ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Είκοσι οκτώ ιστορίες για καληνύχτα, σύντομες, απολαυστικές, με εξαιρετική εικονογράφηση από το δημιουργικό δίδυμο Pinto & Chinto. Ο συγγραφέας Αντώνης Παπαθεοδούλου απέδωσε στη γλώσσα μας τις ιδιαίτερα εμπνευσμένες ιστορίες, οι οποίες μπορούν να διαβαστούν από παιδιά και μεγάλους τη στιγμή της καληνύχτας αλλά και κάθε στιγμή. Το βιβλίο έχει αποσπάσει το Βραβείο Xosé Neira Vilas – Καλύτερο Παιδικό Βιβλίο για το 2010 και έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες.

Από τον πρόλογο του βιβλίου:
Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι όλες μικρές. Γιατί είναι ιστορίες για καληνύχτα. Κι οι ιστορίες για καληνύχτα οφείλουν να είναι μικρές. Όχι σαν αυτές τις ιστορίες που όταν τελειώνουν έχει ήδη έρθει η ώρα τα παιδιά να πάνε σχολείο. Ούτε σαν αυτές τις μεγάλες ιστορίες που τα παίρνει ο ύπνος στη μέση και μετά πρέπει να ονειρευτούν το τέλος. Ούτε σαν εκείνη την ιστορία, την πιο μεγάλη απ’ όλες, που αρχίζεις να τη λες και όταν η ιστορία τελειώνει το παιδί είναι πια μεγάλος. Το καλύτερο που μπορείς να διαβάσεις σε ένα παιδί που πέφτει για ύπνο είναι μια ιστορία μικρή.

Για τον ίδιο λόγο, βάλαμε στο βιβλίο και πιο μικρό τίτλο από εκείνον που είχαμε σκεφτεί αρχικά. Στην αρχή το βιβλίο είχε τίτλο «Ιστορίες για παιδιά που κοιμούνται αμέσως αφότου ο μπαμπάς τους ή η μαμά τους ή η γιαγιά τους ή κάποια μακρινή θεία τους τους διαβάσει μια ιστορία, κάποια νύχτα από τις πολλές που έχει ο χρόνος, και χωρίς πολλή προσπάθεια μια και είναι ιστορίες πραγματικά μικρές και όχι τόσο μεγάλες». Αλλά, τελικά, βάλαμε τον τίτλο που βλέπετε στο εξώφυλλο. Και τελειώνουμε εδώ, γιατί αλλιώς όλα θα είναι μικρά σε αυτό το βιβλίο εκτός από τον πρόλογό του. Αρχίζουν οι ιστορίες.

Βιβλίο για παιδιά 6+ ετών.

Δέκα όμορφες, διασκεδαστικές ιστορίες οι οποίες εξοικειώνουν τα παιδιά με την έννοια της ορθογραφίας. Η εικονογράφηση που συνοδεύει τις ιστορίες αναπαριστά έναν γραμματικό κόσμο απολαυστικό για τους μικρούς αναγνώστες. Οι πρωταγωνιστές, όπως τα γράμματα και οι λέξεις, ζωντανεύουν με παιγνιώδη τρόπο, αλλά και με ένα αίσθημα γλυκύτητας, φέρνοντας πιο κοντά τα παιδιά σε ένα ζεστό ξεκίνημα στο ταξίδι τους με τη γλώσσα.

Από τον πρόλογο του βιβλίου:
E λοιπόν, ναι, έφθασε επιτέλους η στιγμή να σας συστηθώ: Είμαι η δεσποινίς Ορθογραφία!
Γιαγιά μου είναι η σοφή κυρία Γλώσσα και μαμά μου η πολύτεκνη Αλφαβήτα. Έχω είκοσι τέσσερα αδελφάκια και ακόμα δύο, τον Μολυβένιο που χαϊδευτικά τον φωνάζω Βένιο και τον Άκη Γομάκη που τρέχει συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη και σβήνει ορθογραφικά λάθη.
Το αγαπημένο μου φαγητό είναι η ηρωική ελληνική φασολάδα που, όταν την τρώω, νομίζω πως αρχίζουν κι ανεμίζουν περήφανα μες στα μάτια μου γαλανόλευκες σημαιούλες. Μου αρέσει πολύ να διηγούμαι παράξενες ιστορίες και να σκαρώνω ποιηματάκια όπως αυτό…

Βιβλίο για παιδιά 6+ ετών.

