ΑΡΜΟΣ

Φόβος, έρωτας, θάνατος, ζήλεια, μνήμη,
προδοσία, ελπίδα…
Κειμενα μικρά σχεδόν ανήλικα;
Ναι.
Γιατί πώς μπορεί να ενηλικιωθεί
ο φόβος ή ο θάνατος,
αλλά και η αμεριμνησία του έρωτα
ή
η βεβαιότητά του;

Ας φύγουν όλα.
Εγώ θα περπατήσω στις άδειες ακρογιαλιές, θα μαζέψω κοχύλια, θα αφήσω το γαλάζιο της θάλασσας να με συνεπάρει. Θα κοιτάξω τους μακρινούς μου ορίζοντες με της ελπίδας τα μάτια κι ας δακρύσω. Θα ανοίξω το βιβλίο μου σε νέες σελίδες χωρίς να κοιτάξω πίσω· ο σελιδοδείκτης μου δείχνει πάντα το παρόν. Θα ανοίξω τα χέρια για να αγκαλιάσω τη μέρα.

Ένα σημαδιακό κείμενο το οποίο διατηρεί όλη του την αξία ακόμη και σήμερα, ιδιαίτερα για λαούς που διχάζονται μεταξύ των δικών τους παραδόσεων και της ιστορικής εξελίξεως. Τον διχασμό αυτό, που εκείνο τον καιρό εξέφραζαν τα δύο ρεύματα των δυτικοφίλων και σλαβοφίλων, με τον Λόγο στον Πούσκιν ο Ντοστογιέφσκι προσπαθεί να τον υπερβή και μας αφήνει ένα μνημείο συνθέσεως σε ανώτερο επίπεδο συγκρουομένων ιστορικών δυνάμεων. Ελευθερώνει έτσι από τα δεσμά του το παρελθόν και ανοίγει δρόμο στο μέλλον.

” Η αγάπη για το χορό είναι το πρώτο βήμα για τον έρωτα”. Για την συνάντηση με τον άλλο που αποκαλύπτει, μεταμορφώνει, ανατρέπει, συμπληρώνει την εικόνα του εαυτού και του κόσμου.

Ο έρωτας κυριαρχεί στα έξι διηγήματα, σε συναντήσεις βραχύβιες που η κάθε μία αφήνει το δικό της αποτύπωμα. Άλλοτε μέσα από δοκιμασίες και αδιέξοδα, άλλοτε μέσα από απρόβλεπτα ή την αδυναμία της αντίστασης, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με αφέλεια, οι έξι ηρωίδες κινούνται η κάθε μια στο δικό της κόσμο, τη δική της ιστορία.