SELF-HELP

Η 10η αναθεωρημένη και συμπληρωμένη έκδοση (δεύτερη ελληνική) του Θεωρίες Προσωπικότητας: Έρευνα και Εφαρμογές των Cervone και Pervin, η οποία εκδίδεται 40 σχεδόν χρόνια μετά την αρχική, διατηρεί τη θεματική δομή, τα χαρακτηριστικά και τους γενικούς στόχους των προηγούμενων εκδόσεων, ενώ προηγούμενων εκδόσεων, ενώ ταυτόχρονα εμπλουτίζεται και με σύγχρονα ερευνητικά δεδομένα.
Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει επιπροσθέτως δύο νέα κεφάλαια: στο ένα εξετάζονται οι βιολογικές βάσεις της προσωπικότητας, δηλαδή ο βαθμός στον οποίο οι παρατηρούμενες ατομικές διαφορές στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας οφείλονται σε γενετικές διαφορές. Στο άλλο κεφάλαιο εξετάζονται οι πολιτισμικές, κοινωνικές και διαπροσωπικές βάσεις της προσωπικότητας. Σύμφωνα με τη μακρά παράδοση του βιβλίου, και στη νέα έκδοση η κάθε θεωρητική προσέγγιση αντιμετωπίζεται αντικειμενικά και ισότιμα, ενθαρρύνοντας μάλιστα τους αναγνώστες να αξιολογήσουν τα στοιχεία που παρατίθενται για κάθε θεωρία και να εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Όπως ταιριάζει σε ένα εγχειρίδιο, οι συγγραφείς επιτυγχάνουν να μας δώσουν μια περιεκτική παρουσίαση της θεωρίας, της έρευνας, της αξιολόγησης και των εφαρμογών των σημαντικότερων θεωριών της προσωπικότητας με σαφή και ευσύνοπτο τρόπο.

Η Τζίννυ Έλκιν είναι μια νεαρή πολλά υποσχόμενη συγγραφέας με ψυχικά προβλήματα. Κατά καιρούς έχει χαρακτηριστεί από ψυχιάτρους “σχιζοειδική… με οριακά ψυχωτικές νοητικές διεργασίες”. Έχοντας δοκιμάσει ποικίλες θεραπείες, ξεκινά τελικά ατομική ψυχοθεραπεία με τον Ίρβιν Γιάλομ στα εξωτερικά ιατρεία του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.

Το “Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά” είναι προϊόν του θεραπευτικού τους συμβολαίου, στο οποίο συμφώνησαν να καταγράφουν χωριστά τις εντυπώσεις και τα συναισθήματά τους από κάθε συνεδρία. Στις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται για πρώτη φορά η σχέση θεραπευτή και θεραπευομένου χωρίς καμία μυθοπλασία. Το μόνο φανταστικό στοιχείο είναι το όνομα της θεραπευόμενης, αφού για λόγους ιατρικού απορρήτου ήταν απαραίτητη η απόκρυψη της ταυτότητάς της. Σ’ αυτή την ανταλλαγή σημειωμάτων, που μοιάζει σχεδόν σαν επιστολικό μυθιστόρημα, παρακολουθούμε τον τριανταεννιάχρονο Γιάλομ και την εικοσάχρονη ασθενή του να αγωνίζονται για την εμπέδωση μιας σχέσης οικειότητας και εμπιστοσύνης που θα συμβάλει καίρια στην ίαση.