Μια νύχτα βροχερή, τα παλιά παιχνίδια αποφασίζουν να κάνουν την πιο περίεργη επανάσταση! Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έκλεβαν το ενδιαφέρον και τη φαντασία των παιδιών, ενώ εκείνα ήταν κλεισμένα σε μια κούτα στο πατάρι. Αρχηγός τους εκλέγεται ομόφωνα ο αρκούδος Τζον, υπαρχηγός ο κλόουν Άρτζι-Μπούρτζι και η κουρδιστή μαϊμού με τα πιατίνια ο βοηθός του. Τους ακολουθούν και τ’ άλλα παιχνίδια, το κουρδιστό ποντικάκι ο Ρίκι, ο τσίγκινος πυροσβέστης με την μπλε στολή, η μικρή πορσελάνινη μπαλαρίνα και καμιά εκατοστή μολυβένια στρατιωτάκια, που βρέθηκαν στη σκοτεινή κούτα τους. Με θάρρος κι ενθουσιασμό αποφασίζουν να βγουν για πρώτη φορά στην πόλη. Κοντά τους έρχονται τα παλιά παιχνίδια από κάθε σπίτι της πόλης κι όλα μαζί θα ζήσουν την περιπέτεια και τον κίνδυνο, για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους και τη θέση τους στην καρδιά των παιδιών.
Η ομαδικότητα, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αγωνιστικότητα, η διεκδίκηση, η αποφασιστικότητα, η εκπλήρωση των ονείρων, η ελευθερία και πάνω απ’ όλα η φαντασία ως δημιουργική σκέψη και πράξη είναι τα μηνύματα της επίκαιρης και συγχρόνως διαχρονικής αυτής ιστορίας στο νέο βιβλίο «Η επανάσταση των παλιών παιχνιδιών» του Χρήστου Μπουλώτη, ο οποίος συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας. Ο πολυβραβευμένος συγγραφέας αφηγείται την ιστορία των παλιών παιχνιδιών με άρτιο λόγο, πλούσιο σε εικόνες και νοήματα, φιλοδωρώντας τον με ανατρεπτικό χιούμορ. Το νέο βλέμμα στην πραγματικότητα –ένα ξανακοίταγμα με μεγαλύτερη καθαρότητα και πολλή φαντασία–, όπως και η επιστροφή στην απλότητα –όχι μόνο με νοσταλγική διάθεση αλλά και για να επαναπροσδιορίσουμε τις αληθινές αξίες και την ομορφιά των πραγμάτων– είναι η είσοδος που καλούνται να περάσουν οι μικροί αναγνώστες για να βρεθούν στον υπέροχα δημιουργικό και μοναδικό κόσμο του Χρήστου Μπουλώτη. Το ζωγραφικό ταλέντο της επίσης πολυβραβευμένης Φωτεινής Στεφανίδη δίνει πνοή στους ήρωες και ζωντανεύει με απαράμιλλη φροντίδα και ποιότητα τα παλιά παιχνίδια, τα οποία ανήκουν στην προσωπική συλλογή του συγγραφέα, κάνοντας την έκδοση ακόμη πιο πολύτιμη. Η προσωπική συλλογή παλιών παιχνιδιών του Χρήστου Μπουλώτη, πρόκειται να στεγαστεί σε υπό ίδρυση μουσείο στη Μύρινα της Λήμνου.

Μύρων είναι το πιο μικροκαμωμένο παιδί όχι μόνο στην τάξη του αλλά και σε ολόκληρο το γυμνάσιο. Καθημερινά προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό του, όπως και οι συμμαθητές του, από τη συμμορία των «Σκαθαριών» που βασανίζει τους πάντες στο σχολείο. Σ’ αυτόν τα «Σκαθάρια» έχουν βρει το τέλειο θύμα επειδή είναι διαφορετικός, αρχίζοντας από το παράξενο σουλούπι του και φτάνοντας στις συνήθειές του. Του αρέσει να μένει μόνος στα διαλείμματα και να αφοσιώνεται στις σκέψεις του. Το αγόρι έχει μπει στο στόχαστρό τους, αλλά κανείς δεν τολμά να τα βάλει μαζί τους. Ο αρχηγός των «Σκαθαριών», ο σκληρός Παμίνος, έχει μεγάλα σχέδια, θέλει να επιβληθεί και έξω από το σχολείο, στη γειτονιά, στη συνοικία και σε ολόκληρη την πόλη. Όμως η άφιξη μιας νέας μαθήτριας, της Λούνα, θα γίνει η αρχή για ν’ αλλάξουν όλα…
Το νέο μυθιστόρημα για εφήβους (10+) της Ελένης Πριοβόλου για τη σχολική βία, ένα κοινωνικό φαινόμενο που αφορά τους ανηλίκους και προβληματίζει εκπαιδευτικούς και γονείς. Συγκρούσεις, επιθέσεις, ταπείνωση, εκφοβισμός, παρενόχληση, βία: η πραγματικότητα της σχολικής ζωής μέσα από το σύγχρονο φαινόμενο του bullying.
Μια ιστορία με έντονους χαρακτήρες όσο και πλοκή, που απεικονίζει γλαφυρά την καθημερινότητα των νέων, προβάλλοντας το θέμα της σχολικής βίας και τις κοινωνικές διαστάσεις του.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τρυφεράκανθος που ζούσε στο λιβάδι με τα στάχυα, τις κόκκινες ανεμώνες και τα τριφύλλια. Είχε φίλο του τον ήλιο που τον ξυπνούσε το πρωί. Το φεγγάρι που τον νανούριζε με τον αυλό του τις νύχτες. Τον αγέρα που του τραγουδούσε γλυκά και μια γέφυρα-ουράνιο τόξο για να σεργιανάει στον ουρανό. Δεν είχε όμως φίλους τ’ άλλα ζωντανά του λιβαδιού, που τον περιγελούσαν επειδή ήταν διαφορετικός και διασκέδαζαν μαζί του. Έτσι ο τρυφεράκανθος μια μέρα ζήτησε από το ξωτικό του δάσους να γίνει ακανθόχοιρος για να πληγώνει όποιον τον πειράζει. Τότε όμως άρχισαν οι περιπέτειές του, γιατί ο ακανθόχοιρος που ήταν τρυφεράκανθος κι εξακολουθούσε να έχει τρυφερή ψυχή έχασε τους φίλους του και ήρθε αντιμέτωπος με μεγαλύτερη μοναξιά…