπόν, δεν ήταν τόσο τυχεροί, θα χρειαστούν κάποιον να τους βοηθήσει, έστω κι ένα βιβλίο σαν αυτό.”

Δεν πιστεύω πως υπάρχει

ένας µόνο δρόµος για την ευτυχία.

Κι αν υπάρχει, εγώ δεν τον ξέρω.

Αλλά και να τον ήξερα,

δεν νοµίζω πως θα µπορούσα

να τον περιγράψω σ’ ένα βιβλίο.

«Σε προσωπικό επίπεδο, πάντα ήθελα να είμαι ευτυχισμένος. Θυμάμαι, όμως, ότι κάποτε επέκρινα τον εαυτό μου γιατί σ’ ένα ρεπορτάζ είχα παραδεχτεί αυτή μου την επιθυμία. Για μένα (και για όλον τον κόσμο, ίσως), το να λες: ʽʽΘέλω να είμαι ευτυχισμένοςʼʼ ισοδυναμεί με το να διεκδικείς δίπλωμα βλακείας και αφέλειας.»

«Η γνώση του πνεύµατος,

όπως και της ζωής, αλλάζει διαρκώς.

Είναι πολύ πιθανό, όταν φτάσουµε στο τέλος

να αντιληφθούµε πως ακόµα

δεν έχουµε καταλάβει την αρχή.

Για να συνεχίσουµε την πορεία µας,

θα πρέπει να δεχτούµε ταπεινά αυτό το παράδοξο.»

«Αυτό συµβαίνει µε τα προσωπεία. Την ενέργεια που ξοδεύουµε για να κρύψουµε την αλήθεια δεν µπορούµε να τη χρησιµοποιήσουµε για να ζήσουµε τη ζωή µας — πόσο µάλλον για να ζήσουµε ευτυχείς. Αυτή η φθορά προκαλεί τη χρόνια ενόχληση του ανικανοποίητου και οδηγεί πάντα σε µια συµπεριφορά τοξική και αυτοκαταστροφική, που πολλές φορές παίρνει τη µορφή ασθένειας (σωµατικής ή ψυχικής), η οποία µπορεί να εκδηλωθεί µε µια βίαιη έκρηξη, ακατανόητη για όλους.

«Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά.
Αν, όμως, με πιέσεις να διαλέξω…
ανάμεσα σʼ εσένα και σʼ εμένα…
εμένα.»

Ξέρουμε πού βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμιά φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε, όμως, ξεχάσει ποια θέση κατέχουμε εμείς στη δική μας τη ζωή.

Αν, όμως, ζει ο άλλος μέσα μας,

τότε ο θάνατος είναι μεγάλος ψεύτης

και η αρρώστια μεγάλο ψέμα.

«Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε “περισσότερο”, δεν είναι να αγαπάμε “λιγότερο”, αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας, να μη μένουμε κολλημένοι σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια. Να χαιρόμαστε τη στιγμή, όσο διαρκεί, και να προσπαθούμε να την κάνουμε όσο γίνεται καλύτερη. Να ζούμε ρισκάροντας κάθε λεπτό της ζωής μας. Τέλος, να μη ζήσουμε αύριο με τη σκέψη στη σημερινή μέρα που ήταν τόσο ωραία, γιατί αύριο θα έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε ό,τι φέρει το αύριο. Και θα προσπαθήσουμενα το κάνουμε κι αυτό εξίσου ωραίο.»

Η βόμβα που ισοπέδωσε το Ναγκασάκι, το 1945, προοριζόταν για τη βιομηχανική περιοχή του Κοκούρο, βορειότερα. Μια απότομη αλλαγή των καιρικών συνθηκών κατέστησε αδύνατη τη ρίψη της πάνω στον αρχικά σχεδιασμένο στόχο. Καθώς το αεροσκάφος δεν μπορούσε να επιστρέψει με το φονικό φορτίο, αποφασίστηκε η ρίψη του σε μια περιοχή όπου οι κλιματικές συνθήκες θα το επέτρεπαν.

«Οι κάτοικοι του Ναγκασάκι, ένα λεπτό πριν από τη ρίψη της φονικής βόμβας θα ένιωθαν σίγουρα τυχεροί για την ʽʽκαλήʼʼ μέρα που ξεκινούσε, ενώ στο Κοκούρο θα έστρεφαν το βλέμμα τους στον ουρανό κατηφείς για την ʽʽκακήʼʼ μέρα που τους ξημέρωνε…»

Κάπου αλλού, μια κοπελίτσα από το χωριό ερωτεύεται τρελά τον πιο επικίνδυνο εγκληματία της μεγαλούπολης. Τελικά, γνωρίζεται μαζί του τυχαία και καταφέρνει να τον κάνει να την ερωτευτεί. Το κορίτσι είναι τυχερό ή άτυχο;
Ένας άνδρας τρελαίνεται όταν η γυναίκα που αγαπά τον απορρίπτει. Στο διπλανό θάλαμο του ψυχιατρείου όπου νοσηλεύεται, βρίσκεται και ο άνδρας που αυτή η ίδια γυναίκα είχε επιλέξει – τρελός μετά από τρεις μήνες συμβίωσης μαζί της!