Ακόμη και μετά το θάνατό του, το 2015, ο επιστήμων και αφηγητής Όλιβερ Σακς συνεχίζει να εμπλουτίζει τον κόσμο της επιστήμης και της λογοτεχνίας με γοητευτικές και διεισδυτικές μελέτες του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Σ’ αυτό το βιβλίο ο Σακς ξαναβρίσκει το ρυθμό και την απλότητα που χαρακτηρίζει το πολυδιαβασμένο “Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του μ’ ένα καπέλο”. Συγκλονιστικό σύγγραμμα νευροψυχολογίας και νευρολογίας της συμπεριφοράς, γραμμένο με τη σοφία και την απλότητα του ύστερου ύφους των μεγάλων δημιουργών, με ελάχιστες υποσημειώσεις και παρεμβολές, «ένα βιβλίο υπαρξιακό και προσωπικό, μια γεμάτη ενσυναίσθηση διείσδυση στην εμπειρία και στον κόσμο του κάθε αρρώστου» (όπως έγραφε ο ίδιος στα “Ξυπνήματα”, που παρ’ όλ’ αυτά δεν είχαν πετύχει να ξεφύγουν εντελώς από το «κλασικό» είδος ιατρικής περιγραφής). Πραγματική κλινική λογοτεχνία η «ρομαντική επιστήμη», όπως την ονόμαζε ο Λούρια, που την εισήγαγε προτού την κάνει τόσο δημοφιλή ο Σακς.

Το παράδοξο κυβερνά τη ζωή μας. Η συγχώρεση είναι ένα δώρο που το κάνουμε στον εαυτό μας πρωτίστως. Ο γάμος καταστρέφει πολλές καλές σχέσεις. Το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να δούμε τον εαυτό μας όπως μας βλέπουν οι άλλοι. Καθώς γερνάμε η ομορφιά κρύβεται στον εσωτερικό μας κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να σβήσει η μουσική που υπάρχει μέσα τους. Το βιβλίο που θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεστε.

Από τις νευρολογικές έρευνες των τριών τελευταίων δεκαετιών, έχει γίνει σταδιακά προφανές ότι ο τρόπος που βιώνουμε τον κόσμο –η πρόσληψη των ερεθισμάτων, η συμπεριφορά, η μνήμη και η κοινωνική κρίση– καθοδηγείται σε μεγάλο βαθμό όχι από τις συνειδητές διεργασίες του νου, όπως πίστευαν οι επιστήμονες παλιότερα, αλλά από τις ασυνείδητες. Στο Κάτω από το κατώφλι, ο Λέοναρντ Μλοντίνοφ χρησιμοποιεί την απαράμιλλη ικανότητά του να διαφωτίζει με συνοπτικό και κατανοητό τρόπο ακόμα και τα πιο δυσνόητα επιστημονικά ζητήματα, για να διαλευκάνει την πολυπλοκότητα του «υποκατωφλικού» νου. Στην πορεία αυτής της παρουσίασης, καταδεικνύει τις πολλές ασυνείδητες πτυχές των παρανοήσεών μας σχετικά με τους συγγενείς, τους φίλους και τους επαγγελματικούς μας συνεργάτες, φωτίζει τους μηχανισμούς των παρερμηνειών μας για τους λόγους των επενδυτικών μας επιλογών, και εξηγεί πώς δημιουργούνται οι ανακριβείς αναμνήσεις για σημαντικά γεγονότα της ζωής μας, οδηγώντας μας να αναθεωρήσουμε δραστικά την αντίληψή μας για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.

Οι περισσότεροι από μας πιστεύουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να παρακινούμε τους εαυτούς μας και τους άλλους είναι μέσω εξωτερικών επιβραβεύσεων, όπως τα χρήματα. Σύμφωνα με τον Daniel H. Pink, αυτό είναι λάθος. Το μυστικό στην απόδοση και στην ικανοποίηση –στην εργασία, στο σχολείο και στο σπίτι– είναι η βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να ορίζουμε εμείς τις ζωές μας, να μαθαίνουμε και να δημιουργούμε καινούργια πράγματα και να κάνουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο μας καλύτερους.

Και η Κοκκινοσκουφίτσα ρωτάει τον λύκο,
σαν να μιλούσε στη γιαγιά της:
«Γιατί, γιαγιά, ξαναδιαβάζεις αυτά τα παραμύθια,
αφού τα ξέρεις απέξω;».
Τότε ο λύκος σηκώνεται πάνω και της απαντάει
με καθαρή φωνή:
«Για να μάθω ποιος είμαι!».

