ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Μια μέρα είπα: “Εκατομμύρια κοιμούνται έξω. Δεν θα μπορούσε κάποιος να μείνει σπίτι μας;”.
Και ο Φαμπρίς είπε: “Ναι, μόνο ν’ αγοράσουμε κρεβάτι”.
Και ο γιος μας, ο Μάριος, είπε: “Πριν έρθει, πρέπει να μάθουμε τη γλώσσα του”.
Και ο μικρός του αδελφός, ο Νοέ, πρόσθεσε: “Πρέπει οπωσδήποτε να τον μάθουμε να παίζει χαρτιά, γιατί εμάς μας αρέσουν πολύ τα χαρτιά!”…

“… Οι ‘Αθλιοι γράφτηκαν για όλα τα έθνη. Δεν ξέρω αν θα διαβαστούν απ’ όλους, όμως εγώ για όλους τούς έγραψα. (…)
” Όπου ο άνθρωπος ζει αμόρφωτος και απελπισμένος, όπου η γυναίκα πουλάει το κορμί της για μια μπουκιά ψωμί, όπου το παιδί υποφέρει από αγραμματοσύνη κι από έλλειψη παιδείας, το βιβλίο των Αθλίων χτυπά την πόρτα φωνάζοντας δυνατά:
” -Ανοίξτε μου! Έρχομαι για σας!
” Στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άθλιος ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που αγωνιά κάτω απ’ όλα τα κλίματα και τα καθεστώτα, που στενάζει σ’ όλες τις γλώσσες”.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τα κορίτσια (και στην περίπτωση του Κόλιν αυτό αποδεικνυόταν πολύ συχνά), όλοι έχουν έναν τύπο. Ο τύπος του Κόλιν Σίνγκλετον ήταν… οι Κατερίνες. Είχε κάνει σχέση με δεκαεννιά κοπέλες.

Όλες τους άκουγαν στο όνομα Κατερίνα. Και όλες τους –μα όλες, μέχρι την τελευταία– του είχαν ρίξει άκυρο.

Ο Κόλιν πίστευε ότι ο κόσμος αποτελείται από ακριβώς δύο είδη ανθρώπων: από τα Άτομα που Ρίχνουν Άκυρο κι από τα Άτομα που Τρώνε Άκυρο. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ανήκουν και στις δύο κατηγορίες, όμως αυτοί δεν καταλαβαίνουν καθόλου την ουσία του πράγματος: έχεις προδιάθεση προς τη μία ή την άλλη μοίρα.

Τα Άτομα που Ρίχνουν Άκυρο μπορεί να μην είναι πάντοτε εκείνοι που ραγίζουν καρδιές και τα Άτομα που Τρώνε Άκυρο μπορεί να μην κυκλοφορούν μονίμως με ραγισμένη καρδιά.

Όμως είναι αποφασισμένος να αποδείξει το Θεώρημα της Υποβόσκουσας Προβλεψιμότητας των Κατερινών, το οποίο ελπίζει πως, στην τελική του μορφή, θα μπορεί να προβλέπει το μέλλον κάθε σχέσης, παίρνοντας εκδίκηση για τους απανταχού συλλέκτες άκυρων και ίσως, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, να καταφέρει κι ο ίδιος να κερδίσει την καρδιά του κοριτσιού των ονείρων του.

Πάνω σε μια αντιστροφή της Δελφικής προστακτικής «γνώθι σαυτόν», στηρίχτηκε το διανοητικό οικοδόμημα ενός ανθρώπου μυστικόπαθου και ταλαιπωρημένου, του οποίου ολόκληρη η ζωή σπαταλήθηκε στους χώρους του πνευματικού του «υπογείου». Πρόκειται για τον υποχθόνιο, ανώνυμο ντοστογιεφσκικό ήρωα, ο οποίος ορύεται από τα βάθη της συνείδησής του: όχι, δεν είναι καλό να γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως ενστερνίσθηκε το αρχαιοελληνικό ρητό, το πραγματοποίησε και τελικώς αποδεικνύοντας το λάθος του το απέρριψε…