ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Κυκλοφόρησε ο τέταρτος τόμος στη νέα μεγάλη ποιητική σειρά του Κέδρου, μετά από αυτούς του Βάρναλη του Σαχτούρη και του Βαγενά. Πρόκειται για την ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ σε επιλογή της Χρύσας Προκοπάκη, που είχε κυκλοφορήσει σε μικρό σχήμα το 2000.
Η έκδοση αυτή προσφέρει με ευσύνοπτο τρόπο ένα πανόραμα του έργου του ποιητή, αναδεικνύοντας συγχρόνως τις βαθύτερες κατακτήσεις του. Αποτυπώνει τις όψεις μιας πρωτεϊκής προσωπικότητας: τα διάφορα ποιητικά είδη και τις ποικίλες τεχνοτροπίες, το θεματικό εύρος αλλά και τις δημιουργικές εμμονές σε ορισμένες κυρίαρχες ιδέες και πηγές έμπνευσης, τις διαδοχικές τέλος προσεγγίσεις σε καίρια προβλήματα της ανθρώπινης μοίρας, της κοινωνίας, της ιστορίας και της ίδιας της τέχνης.
Γι’ αυτό το λόγο εκπροσωπούνται στον τόμο όλες οι «εποχές» της ποιητικής ανέλιξης.

Ο Γιάννης Ρίτσος υπήρξε ένας από τους πολυγραφότερους και διασημότερους δημιουργούς των σύγχρονων ελληνικών γραμμάτων. Μολονότι έχουν δημοσιευθεί πολυάριθμες εργασίες για τη ζωή και το έργο του, δεν έχει μελετηθεί επαρκώς ἡ πρώιμη περίοδος της λογοτεχνικής δημιουργίας του, εντός της δεκαετίας του 1920 και στα πρώτα έτη της επομένης, ώστε να διαφανεί με ευκρίνεια ἡ διαμόρφωση της ποιητικής του ιδιοσυγκρασίας κατά τα μαθητικά και νεανικά του χρόνια, ήτοι πριν αποφασίσει να εκδώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή Τρακτέρ, στα 1934.
Στόχος, επομένως, της παρούσας εργασίας είναι να συγκεντρώσει και να συζητήσει τα πρώτα δημοσιευμένα (και μόλις δύο αδημοσίευτα) δείγματα γραφής του Ρίτσου, συνδέοντάς τα, παράλληλα, με τις ποικίλες περιπέτειες του βίου του και εντάσσοντάς τα στη σύγχρονή τους πολιτική και πολιτιστική συγκυρία. Ακόμη, πέρα από το σύνολο των οικείων ποιητικών και πεζών κειμένων του Ρίτσου που έχουν εντοπιστεί, θα εξεταστεί ἡ σχετική με αυτόν κριτικογραφία της περιόδου 1924-1934, ώστε να διαφανούν οι πρώτες δια του Τύπου αντιδράσεις απέναντι στα νεανικά γραπτά του.

Γιε μου, στ’ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,
σου πήρα το ντουφέκι σου˙ κοιμήσου, εσύ, πουλί μου.

Αθήνα, 1936

Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Επιτάφιος», Κέδρος, 1979

“(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ’ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ’ τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.