«Η περίφημη φράση ‘‘μια φορά κι έναν καιρό’’ με την οποία αρχίζουν τα παραμύθια, μου θυμίζει την άλλη
περίφημη φράση, ‘‘άμπρα κατάμπρα’’, επειδή κάθε μία με τον τρόπο της μας βάζει σ’ έναν κόσμο μαγικό, σ’ έναν κόσμο συναισθημάτων, κι αυτό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και χρήσιμο στη διαδικασία εξέλιξης που ακολουθούμε ως άνθρωποι. Καταπέλτες μοναδικοί, μας ανοίγουν το δρόμο την γνωριμίας με τις αρχές, τις αξίες, τα πιστεύω, τα ήθη και τα έθιμα του πολιτισμού μας. […] Η αρχική μου ιδέα ήταν να εστιάσω λίγο παραπάνω σε καμιά δεκαπενταριά κλασικά παραμύθια, να τ’ αφηγηθώ εν συντομία με βάση την εξέλιξη και τις αλλαγές που έχουν υποστεί οι πρωτότυπες εκδόσεις τους, και μετά, σε μια δεύτερη ανάγνωση, να τα επεξεργαστώ ξανά. Έτσι, με αφετηρία την πεποίθηση ότι πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω για να πάρουμε, θα συνεχίσουμε ν’
ανακαλύπτουμε την ουσία των ιστοριών. Όπως λέει και μια παλιά παροιμία, το σακί με τ’ αλεύρι, όσο και αν το
τινάζεις, πάντα στο τέλος θα βγάζει λίγη σκόνη.»

«Δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι να μάθουν να ζουν κάτω από το νερό;» ρωτάει η μικρή γοργόνα τον Φιξ, τον κάβουρα, αν και μαντεύει ήδη την απάντηση.
«Όχι…» λέει ο Φιξ. «Αυτοί αναπνέουν αέρα, γιατί έχουν πνευμόνια που δεν ξέρουν να παίρνουν οξυγόνο απ’ το νερό.»
«Και δεν μπορούν να μάθουν;» λέει εκείνη με παράπονο.
«Εσύ, μπορείς να μάθεις να περπατάς;»
«Όχι, βέβαια… Δεν μπορώ.»
«Γιατί;»
«Γιατί δεν έχω πόδια. μια ουρά έχω» του λέει η Οντίνα.
«Ε, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβαίνει και μ’ αυτούς.»
Από το παραμύθι «Η μικρή γοργόνα»

Έχεις ποτέ πιστέψει ότι δεν είσαι αρκετά καλή; Έχεις νιώσει άβολα με το σώμα σου; Νομίζεις ότι περνάς απαρατήρητη; Μήπως αμφιβάλλεις για την αξία σου; Ε, λοιπόν, όλα είναι ένας μύθος!

Η Ρέιτσελ –κινητήρια δύναμη και πρότυπο έμπνευσης– έχει υιοθετήσει τη στάση να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Γι’ αυτό δημιούργησε μια τεράστια κοινότητα στο Διαδίκτυο που της επιτρέπει να διατηρεί πραγματική επικοινωνία με εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο.

Στο βιβλίο Κορίτσι, ξύπνα!, η Ρέιτσελ αποκαλύπτει τα είκοσι ψέματα που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε μια χαρούμενη ζωή –ψέματα που λέμε στον εαυτό μας τόσο συχνά, ώστε δεν τα αντιλαμβανόμαστε πια.

Ένα βιβλίο για δυνατά κορίτσια!

«Πιστεύω πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά πρώτα πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν γι’ αυτό.»

