ΚΑΜΥ ΑΛΜΠΕΡ (CAMUS ALBERT)

Ο πολιτικός λόγος του Αλμπέρ Καμύ, κοιτίδα του ακηδεμόνευτου στοχασμού και του ανθρωπιστικού μέτρου, διεκδικεί επάξια τη διαχρονία. Είναι ένας λόγος εμπνευσμένος που παραμένει ανθεκτικός και επίκαιρος. Και ασφαλώς δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην πρώιμη κριτική του σταλινισμού κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Τη δεκαετία του 1950 καθώς και τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατό του, στον αντίποδα των ύβρεων και των επιθέσεων που δεχόταν από ορισμένους διανοούμενους της Αριστεράς, βρέθηκε ένας χώρος που τον υπερασπίστηκε με ακατάλυτη βούληση, ο χώρος των ελευθεριακών.

O πόλεμος –αυτή η «μαύρη πανούκλα»– ξεσπά στην Eυρώπη. H Γαλλία σπαράζει στις όχθες του Σομ και του Λουάρ, εκατομμύρια οι αιχμάλωτοι στα κρεματόρια. O πόλεμος κάνει πιο έντονο το χωρισμό, την απουσία, την αρρώστια, την ανασφάλεια. Mήπως όμως δεν είμαστε πάντα υπό απειλήν, αποκομμένοι, εξόριστοι, σαρακοφαγωμένοι όπως το φρούτο από το σκουλήκι;