LITERATURE

«Αναστασιά!»
Το κορίτσι άκουσε τη φωνή της μάνας του από το μαγερειό κι έτρεξε μέσα. «Πού είσαι, μωρή, απρόκοφτη;»
Η κοπελίτσα αναστέναξε. «Έρχομαι, μάνα», μουρμούρισε καλόβολα, δεν ξεσυνεριζόταν της μάνας της τις αυστηρές κουβέντες, τις είχε συνηθίσει και δεν την πείραζαν, κι ακούμπησε την πετσέτα πάνω στο βαρύ ξύλινο τραπέζι, όπου η μάνα μάλαζε σβέλτα και επιδέξια τη βαριά μεγάλη μπάλα της ζύμης.
Αναστασία. Έτσι έλεγαν τη μεγαλύτερη από τις τρεις όμορφες κόρες του παπα-Γιάννη, του Ορθόδοξου παπά του νησιού, σε λίγους μήνες γινόταν δεκατεσσάρων ετών, όμορφη σαν ήλιος φωτεινός…
Είχε η εικόνα της γαντζωθεί στην καρδιά του ατρόμητου Θεόφιλου και τη μάτωνε από έρωτα και ίμερο…
Και τώρα κόντρα στο πρωινό αεράκι τη φανταζόταν…Έφερνε τη διάφανη εικόνα της μπροστά στα μάτια του, κι οι άλλοι ναύτες στο κατάστρωμα τον κοίταζαν και κρυφογελούσαν μεταξύ τους, γιατί ήξεραν για ποιόν λόγο αναστέναζε και ξαναναστέναζε χωρίς τελειωμό…
Κάπως έτσι αρχίζει η αληθινή, συναρπαστική και δραματική ιστορία της Αναστασίας, που ένας άνεμος τρελός της μοίρας, θα την αρπάξει απ’ το νησί της και θα την ρίξει χανούμισσα στα πόδια του σουλτάνου Αχμέτ του Πρώτου.

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στη δεκαετία του ᾿80, μέσα στα όρια ενός παραδεισένιου Κήπου και μιας πυρηνικής οικογένειας, σε «ένα παλίμψηστο από Καθαρές Δευτέρες. Μισοτελειωμένα γεύματα, λεκιασμένα τραπεζομάντιλα, ακρωτηριασμοί μικρής κλίμακας». Αυτή η Εδέμ όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα – η κόρη ενηλικιώνεται. Η νουβέλα της Μαρίας Φακίνου ανατέμνει την παιδική ηλικία για να αφηγηθεί τη σταδιακή διάσπαση και κατάρρευση της πρωταρχικής ενότητας, μέσα από την ανάγνωση, την ερωτική αφύπνιση, την ασθένεια και το θάνατο.

Και τότε συνέβη το ασύλληπτο: Είχε ανέβει στον ημιώροφο που έκανε σαν μικρό εσωτερικό μπαλκόνι, και με έναν φακό, αλλά δυνατό φακό, σαν γεννήτρια ή κάτι τέτοιο, άρχισε να με φωτίζει.

Το φως έπεφτε πάνω μου εκτυφλωτικό, σαν τη λάμπα του ανακριτή. Στο άλλο χέρι κρατούσε μια ντουντούκα, απ’ αυτές που έχουν οι γύφτοι και φωνάζουν «καρπούζιααα!», και άρχισε να με καθοδηγεί: «Κάνε δυο βήματα δεξιά, προς το φως, ακολούθησε το φως και βγάλε τον στηθόδεσμο. Δυο βήματα δεξιά και βγάλε τον στηθόδεσμο. Τον στηθόδεσμο».

Επειδή έλεγε στηθόδεσμο, και όχι σουτιέν, δεν πανικοβλήθηκα εντελώς. Η λέξη στηθόδεσμος με κράτησε έξω από τον πανικό. Πόσο τρομακτικός μπορεί να είναι κάποιος που λέει «στηθόδεσμο»;

Μεταφράσεις χαρακτηριστικών ποιημάτων των κορυφαίων εκπροσώπων του Αγγλικού Ρομαντισμού: William Blake, William Wordsworth, Samuel Taylor Coleridge, Percy Bysshe Shelley, John Keats και George Gordon, Lord Byron. Στα έργα αποτυπώνεται η ταραγμένη ιστορικά και κοινωνικά εποχή μέσα στην οποία δημιουργήθηκαν, σκιαγραφείται ο ρόλος του ποιητή ως φορέα πολιτισμικής και πολιτικής ανανέωσης, και αναδεικνύονται οι πρωτοποριακές ποιητικές πρακτικές των Άγγλων ρομαντικών.