Στο βιβλίο Κορίτσι, σταμάτα να ζητάς συγγνώμη! η Ρέιτσελ Χόλις, Νο 1 συγγραφέας στη λίστα των New York Times και ιδρύτρια μιας επιτυχημένης start-up, αφυπνίζει και παροτρύνει. Γνωρίζει ότι πολλές γυναίκες έμαθαν να αυτοπροσδιορίζονται στη σκιά άλλων ανθρώπων –ως σύζυγοι, ως μητέρες, ως κόρες ή ως εργαζόμενες– αντί να μαθαίνουν ποιες πραγματικά είναι και τι είναι αυτό που θέλουν. Η Χόλις εντοπίζει τις δικαιολογίες που χρειάζεται να ξεφορτωθείς, τις συμπεριφορές που πρέπει να υιοθετήσεις και τις δεξιότητες που πρέπει να αποκτήσεις για να βαδίσεις στον δρόμο της ανάπτυξης, της αυτοπεποίθησης και της πίστης στον εαυτό σου. Είναι κάτι που σας φαίνεται γνώριμο; Γυναίκες που δεν ζουν στο έπακρο των δυνατοτήτων τους; Που νιώθουν ένα φτερούγισμα στην καρδιά τους για κάτι περισσότερο, αλλά φοβούνται μήπως έρθουν σε δύσκολη θέση, μήπως αδυνατούν να προσεγγίσουν την τελειότητα, μήπως δεν επαρκούν.
Βραβείο Goodreads Non-fiction 2019

Η ψυχανάλυση έχει πλέον πεθάνει, ή μήπως πρέπει να ερμηνεύσουμε τις συχνές επιθέσεις που δέχεται για τα θεωρητικά της «σφάλματα» και τις κλινικές της «αγυρτείες» ως ενδείξεις για την ανθεκτικότητά της;

Σε αυτό το δοκίμιο, ο Slavoj Zizek υπερασπίζεται με πάθος τον Λακάν και αποδεικνύει ότι η ψυχανάλυση εξακολουθεί να είναι ηθικά επίκαιρη. Παραδοσιακά, η ψυχανάλυση υποτίθεται ότι έδινε στον ασθενή τη δυνατότητα να υπερβεί τα εμπόδια που περιόριζαν την πρόσβαση στη «φυσιολογική» σεξουαλική απόλαυση. Σήμερα όμως, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς και από παντού με διαφορετικές εκδοχές της ίδιας επιταγής: «Απολαύστε!». Ο Λακάν μας υπενθυμίζει ότι η ψυχανάλυση είναι ο μοναδικός λόγος στον οποίο μας επιτρέπεται να μην απολαμβάνουμε.

Εφόσον και για τον ίδιο τον Λακάν η ψυχανάλυση αποτελεί μια διαδικασία ανάγνωσης, κάθε κεφάλαιο του βιβλίου χρησιμοποιεί ένα παράθεμα από το έργο του ως εργαλείο για να ερμηνεύσει ένα άλλο κείμενο από τη φιλοσοφία, την τέχνη ή τη μαζική ιδεολογία. Ο Λακάν διαβάζεται εδώ παράλληλα με τον Hegel και τον Hitchcock, με τον Σαίξπηρ και τον Ντοστογέφσκι.

Το βιβλίο Λουνάτικα είναι η βιωματική αφήγηση της συγγραφέα και δημοσιογράφου Αλεσάντρα Αράκι γύρω από την ψυχική της ασθένεια με το όνομα: διπολική διαταραχή.

Tο ΕΓ.ΕΝΙ.Μ.Α. έχει εφαρμοστεί στη πράξη πάρα πολλές φορές και έχει εκπληκτικά αποτελέσματα. Είναι το προϊόν 35 χρόνων κλινικής παρατήρησης και θεραπείας εκατοντάδων ανθρώπων, που αντιμετώπιζαν όλη τη γκάμα της ψυχοπαθολογίας, από την πιο ήπια διαταραχή έως την πιο σοβαρή αποδιοργάνωση της προσωπικότητας.
Κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων άρχισα να αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη συγκεκριμένων μοτίβων ανατροφής και διαπαιδαγώγησης, τα οποία καθορίζουν, πέρα από την κληρονομικότητα, σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα των παιδιών.

