ΤΡΙΒΙΖΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ

Η Δόνα Τερηδόνα, μια πεντάμορφη αρχόντισσα, έχει το πιο γλυκό και φωτεινό χαμόγελο του κόσμου. Όσο όμως γλυκό και φωτεινό είναι το χαμόγελό της, τόσο σκοτεινή και μοχθηρή είναι η ψυχή της. Έτσι, λοιπόν, όταν μια μέρα ο πιστός της καθρέφτης την πληροφορεί ότι ένα κοριτσάκι που το λένε Λουκία έχει ένα χαμόγελο ακόμα πιο όμορφο από το δικό της, αποφασίζει να βάλει σε εφαρμογή ένα ύπουλο σχέδιο για να της καταστρέψει τα δόντια. Ανοίγει ένα ζαχαροπλαστείο απέναντι από το σπίτι της και περιμένει τη Λουκία να πέσει στην παγίδα. Θα πετύχουν τα υποχθόνια σχέδια της Δόνας Τερηδόνας; Θα μπορέσει η μικρή Λουκία να αντισταθεί στον αβάσταχτο πειρασμό του χορού των γλειφιτζουριών, των λουκουμάδων και της υπέροχης γαμήλιας δεκαώροφης τούρτας;

Στη μυθική βιβλιοθήκη της Φουρφουρμβέργης, στο διακοσιοστό εξηκοστό ράφι μιας μισοσκότεινης αίθουσας, πίσω από μια ατέλειωτη σειρά συγγραμμάτων που δεν τα διαβάζει ποτέ κανείς, ζει ο Ιγνάτιος, ένας διανοούμενος ποντικός που τρελαίνεται να τρώει βιβλία. Για πρωινό τρώει αφιερώσεις και υπότιτλους, για μεσημεριανό μια μερίδα άλγεβρας και το βράδυ λίγα ρομαντικά στιχάκια. Ανάμεσα στα βιβλία της βιβλιοθήκης βρίσκεται σε μια παλιά ζωολογία που στην εικοστή σελίδα έχει τη ζωγραφιά μιας γάτας. Ο Ιγνάτιος παίρνει μια μέρα την ιστορική απόφαση να φάει τη ζωγραφιά της γάτας. Το κατόρθωμά του, όμως, προκαλεί πανικό στη Φουρφουρμβέργη. Ο ίδιος ο Ιγνάτιος, έχοντας φάει τη ζωγραφιστή γάτα, πιστεύει ότι με την ίδια ευκολία μπορεί να φάει και μια αληθινή γάτα. Η στιγμή της αλήθειας δεν αργεί να φτάσει.

Άλλοι κροκόδειλοι θέλουν να κοιτάζουν το φεγγάρι, άλλοι να ξαπλώνουνε ανάσκελα και άλλοι να πλατσουρίζουνε στη λάσπη. Ο Κορνήλιος, όμως, ο πιο καυχησιάρης και κατεργάρης από όλους τους κροκόδειλους, θέλει να τρώει χέρια. Μέχρι τώρα έχει φάει χέρι σερβιτόρου, χέρι μαέστρου, χέρι μποξέρ, χέρι τροχονόμου, χιλιάδες χέρια! Αμέτρητα! Μόνο χέρι οδοντογιατρού δεν έχει φάει ακόμη. Ώσπου μια μέρα αποφασίζει να βάλει σε εφαρμογή ένα καταχθόνιο σχέδιο και να φάει χέρι οδοντογιατρού. Θα τα καταφέρει άραγε; Ποιος ξέρει;

Στο μακρινό Τρενιντάντ ένας ύπουλος και παμπόνηρος Τουνελόδρακος* που το πελώριο στόμα του μοιάζει με τούνελ, ξεγελάει, παρασύρει και καταπίνει το ένα μετά το άλλο τα τρενάκια της περιοχής, σκορπώντας τον πανικό στους γονείς τους. Όταν ο Τσουφ Τσουφ, το μικρό τρενάκι, γίνεται πέντε χρονών και βγάζει το πέμπτο του βαγόνι,** ένα πανέμορφο βαγόνι στο χρώμα του βύσσινου με ρίγες στο χρώμα της μέντας, αποφασίζει να μπει στο σκοτεινό στόμα του Τουνελόδρακου για να βρει την καλή του φίλη Βαγκόν Λι και τους χαμένους του φίλους, τον Τσαφ Τσαφ, τον Τσιφ Τσιφ, τον Τσιφ Πουφ, τον Πιφ Πιφ, τον Παφ Τσαφ, τον Πουφ Τσουφ, τον Τσαφ Παφ και τον Πουφ Τσιφ. Ακολουθεί ένα θεότρελο πάρτι γενεθλίων στην κοιλιά του Τουνελόδρακου που τον κάνει να μετανιώσει πικρά, αλμυρά και στυφά για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του.

Ο Λούκουλος, ένας λιχούδης άσπρος ελέφαντας, τρώει ό,τι να ‘ναι. Μια μέρα, εκεί που πηγαίνει να κάνει επίσκεψη στη φίλη του την παρδαλή λεοπάρδαλη, περνάει από ένα ξέφωτο με χιλιάδες παπαρούνες και αποφασίζει να τις φάει όλες. Τρώει τόσες πολλές παπαρούνες, που το χρώμα του αλλάζει, από άσπρο γίνεται ροζ και από ροζ παπαρουνί. Τον βλέπει τότε ένας κυνηγός ελεφάντων, τον πιάνει με μια απόχη και τον πουλάει στο τσίρκο του Γρύπα Αγρύπα, όπου χίλια δυο βάσανα τον περιμένουν.