ΑΝΑΤΥΠΩΘΗΚΕ και ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ το αριστούργημα του Τολστόι Άννα Καρένινα στη θαυμαστή μετάφραση του ΆΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, του σπουδαίου μεταφραστή της ρωσικής λογοτεχνίας (Ντοστογιέφσκι, Τσέχοφ, Γκόρκι, Έρεμπουργκ, Μαγιακόφσκι κ.λπ.) H έκδοση συνοδεύεται από εικονογραφικό υλικό, διαφωτιστικές εισαγωγές και ένα Επίμετρο με εργοβιογραφία και αποσπάσματα επιστολών και ημερολογίων του Τολστόι και συγχρόνων του (Τσερνιτσέφσκι, Ντοστογιέφσκι, Τουργκένιεφ) που αφορούν το έργο, καθώς και αναλυτικές σημειώσεις.

« Μέσα από αυτή την αναίσχυντη και χαμερπή ζωή,
μια αθάνατη αλήθεια ξεπροβάλλει και φωτίζει τα πάντα ».

– ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Άρθρα και δοκίμια του Όργουελ για την πολιτική, την κοινωνία και άλλα… δαιμόνια.

Χωρίς αμφιβολία, ένας άγιος πρέπει να αποφεύγει πράγματα όπως το αλκοόλ, το κάπνισμα και ούτω καθεξής, από την άλλη όμως και ένας άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει πράγματα όπως η αγιοσύνη.

Επιλέξαμε δέκα χαρακτηριστικά δοκίμια και άρθρα του Τζορτζ Όργουελ και τα συμπεριλάβαμε στην ολοκαίνουρια αυτή έκδοση της σειράς Επίλεκτα!

(. . .) Οι περισσότερες από αυτές τις συνομιλίες δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά που έχουν κλείσει: το “Τέταρτο” του Μάνου Χατζιδάκι και το “01”. Μερικές στην “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” , δύο στον “Ήχο και μία στο “Cover Story”. Είναι αυτοσχεδιαστικές και σε μεγάλο βαθμό ηθικολογικές. Αντέχουν όμως, γιατί ο παραδειγματικός τους τόνος έχει ουσία, είναι βιωμένος και ακούγεται ως ειλικρινή συμβουλή από εκείνον που ξέρει προς εκείνον που ψάχνεται. Τώρα που όλη η γνώση και η πληροφορία είναι χύμα, αυτός που σηκώνει το χέρι και δείχνει την κατεύθυνση είναι και εκείνος που ανοίγει το δρόμο.

Ο θάνατος, ναι, μα κι η ζωή η αξόδευτη… Ο Αριστοτέλης Κωνσταντινίδης έζησε σε μια άλλη εποχή, αν έζησε. Μικρός, ονειρευόταν την απόδραση: από την εκκωφαντική σιωπή της μητέρας του Μαρίνης, την αυστηρή ενορχήστρωση της ζωής του από τον πατέρα του Λυσίμαχο. Κρυμμένος κάτω από τους πάγκους της κουζίνας, ξόρκιζε τις σιωπές με τα χωρατά της Σουμέλας και οι απλωμένες μπουγάδες στο πίσω μέρος της αυλής γίνονταν, με σύμμαχο τη Φιλιώ, κατάρτι ψηλό σε πλοίο που θα τον έπαιρνε μακριά, πολύ μακριά. Μέχρι τότε ζωγράφιζε.

Πίσω, στο φόντο, η Αθήνα πάσχιζε να αποδείξει τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα στην οδό Βουλεβάρτου και στα αρχοντικά της Πατησίων. Κι ύστερα ανομολόγητη χρεοκοπία, και πάλι διχασμός, γενοκτονίες, Μικρασιατική Καταστροφή, Κρητική Επανάσταση…