Έχουμε υποχρέωση να μεγαλώσουμε κορίτσια που αγαπούν πρώτα από όλα τον εαυτό τους σε έναν κόσμο που προσπαθεί να τα εντάξει σε κοινωνικά καλούπια και προκαταλήψεις. Ας μεγαλώσουμε παιδιά με αυτοπεποίθηση.

Το βιβλίο αυτό είναι η καταγραφή, με μικρές διορθώσεις και συμπληρώσεις, τεσσάρων διαλέξεων που οργανώθηκαν στον Αρμό, με τίτλο Μεγαλώνοντας μέσα στην οικογένεια. Η συμμετοχή του κοινού υπήρξε πολυπληθής και ζωντανή, με πολλές ερωτήσεις, που καταγράφονται στο βιβλίο μαζί με τις απαντήσεις του ομιλητή.
Είναι πολύ γνωστό και αποδεκτό σήμερα ότι η παιδική ηλικία καθορίζει σε σημαντικότατο βαθμό την όλη ανάπτυξη της προσωπικότητας και την πορεία της ζωής του κάθε ατόμου. Στα κείμενα περιγράφονται τα στάδια της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης του παιδιού, από την σύλληψη, την εμβρυική περίοδο και τα επόμενα στάδια, μέχρι την πρώτη ολοκλήρωση της προσωπικότητας γύρω στα 5-6 χρόνια.

Η έμπνευση και οι θετικές αλλαγές που μπορείς να απολαύσεις στη ζωή σου εφαρμόζοντας τις αρχές που περιέχονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου του “ευφραδέστερου δάσκαλου της καρδιάς”, Άλαν Κοέν, είναι δίχως όρια. Είναι μια βαθιά ανάσα πνευματικής και σωματικής ανανέωσης. Είναι το χέρι που μπορείς να κρατάς καθώς σκαρφαλώνεις στο πεπρωμένο σου. Είναι το υπέροχο μήνυμα που μπορείς να γευτείς και η θετική νότα για να ξεκινήσεις την κάθε σου μέρα. Είναι η ζωντανή μαρτυρία μιας μεγαλειώδους ύπαρξης, όπως είσαι κι εσύ!

Στο γράμμα για τα εβδομηκοστά γενέθλια του Ρομαίν Ρολλάν, ο Φρόυντ μπορεί πλέον να μιλήσει για τον ίδιο, ομολογώντας πως «η ανάμνηση αυτού του βιώματος πάνω στην Ακρόπολη επανέρχεται πολύ συχνά και με στοιχειώνει από τότε που γέρασα». Η ενοχή του να ξεπεράσει τον πατέρα του, η ενοχή υπέρβασης της πατρικής θέσης, η οποία παραπέμπει στην ασυνείδητη επιθυμία και ανάγκη πατροκτονίας για το προχώρημα στη ζωή, τον έφερε αντιμέτωπο με τη βιαιότητα του θανάτου, που επέκειτο πραγματικά λόγω της ηλικίας και βιωνόταν φαντασιωτικά στη σχέση του με τους νεότερους. Ο φόνος του πατέρα λειτουργεί σαν το νήμα που διαρθρώνει τον υποκειμενικό μύθο και την προσωπική ιστορία του Φρόυντ και τα συνδέει με την εφεύρεση της ψυχανάλυσης, την κοσμοθεώρησή της και την ερμηνεία των κοινωνικών δεσμών και της πολιτισμικής εξέλιξης. Η Ακρόπολη, ως πολιτισμικό μνημείο, θρυμματισμένη αλλά αγέρωχη, θυμίζει ένα χαμένο παρελθόν που υφίσταται όρθιο παρ’ όλους τους θανάτους. Ίσως ο Φρόυντ, στο γραπτό του, μας ζητά απλώς επιείκεια και σεβασμό για τον ίδιο και το έργο του, ένα έργο που συνεχίζει να προκαλεί κλυδωνισμούς, αντιστάσεις και ταραχές. Το 1904, ο Σεφέρης, μικρό αγόρι, ζούσε σε έναν κόσμο που φάνταζε αιώνιος, ενώ ο Φρόυντ ανέβαινε στο Βράχο, κι αυτός σχετικά ξέγνοιαστος, με συγκεχυμένες αναμνήσεις από μια αλλοτινή αξέχαστη παιδική ηλικία σε μέρη της Κεντρικής Ευρώπης, που κι αυτά φάνταζαν αιώνια. Το 1936 όμως, ο Σεφέρης έγραφε με τον τρόπο του « Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει», ενώ ο Φρόυντ, πικραμένος και ανήμπορος, χωρίς ιδιαίτερη όρεξη για αφιερώματα γενεθλίων, ζώντας την επικράτηση του ναζισμού, ανέσυρε τις αναμνήσεις του από την ανάβαση στην Ακρόπολη, ανασύροντας ταυτόχρονα το ερώτημα της Aufhebung, το πώς ένας γιος ξεπερνά τον πατέρα του. Το 1970, ο ποιητής, υπό καθεστώς δικτατορίας, μας δωρίζει ένα όνειρό του πάνω στην Ακρόπολη, ένα όνειρο αποξένωσης, που έκρυβε στα σωθικά του έναν εφιάλτη. Άραγε τί σημαίνει η Ακρόπολη, τέτοια που υψώνεται στο βλέμμα των επισκεπτών στον σύγχρονο κόσμο μας ; Ο εφιάλτης του Σεφέρη είναι αρκετά σαφής και συνάδει με την αλλοίωση και την καταστροφή της. Το δέος του Φρόυντ, αντίθετα, εντάσσεται στο σεβασμό της λειτουργίας της και στην ερμηνεία της θέσης της ως μνημειακού θησαυρού της ανθρωπότητας. Πράγματι έχει τη θέση αγάλματος · από τη μια αντιπροσωπεύει μεταφορικά μια στροφή της Ιστορίας και από την άλλη στέκεται υπεράνω της κρίσης, της σκέψης, των μυθευμάτων και των επίκαιρων δρώντων. Ο Σεφέρης θυμίζει μια φράση του Φρόυντ, επίκαιρη και στις μέρες μας : «Είμαι καταποντισμένος μέσα σε αυτή την αγιάτρευτη αθλιότητα και δεν μπορώ να τη βγάλω από πάνω μου. Κάνουμε διαστημικά ταξίδια, καταπολεμούμε τις αρρώστιες, όμως τον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου –τον άνθρωπο–δεν μπορούμε να τον εξουδετερώσουμε».

100 γουλιές θεραπείας! Θέλω να το κάνω μα χρειάζομαι βοήθεια…

O άνθρωπος είναι καμωμένος από συγκρούσεις. Η αρμονία που αποτελεί προϋπόθεση αλλά και στόχο, η ωριμότητα, δύσκολα πετυχαίνονται στην πράξη. Αν τα αντίθετα στο σύμπαν –στο εξαίσιο πέρασμα της μέρας στη νύχτα, του χειμώνα στο καλοκαίρι, της βροχής στον ήλιο, της φουρτούνας στη νηνεμία–, όλα τα διαφορετικά συνταιριάζουν υπέροχες συμφωνίες, στις συμπεριφορές μας και στα συναισθήματά μας συνεχώς γρονθοκοπούνται. ..

Καθώς μια γυναίκα προετοιμάζεται να γίνει μητέρα, αντιμετωπίζει μια εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη στη ζωή της. Η γέννηση του μωρού της θα της δώσει νέα κατεύθυνση στις προτιμήσεις και στις απολαύσεις της και, πιθανότατα, θα επαναπροσδιορίσει μερικές από τις αξίες της. Καθώς υποβάλλεται σε αυτή τη μοναδική ψυχική μεταμόρφωση, νέες ελπίδες, φόβοι και προτεραιότητες την καθοδηγούν. Η απόκτηση ενός παιδιού επηρεάζει όλες τις στενές σχέσεις της και ο ρόλος της στην ιστορία της οικογένειάς της αλλάζει. Με αυτή την έννοια, στους πολλούς μήνες που προηγούνται και ακολουθούν τη γέννηση του μωρού της, η μητέρα γεννιέται ψυχικά.
Ο διάσημος ψυχίατρος Ντάνιελ Στερν ένωσε τις δυνάμεις του με την παιδίατρο και παιδοψυχίατρο Νάντια Μπρούσβαϊλερ-Στερν και τη δημοσιογράφο και συγγραφέα Άλισον Φρήλαντ, για να αποδώσει με θαυμάσιο τρόπο την ψυχολογία της νέας μητέρας και να επικυρώσει με κατανόηση και αποδοχή τα αντιφατικά συναισθήματα που συνοδεύουν τα πρώτα στάδια της μητρότητας. Πρόκειται για ένα ανεκτίμητο βιβλίο αναφοράς για τις νέες μητέρες, τεκμηριωμένο με πολυάριθμα ερευνητικά παραδείγματα και τα προσωπικά σχόλιά τους, στο οποίο εξετάζονται επίσης ζητήματα όπως η επιστροφή της μητέρας στην εργασία, η πατρότητα, η πρόωρη γέννηση και η υιοθεσία.

Ένα ευφυές εγχειρίδιο που αντιμετωπίζει τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής με χιούμορ και διορατικότητα

Είναι η ευτυχία αυτοσκοπός; Τι κάνει τη ζωή ουσιώδη;

Από την απαρχή της ανθρωπότητας αναρωτιόμαστε ποιο πραγματικά είναι το νόημα της ζωής και ο σκοπός της ύπαρξής μας. Ο ακαδημαϊκός και φιλόσοφος Φρανκ Μάρτελα εξετάζει με χιούμορ και διορατικότητα τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής, όπως τον λόγο για τον ποίο είμαστε δυσαρεστημένοι με το παρόν και διαρκώς επιθυμούμε κάτι περισσότερο από αυτό που βιώνουμε.

Σήμερα πολλοί γονείς έχουν απορρίψει την καταπίεση που απεχθάνονταν στα παιδικά τους χρόνια. Φαίνεται όμως ότι το παράκαναν και προσπάθησαν να γίνουν υπερβολικά αρεστοί στα παιδιά τους. Τα επαινούν συνέχεια και, ουσιαστικά, τα αφήνουν να διοικούν εκείνα την οικογένεια. Το θέμα είναι ότι αποτυγχάνουν και στην αυτοεκτίμηση που θέλουν να τα διδάξουν. Η ψυχίατρος Ρόμπιν Μπέρμαν, χρησιμοποιώντας την κλινική της εμπειρία, δείχνει πώς μπορούν οι γονείς να πάρουν τα ηνία δημιουργώντας παράλληλα ισχυρούς, ανθεκτικούς δεσμούς. Ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν την αγάπη και τον σεβασμό στο σπίτι γίνεται και ο οδηγός για τη μετέπειτα δική τους ζωή. Οι αγώνες κάθε γονιού αντικατοπτρίζονται σε αυτό το βιβλίο, ενίοτε χιουμοριστικά, το ίδιο και οι θρίαμβοι που ζεσταίνουν την καρδιά. Γονείς, δάσκαλοι, αλλά και τα ίδια τα παιδιά περιγράφουν σημεία καμπής από τα οποία κατάλαβαν πόσο σπουδαίο και μαγικό είναι το να είσαι γονιός. Ένα βιβλίο ευχάριστο και φιλικό με ορίζοντα την κοινή λογική, ένας ωφέλιμος συνδυασμός ιατρικών ερευνών και περιστατικών που αποτελεί το κλειδί για να είστε ο γονιός που επιθυμείτε και που χρειάζονται τα παιδιά σας.